Tekst dedykowany.

TEKST 1
Mój syn urodził się indywidualistą. Ludzie rodzą się żeby zostać murarzem, cieślą czy zdunem, albo jak u Topora „żeby ciupciać królewny” a on postawił na indywidualizm – od urodzenia. Podziwiam go, bo być indywidualistą jako komórka jajowa, noworodek czy niemowlak to sprawa naprawdę trudna. Ba! Wielu twierdzi, że niemożliwa.

Po pierwsze zaskoczył wszystkich, że jest i nikt nie potrafił powiedzieć jak długo już tam jest, po drugie postanowił zmienić miejsce przebywania 4 tygodnie wcześniej niż zostało ustalone, w tempie ekspresowym – 25 minut, w trakcie czytania przeze mnie Gramatyki Języka Angielskiego w Ćwiczeniach niejakiego Prejbisza. Od początku był starszy niż był, przychodząc na świat jako istota świetnie ukształtowana, o długości przeciętnego 3 - 4 miesięcznego niemowlaka/64 cm/.

- To chłopiec! – zakrzyknęła radośnie położna – Raany, jaki długi!
Było mi właściwie wszystko jedno – byle zgadzała się liczba rąk, nóg i oczu.
Chłopiec był fioletowy, miał włosy koloru śniegu i wzrostem przypominał siedzącego niemowlaka.
- Good Job! – poklepał mnie po plecach czarnoskóry student z Sudanu.
- Mucha powiła żyrafę – zakrzyknął wesoło Pan Doktor.

Młodym rodzicom kazano badać czy fałdki na nóżkach dziecka znajdują się na tej samej wysokości. Tyle, że on oczywiście żadnych fałdek nie miał. Na żółtaczkę też nie zachorował, bo to by było zbyt pospolite. Przyniesiony do domu nie płakał jak inne maluchy tylko fukał elegancko z niezadowolenia, darcie się i czerwienienie oraz kolki jakiekolwiek były mu nieznane. W dzień nie sypiał wcale, fukał za to z nudów bo zajęcia jakie można zafundować noworodkowi są jednak ograniczone, noc już po 4 dniach pobytu w domu przesypiał w całości. Byliśmy u kresu sił budząc się sami po nocy i szturchając jego rączki i nóżki aby upewnić się, że oddycha. Był tym wyraźnie zniesmaczony.



Nie chorował na żadną dziecięca chorobę oprócz ospy, a i wtedy budził grozę kiedy wychodził ze swojego pokoju jako 3 latek i głosem kamiennym żądał „ Tatusiu proszę mnie posmarować bo skóra mnie swędzi”. Goście milkli, mówił dobranoc, piorunował towarzystwo wzrokiem i szedł spać zamykając wcześniej dokładnie drzwi i gasząc światło. Nie oznacza to, że nie chorował wcale – zawsze lubił cos odmiennego – łupież pstry na ten przykład. Zna ktoś? Pewnie mało kto. A on go sobie złapał i wyhodował.

Jego kolacje stały się słynne w rodzinie – na stole musiały być 3 miski – jedna z kaszką dla dzieci, druga z oliwkami a trzecia z płatkami kukurydzianymi. I tak sobie spożywał kolejno, oglądając książki i konwersując jak Król Staś na Obiadach Czwartkowych.


TEKST 2
Wychowując swoje dziecko postanowiłam, że nie będę zmuszała go do bezsensownych działań, do których przymuszała mnie własna matka. Było ich wiele ale te najbardziej znienawidzone to: zakładanie ciepłych gaci/barchany/, noszenie czapki i szalika od wczesnej jesieni do późnej zimy i obcinanie grzywki do przyzwoitej długości. Rzeczy te spędzały mi sen z powiek i motywowały do znajdywania wykrętów i kombinowania. Majtki trzymałam w piwnicy pod schodami, czapka i szalik lądowały w torbie zaraz kiedy tylko nasze okna znikły z pola widzenia, a w sprawie grzywki prowadziłam całe krucjaty.
Ponieważ los bywa złośliwy - pokarał mnie potomstwem, którego podejście do tych spraw było diametralnie inne. Dziecię w wieku lat 4 odmówiło pojechania do lasu bez dodatkowej pary rajstop. Po długich namowach zgodził się wsiąść do auta ale wysiąść w lesie już nie chciał – znajomi patrzyli na nas jak na morderców. Czapkę i szalik musiałam chować w czeluściach szafy bo miał ochotę nosić to nawet kiedy temperatura przekraczała 15 stopni. W sprawie grzywki odnalazł wspólny język z babcią zwracając się do niej o pomoc bo "Mamusia nie umie" i wracając z ząbkiem do pół czoła. Nie pozwalał głośno słuchać muzyki, kazał nam chodzić spać przed północą, żądał dwudaniowych obiadów i codziennej kąpieli. Trzymał nas krótko i wychowywał.
Z wiekiem nieco odpuścił i stał się normalnym nastolatkiem chodzącym w podartych dzinsach i z włosami do pasa. Kiedy zapisał się na lekcje gitary i szarpał struny od rana do wieczora mogliśmy odetchnąć , znormalniał.(?) Potem nieco przegiął, a następnie wrócił na dobry tor.
Od anioła:


do diabła:

…………..

Nie wiem kiedy minęło 20 lat. A minęło dzisiaj o 9.45. Za 3 tygodnie wyfruwa z gniazda. A leć słowiczku mój, a piej!