Kobieta zmienną jest, to jest możliwe...albo zmieniłam zdanie.

Są takie prawdy i mity, które się z upodobaniem powtarza, nie zastanawiając się nad ich sensownością. Każdy pamięta choćby kilka z dzieciństwa, jak: "nie siadaj na trawie, bo wilka dostaniesz" albo  "nie czytaj przy złym świetle, bo zniszczysz sobie wzrok". 

Są też takie, w które gorąco wierzą nasi rodzice, co zmienia nasze dzieciństwo w pole bitwy i walkę o przetrwanie. Ulubionym mitem mojej mamy, było:

Jak będziesz nosić taką długą grzywkę, to dostaniesz zeza - zeza nie chciałam, ale nie chciałam też paradować wszem i wobec z grzywką do połowy czoła, co moja mamusia uwielbiała, tłumacząc mi, że mam "oczy jak niezabudki, i brwi jak skrzydła jaskółek" i absolutnie nie powinnam tego ukrywać przed resztą świata. Dzięki temu ukrywałam nie tylko oczy, ale i resztę Gabryśki. 

Jeśli nie nauczysz się gotować, to nigdy nie wyjdziesz za mąż. Byłam krnąbrna i mało zainteresowana, a teraz już wiem na pewno: nie ucz się gotować, zostaw to mężczyźnie, łącznie ze zmywaniem talerzy. Warunek : nigdy nie pokazuj, że potrafisz przyrządzić choćby jajecznicę. Naucz się natomiast okazywać wdzięczność za przyrządzanie posiłków przez Twojego faceta, to się bardziej opłaca i nie będziesz sfrustrowana, że stałaś przy garach 3 godziny, wszyscy zjedli i nikt nawet nie powiedział dziękuję. 

Niektóre powiedzenia, będące :mądrością narodów" paskudnie się wykluczają. Z jednej strony "Tylko krowa nie zmienia poglądów", a z drugiej " Kobieta zmienną jest".Też mi odkrycie. Wszystko jest zmienne - pogoda, moda, fryzury, glazury, faceci, a nawet psy i koty, i tak w nieskończoność. 

Zmienność, to jest jedyna stała w naszym nędznym życiu. A więc, czemu kobieta nie miałaby być zmienna? W końcu, można podejrzewać, że ma więcej inteligencji niż ta krowa co zielonkę przeżuwa. 

Aż przyszedł czas kiedy wykrzyknęłam - prawdę powiadają! Kobieta zmienną jest, jak nic na świecie! Z tym, że przekonałam się o tym dosyć późno, tak gdzieś koło własnego półwiecza. Było to tak nagłe, że powinnam to nazwać - atakiem zmienności, histeryczną kapryśnością i nagłą chybotliwością osobowości. Wiadomo, że wszystko jest zmienne. Z tym, że dla zmienności kobiety wyjaśnienia brak, i z tego powodu wciskają nam do głowy, że to wszystko szalejące w nas hormony.

Nie wierzę! Nie uwierzę, że moje hormony namówiły mnie na ...no, właśnie...na co?

Zaczęło się niewinnie - od buraczków. Buraczek gotowany należy do grupy produktów, którego moje czarne podniebienie wyraźnie nie znosi. Ta awersja do bordowego buca sięga jeszcze przedszkola w najstarszym mieście Zagłębia, gdzie jakaś pani z misją postanowiła przekonać mnie siłą, że buraczki są smaczne jeśli zostaną siłą wepchnięte w paszczękę.

Ponieważ już we wczesnym dzieciństwie nabyłam wiedzę, jak bardzo buraczki przyczyniają się do zmiany designu otoczenia, można się było spodziewać, że unikałam ich niczym diabeł wody święconej, niczym Edyta Dody, plus minusa, i tyłek bata.

Aż nadszedł czas na zmianę. Najgorsze, że nic nie zapowiadało katastrofy - żadnych proroczych snów, przeczuć, śnienia na jawie...po prostu będąc w sklepie włożyłam do koszyczka tarte buraki w plastikowym kubeczku. Taki impuls. O czym myślałam? Nie wiem. Pewnie jak zwykle, o niczym. 

Po przyjściu do domu, wyżarłam je łyżką. Płakałam, bo to jednak świństwo okropne,  i jadłam. A nawet wpierniczałam, wcinałam, szamałam, wtranżalałam i wtrząchałam. Z pewnością tego, co z tymi cholernymi burakami wyczyniałam, nie można nazwać uroczym raczeniem się lub delikatnym posilaniem.

Zawsze w takich chwilach musi się napatoczyć ten, który normalnie wstaje w okolicach pory obiadowej. Przystanął, popatrzył i zapytał z troską:
- Czemu to ślozy z oczu nadobnych puszczasz, piękna królewno? Co się stało?
- Bo żrę buraki! - krzyknęłam i zaniosłam się szlochem, pryskając dookoła bordową śliną.
Trzeba facetowi przyznać, że ma stalowe nerwy. Pozostawił sprawę bez komentarza i w ciszy zamknął drzwi do łazienki.

Wkrótce dołożyłam mu zmartwienia, przyprawiając go o stan osłupienia w restauracji, kiedy poprosiłam o coś, co normalnie omijałam wzrokiem z powodu obrzydzenia, jakie we mnie wywoływało.

- Dla mnie potrawkę z kurczaka na mały apetyt i grillowane warzywa - (wstyd z takim facetem iść do eleganckiej restauracji) - zwrócił się wybranek do oczekującego na zamówienie kelnera.
- A dla mnie na duży, na duży-duży apetyt (pokazałam swoją kobiecą niezależność)..powiedzmy...- zawiesiłam dramatycznie głos- O! Wątróbka z gruszką i sosem żurawinowym...
Ukochanego  zatchnęło, a ja sama się przeraziłam popełnionym właśnie przestępstwem.
- Co? Wszystkiego bym się mógł po tobie spodziewać, ale nie że będziesz żarła podroby!I to na słodko!
- Zamilcz człowieku i podaj sztućce - odrzekłam, postanawiając utrzymać nerwy na wodzy do końca.

Przyglądał mi się jak ciekawemu okazowi w klatce, i coś tam mamrotał o egzorcyzmach. A przecież nie jadłam na surowo! Zapewniam, że zachowałam pełną kulturę spożywania, chociaż, muszę przyznać, że miałam ochotę na żarcie tego świństwa rękami, wysysanie go z soku żurawinowo-wątrobianego i upojne przeżuwanie. Przeleciała mi nawet przez głowę kąpiel w wątrobiance, ale na szczęście nie posiadam wanny.

Płakałam zatem, i żarłam. Na szczęście była to wątróbka drobiowa, a nad drobiem płaczę zdecydowanie mniej niż nad resztą zwierząt. Bo jak wiadomo, kury nie mają u mnie poważania za grosz.
A jakie wrażenie wywarłam na swoim mężczyźnie!Stwierdził, że od czasów kiedy przyszedł do domu i zastał mnie na podłodze zapuchniętą od płaczu, z trwałą na krótkich, rudych kłakach, a na dodatek w 2 miesiącu ciąży, bardziej się nie przeraził.

A potem przyszła lawina -  buciki na obcasach zamiast trampek, zamiast męskiego podkoszulka - koszulka do spania z taką ilością koronki, że listonosz wystąpił o odszkodowanie za pracę w szkodliwych warunkach po tym, jak poparzył się papierosem, kiedy niechcący wybiegłam do niego w radosnych podskokach, bez peniuarka.
Paznokcie w czerwieni, kredka do oczu, puder, róż i pył...hydrolaty, olejki, absoluty, anglezy, wałki,
Mało?
Buty na obcasie. Boli? Ale za to jak fajnie mieć nogi o 8 cm dłuższe!Płacz, płać i bądź piękna, na tyle ile możesz. Zrobiłam się tak kobieca, że sama sobie zaczęłam ustępować miejsca i otwierać przed sobą drzwi, jeśli tylko zobaczyłam gdzieś własne odbicie.

I stojąc tak kiedyś na peronie, w butach na 9 cm obcasach, z anglezami fruwającymi dookoła mojej twarzy, obcisłych jak druga skóra dżinsach, wypielęgnowanymi paznokciami, które stanowią ogromne ryzyko, grożą bowiem przebiciem bębenków, wyłupieniem gałek, i wyciągnięciem sobie fragmentów mózgu przez nos, zaczęłam marzyć o czymś wygodnym. I zaraz po powrocie do domu, bez żadnych zapowiedzi przeszłam na hygge.

 Obecnie jestem na etapie - magii olewania i szukania radości w najprostszych czynnościach. Właśnie zjadłam śledzika w occie i popiłam kakao. Wolno mi, jestem dorosła. Obcięłam włosy do ramion, spiłowałam szpony, wciągnęłam ulubione traperki. Dosyć tego ciągnącego się za mną seksu.Nie, no jednak tę koszulkę nocną i bezecną bieliznę, to sobie zostawiłam. Bo jednak gdzieś tam głęboko, to we mnie jest seks, gorący jak samum.

Pie-pierz

Następnym razem opowiem, o tym, jak zostałam uprowadzona nocą przez grupę chasydów i siłą umieszczona w ich samochodzie.