My jesteśmy straszne zmory, bardzo groźne z nas upiory. Jeśli nie chcesz się nas bać, musisz nam buziaka dać.

Jak powszechnie wiadomo, w kraju czarnego  puddingu, jadowitych pająków i pleśni, mieszkam w miejscu do którego nie sposób trafić. Żadne dzi-pi-esy nie mają tu dostępu. Słodkie "in the middle of nowhere" czyli po polsku "miejsce, w którym psy dupami szczekają". Niestety, nie mogę tego sprawdzić, ponieważ w promieniu 10 km nie odkryłam żadnego żyjącego psa. Są za to wiewiórki, lisy, bażanty, sowy, zające i mnóstwo owadów ale ciężko je złapać. 

 Dojazd tutaj przypomina nieco filmy z dreszczykiem. Po pierwsze - miejsce to znajduje się pomiędzy trzema miejscowościami i posiada trzy adresy. Żaden nie działa. Po drugie - nazwa ulicy - haha! Jakiej ulicy? Po trzecie - dom ma jedynie nazwę, numeru nie posiada. 

Jedziesz przez jakieś miasteczko, potem telepiesz się polnymi drogami, lasami,  mokradłami, przepływasz bagniska, pokonujesz z wysiłkiem lotne piaski,  aż wreszcie wjeżdżasz w mgłę i po omacku, sam nie wiesz jak dostajesz się prosto na nasze podwórko. Kilka razy zdarzyło się, że taksówkarz poprosił żebym pomogła mu jakoś zlokalizować miejsce do którego jedziemy. Wyśmiałam go okrutnie. Jak można zlokalizować miejsce dookoła którego nie ma nic? To potrafią tylko narody mongolskie.

Widziałam kiedyś film dokumentalny o studentce wracającej z Ułan Bator do domu autobusem. Dookoła płasko aż po horyzont , nawet kamieni I krzewia brak. W pewnym momencie studentka krzyczy, że chce wysiąść . Myślałam nawet, że zrobiło jej się niedobrze od tej dojmującej zewnętrznej pustki. Błąd! Rozpoznała okolice rodzinne. Wyszła z autobusu, zarzuciła sak na plecy i przemierzyła dziarskim marszem, jakieś 20 km pieszo docierając wreszcie do rodzimej jurty. Uwierzcie mi, widziałam ten film trzy razy, próbowałam dostrzec cokolwiek w tej pustce, co pomogło jej odnaleźć dom. Nie było tam nic! Nawet mchu na drzewach, bo drzewa tam nie uświadczysz., a kamienie miały średnicę centymetra. 

Tam gdzie mieszkam jest podobnie, chociaż sytuacja jest nieco ułatwiona - mamy drzewa!!! Kiedy po dwóch tygodniach tego przymusowego odosobnienia, znowu przyjeżdża po mnie taksówkarz mam ochotę rzucić mu się na szyję, ucałować i pomacać, czy faktycznie należy do świata żywych. Nie ma u nas latarni, nie ma chodnika, nie ma nawet ulicy. Taksówkarz dostaje się do nas metodą prób i błędów, błądząc po rozstajach i dzwoniąc co chwila z pytaniami w stylu .

- Widzę duże drzewo, większe niż inne....
- A ma jedną gałąź bardziej ?
- Nie...
- A to się pan zgubił. Proszę jeszcze raz wrócić do tego miejsca, gdzie leży ten szary kamień, który wygląda jak martwy, bezgłowy zając przebity włócznią, i przejechać kawałek przez pole kapusty, koło stracha na wróble,  za dębem z dużą dziuplą w kształcie pępka dinozaura w lewo. 

Najgorzej jednak, kiedy trzeba kogoś wzywać w nocy. Mus jest bowiem,  wyjść na pole, lub wejść w gąszcz i błyskać telefonem, zapalniczką, papierosem, latarenką. Czyli produkować znaki świetlne jak błędny ognik...inaczej przepadło, ludziska będą błądzić kilka godzin, aż w końcu się zniechęcą. Tydzień zabrało pewnej firmie dowiezienie mi walizki do domu. Codziennie odbywałam z kierowcą wielominutowe rozmowy przez telefon (codziennie z innym) próbując wyjaśnić mu gdzie jestem. I codziennie słyszałam szloch, a później słówko 'tomorrow". Zwycięzcą okazał się nowoprzybyły do Anglii Senegalczyk. Widocznie niektóre narody mają wrodzone, wewnętrzne mapy Google. Nie dawałam mu żadnych szans, bo jego angielski był na tyle zły, że nie rozumiałam nic oprócz słówka 'Yes'. A jednak! Niestety nie wiem czy udało mu się trafić z powrotem, czy też nadal krąży gdzieś dookoła. 

A tu dokumentacja fotograficzna: tak wygląda w prawo, w lewo i prosto za domem:

I zagadka dla spostrzegawczych. Wytęż wzrok i znajdź mój dom!

A teraz proszę użyć wyobraźni i pomyśleć jak wygląda to miejsce po zmroku? W nocy? 
I o tym właśnie będzie ta historia, którą musiałam rozdzielić na dwa posty, bo zrobiła mi się z tego epopeja.

Pieprzu pomału pakujący manatki. 
Zapomniałam dodać, że teledysk jest świetnym wstępem do części drugiej. Serdecznie polecam obejrzenie:-)