Rozważania przed lustrem czyli Uspokój się Gabryśka, kup lubrykanty i chrum, chrum...

Ani się obejrzałam, a tu lipiec za pasem. Lipiec, to zawsze bardzo znaczący miesiąc, ponieważ wtedy zmieniam cyfrę na liczniku. Pierwsza cyfra ciągle pozostaje niewzruszona. Tymczasem. Najbliższa mi zmiana pierwszej cyfry symbolizuje półwiecze. Półwiecze!???!!! To brzmi jakbym była krakowską kamienicą! Czy powinnam już ściąć włosy, farbować się na brązy, zrobić dymiącą trwałą i zacząć malować usta na perłowo?


 No, ale wróćmy do urodzin. Urodziłam się w lipcu (ale nie jak Stanisław Tym w drugiej połowie, a w pierwszej) wybitnie po to, żeby sama siebie wnerwić. Po pierwsze, upalisko nie do wytrzymania. Po drugie, przez lata nie mogłam wyprawić hucznych urodzin, bo wszyscy z końcem czerwca czmychali z miasta. Teraz też nie wyprawiam, głównie z tej przyczyny, że wielkość tortu na którym zmieściłyby się wszystkie świeczki symbolizujące ilość moich lat, nie idzie w parze z ilością przyjaciół, których chętnie bym czymś wielkości koła od traktora poczęstowała. Zresztą znając swój paskudny charakter, i tak zjadłabym go sama, a potem ciężko odchorowała zrzucając winę na ciastkarza. A po trzecie, nadmierna ilość słońca i świeżego powietrza wpędza mnie w depresję. Serio. Im szarzej, tym lepiej. 

Na dodatek zrobiłam się aspołeczna. Kiedyś, w zeszłym tysiącleciu, moim najczęstszym zawołaniem było - "Wychodzimy?", a teraz najpiękniejszym zdaniem spływającym z kwiatu warg moich jest : "Idę do siebie". Zamykając się we własnym zaciemnionym pokoju, i nakładając słuchawki na uszy, czuję przebiegający po plecach dreszcz rozkoszy. Wreszcie sama! 

Oczywiście, jeśli ktoś myśli, że ja tak mogę sobie pójść do siebie i być sama ze sobą kiedy mam ochotę, to się grubo myli. Na takie rzeczy, to trzeba sobie zasłużyć. Muszę więc iść i się spotkać, pouśmiechać, wspólnie spożyć, towarzysko obejrzeć, i takie tam figliki. I jak już wszystkich zaspokoję do wiwatu, aż będą się wzdrygać na sam dźwięk mojego imienia, mogę wreszcie zatrzasnąć te cholerne drzwi i popatrzeć sobie w oczy. A raczej, własnemu odbiciu. (Właściwie, to nie jest cała prawda. Smutna prawda jest taka, że mój mąż w ramach protestu wymontował z moich drzwi klamkę i zamek. Powiedział, że jak obejrzę z nim wszystkie sezony "House of Cards" to dostanę klamkę. Na zamek będę musiała popracować znacznie dłużej. Doszło do tego, że nie mogę nawet trzasnąć drzwiami, jak prawdziwa kobieta. )

Z okazji Dnia Kobiet otrzymałam lustro. Stoi na biurku i ma wielkość stodoły z własnym agregatem i reflektorami. Jedna jego strona jest mniej przerażająca od drugiej. Jestem hardcorem i robię makijaż używając powiększenia.Trzykrotnego. Myślę, że to takie samobiczowanie. Byłaś dzisiaj niegrzeczna Gabryśko, źle wycisnęłaś pastę z tubki - odwracaj lusterko, ty bestyjko, ty!

Teraz fragment dla dorosłych:
w ramach hasła "Staję się piękniejsza każdego dnia, i mocno w to wierzę" przeczytałam książkę pana Jacykowa. I na wszystkie świętości zaklinam! Nie bierzcie tego do ręki. Zdołowałam się na całe pół godziny czytając u tego admiratora kobiet na pierwszych 20 stronach, że:
1. Po pięćdziesiątce rośnie "nadpiździe"
2. Po pięćdziesiątce "wysycha Bożena".
3. Mam "gębę okrągłą jak patelnia", co w połączeniu z dużymi oczami,  wydatnymi ustami i makijażem, daje mi możliwość starania się o pracę przy trasach wyjazdowych z miasta.

W sumie fajnie. W pierwszej chwili nawet się ucieszyłam, bo mogłabym zaoszczędzić na makijażu, żeby kupić sobie lubrykanta i namaścić "Bożenę", albo zgłosić się do dr Szczyta i usunąć "nadpiździe". Potem jednak przypomniałam sobie, że media już dawno ostrzegają, że powinnam zbierać na : wkładki pomagające przy nietrzymaniu moczu, tabletki pozwalające moim gazom gładko opuszczać moje nadobne, chociaż nieco nadszarpnięte zębem glutaminianu sodu jelita, te tabletki, po których będę mogła nadal coś zjeść, a moja wątroba nie wybuchnie na przyjęciu i jeszcze parę innych produktów, które mają za zadanie trzymać moje ciało w kupie.(Bez podtekstów) Naprawdę ulżyło mi, że mogę sobie darować Prostamol i nie posiadam "Konara, co nie chce zapłonąć". 

Z tych wszystkich zmartwień, na czole wyprodukowała mi się zmarszczka. Natychmiast pognałam do perfumerii i zaopatrzyłam się w jakiś kawałek płócienka nasączony cudem. Wydałam 8 zł, poleżałam 30 minut wyglądając jak Jason z "Piątku 13" i et voila tout ...po zmarszczce ani kurzu nie zostało. Takie to teraz cuda w kosmetyce! (Chociaż mój ukochany stwierdził, że to wcale nie była zmarszczka, a jedynie sadza od ciągłego kopcenia papierosów. I gdybym się umyła mydłem za 1 zł 20 gr, to efekt byłby ten sam.)



Czasy się zmieniły, i znalezienie naprawdę nieurodziwej osoby, kiedy panuje moda na operacje plastyczne, koreańskie kosmetyki, porcelanowe korony na zęby, przeszczepy włosów i rzęs jest właściwie niemożliwe.
Przez przypadek wpadło mi w ręce zdjęcie rodziny Kardaszianów, z czasów kiedy nie stać ich było na chirurgów, a ojczym nie pokazywał biustu na okładce Vanity Fair, i nie kazał mówić do siebie Caitlyn, stając się rozchwytywaną przez media transseksualną lesbijką. To niesamowite, ale ci ludzie wyglądali całkowicie tak samo jak my! Przeciętnie. 

Przeciętność jest do wytrzymania, brzydkim być w obecnych czasach nie można. To znaczy można, ale jedynie jeśli jesteśmy intrygująco brzydcy i odpowiednio to podkreślamy, zgodnie z zasadą - najważniejsze to być sobą. Współczuję żonom piłkarzy, które muszą być piękne od rana do nocy, bo cały czas trwa ranking najatrakcyjniejszych WAGs. Do ścisłej dziesiątki zakwalifikowała się tylko jedna reprezentantka naszego kraju - nowa pani Szczęsna. Sara Boruc, mimo szpanowania paputami za 40 000, odpadła z kretesem. To pewnie z przepracowania, bo jak twierdzi "My, dziewczyny piłkarzy bierzemy na barki wszystko - Artur nie płaci rachunków, nie robi przelewów, nie musi zajmować się domem, może skupić się na swojej pracy." Biedna dziewczyna! - zapłacze niejedna Matka - Polka, wykręcając poszarzałą ścierkę nad wiadrem z mydlinami i ocierając pot z czoła. 


Najgorsze, że ten wyścig z czasem nie ma końca. Nie można się już w spokoju zestarzeć i pomarszczyć, kiedy przyjdzie na to pora. Z telewizora atakuje nas Dziarski Dziadek, który ćwiczy w lesie i zdrowo się odżywia, DJ Vika, która miksuje po 70 i pan Stanisław, który mimo lat 105 wygrał bieg na 100 m w swojej klasie wiekowej. Dawniej samotny dziadek biegający po lesie, mógł być jedynie zabłąkanym ekshibicjonistą w radosnym tańcu fauna, któremu jak tubylerczykom "spełła fajla"). Teraz jest sportowcem. Albo taka Agnieszka Perepeczko, zamiast jak każda matrona w jej wieku, siedzieć na bujanym fotelu i spokojnie rozpadać się na kawałki dziergając na drutach śpioszki dla wnucząt, przystraja się w koronkową przezroczystą suknię i szpanuje młodszym o półwieku kochankiem. 

Też bym tak chciała, bo widać wyraźnie, że młodszy kochanek działa lepiej niż botulina i na dodatek motywuje do schudnięcia. Mógłby wyglądać jak jeden z tych rudobrodych wikingów, co to zrobili Anglikom powtórkę z Brexitu. Mieszkalibyśmy w maleńkiej chatce, zagubionej wśród wyjących wulkanów Islandii, hodowalibyśmy psy, żulibyśmy mech porastający chałupę i mielibyśmy osobne sypialnie, osobne łazienki, osobne kuchnie i osobne konta na Netflixie i Spotify. Ech, marzenia!

Prosięcie, 2 doby przed urodzinami!