Straszna historia o tym, jak ogolono mi fluffy i popełniono gwałt na mojej wewnętrznej Barbie baletnicy.

*jest tu trochę dramatu, bo tekst został napisany o 4.00 nad ranem, po 16 godzinach podróży.


Kiedy mieszkam w Narnii, jestem jak puszek rozkoszna. Smakuję jak truskawki z bitą śmietaną, jak maliny z cukrem  Można mnie polizać, bo pachnę jak cappuccino z pianką , wata cukrowa, ptaszki dotykające się dzióbkami, dzióbki dotykające się ptaszkami....

Jestem taka mięciutka na zewnątrz i wewnątrz, czuję, że posiadam małe, okrągłe wewnętrzne fluffy, miły w dotyku puszek i tańczącą  Barbie baletnicę. Mam miękkie włosy, zamglone spojrzenie, i żyję w piernikowym domku. Jestem taka słodka jak najsłodsze Prince Polo. 

Kiedy przechodzę ulicą, 20% społeczeństwa Narnii podnosi się cukier we krwi.
Różowy sweterek, niebieska spódniczka, rajstopki w motylki, błękitne szklane pantofelki, karoca z dyni i inne szykany.

Słodka pani ma słodkie dni, wstaję rano, piję kawę z pianką, witam się w ogrodzie  z zabłąkanym liskiem, rozbawioną wiewiórką, dygam, uśmiecham się, promienieję, jestem urocza, czarująca, nie ziewam, nie daję znać , że to mnie nudzi, przytulam, pogłaszczę, pokiwam główką ze zrozumieniem...lizak po prostu. A kiedy włożę palec do kałuży to odbicia wody mają kształt serduszek..Jeśli ktoś przy mnie powiedziałby słowo "cholera", to pewnie zemdlałabym w trybie przyspieszonym.

Tak jest, mogę przynieść zaświadczenie. 

A potem przychodzi chwila powrotu, i  jadę taka słodka i pełna niewypowiedzianej miłości na lotnisko. I kocham ten pociąg sunący po torach, i Londyn, i wszystko dookoła i piję kawę, która smakuje wybornie i uśmiech nie schodzi mi z mojego słodkiego, krąglutkiego oblicza. I kiwam się taka uśmiechnięta na fotelu w poczekalni lotniska, i nadal jestem szczęśliwa. Az nadchodzi czas próby...
.

Widzę, że do wrót wpustowych moi krajanie nie utworzyli jednej, jak każdy inny naród, ale około 17, 5 kolejek, klika podpunktów z nawiasami i odsyłaczami, a na boku jeszcze dwa oddzielne akapity.  Chciałabym wiedzieć, którą mam pójść drogą bo czas nagli. Obciągam więc różowy sweterek i zapytuję grzecznie:

- Witajcie piękni rodacy, kocham was, kocham cały świat, buzi- buzi - buzi,, gdzie tu kolejka dla wybranych?

I już widzę, że moja słodycz trafia w próżnię. Obłoczki miłości skraplają się i opadają na zimną posadzkę z głuchym łoskotem jak zerwany sznur perełek -..ryp..trzask...bum.... 

 Część tłumu mnie ignoruje, a druga syczy:
- Stań w kolejce szantrapo różowa, do kolejki zmoro w lila...

Wyciągam przed siebie różowe łapki, i tłumaczę jak komu normalnemu:
- Kochani  ludożercy, ja mam boarding priority, bo ja się nie pauperyzuję ale także nie uludawiam i nie mieszam z tłumem, gdyż walka o karpia i bieg po crocksy w promocji zabiłyby  moją  wewnętrzną Barbie baletnicę, i zmierzwiły obrzydliwie mój wewnętrzny puszek...nie mogę z wami stać i słuchać tych andronów, które pleciecie namiętnie jęzorami swymi. Proszę wskażcie mi drogę z dala od hejterstwa waszego. 

Tłum spluwa kwasem solnym pod moje stopy. W podłodze powstają szczeliny, i głowę bym dała, że widzę ogień piekielny i słyszę diabelski chichot . 

Rogata tłuszcza nie zamierza się rozstąpić, nie ma ułatwień, trzeba walczyć o swoje. Już miałam się poddać, kiedy uświadomiłam sobie, że jestem dzieckiem, które dorastało w latach 80, a wtedy w sklepie na polce stal tylko ocet. 

Wiem jak walczyć o swoje. Ach, żeby tylko! Wiem jak uszyć spódnicę z pieluchy, bluzkę z firanki, a firankę z rajstop, a także jak zrobić kapcie z łyka i szynkę z tektury i bloku technicznego. Potrafię umyć  włosy bez szamponu ale za to z pomocą masła i chrzanu, wiem jak pomalować rzęsy kiedy nas nie stać na tusz. 

Jestem przygotowana do życia, nie gorzej niż McGyver. Umiem przeżyć za 500 zło miesięcznie robiąc bankiet dla znajomych w każdy weekend, a kiedyś w UK przetrwałam miesiąc za 50 funtów. Nie płaczę kiedy złamie mi się paznokieć, to paznokieć płacze, że śmiał  zrobił mi coś takiego. 

Kiedy już sobie to wszystko powtórzyłam w myślach, jak mantrę,  ruszyłam do ataku.   Nabrałam  szybkości i zręcznie wymijając lecące w moim kierunku nieprzyjazne spojrzenia, giętka i zamszowa uchyliłam się przed dobrze przypieczonym stekiem wyzwisk, i zręcznie, jak antylopa gnu przeskoczyłam przez wartki potok wrednych myśli, zarabiając jedynie jednego kopniaka w łydkę  i jednego szczypasa z zakrętasem  w ramię *(ale ktoś był zdolny, bo ja jestem nieszczypalna), oraz dwa niewinne  ciosy torbą , wyładowaną prawdopodobnie cyrklami i jeżozwierzami angielskimi, w plecy. Epitety fruwały w powietrzu niczym drony w koreańskiej strefie przygranicznej. 

Trzy razy zepchnięta ze schodów, zmoczona do suchej nitki, przewiana wiatrem, dotarłam na pokład i rzuciłam się na najbliższy fotel przy oknie. Wiem, że jeśli szybko włożę do uszu słuchawki będę uratowana, mój puszek pozostanie nienaruszony. Odpływam myślami....wiosłuję marzeniami...widzę, że moja wewnętrzna Barbie baletnica nabiera rytmu.  

Gdzieś pomiędzy "Happy little pill" a ""Las Palabras de Amor" moja Barbie zaczęła gubić rytm, przedtem dawała jak Ginger Rogers, a teraz zaczęła kuleć na lewą nogę niczym koń Karino. Zaczęłam się uważnie w siebie wsłuchiwać, i  pomiędzy moim biciem serca a muzyką spostrzegłam dysonans...siedział obok i tokował, tokował, tokował....

-Bla, bla, bla, a ona na to, bla, bla, bla

Podwójny dysonans w o połowę młodszy ode mnie przekrzykiwał ryk silników i muzykę z mojego smartfona,  opowiadając sobie dykteryjki z życia na obczyźnie, subtelne inaczej . Czułam, że moje fluffy zaczęło się jeżyć, a baletnica zaczęła potykać o własną spódnicę. 

Carramba! A tak chciałam to wszystko dowieźć tutaj do kraju i zasiać ziarno miłości na rodzimej ziemi. Chciałam być słodka dla moich znajomych, rodziny, psów i sąsiadów, obrażonych pań w sklepie i agresywnych inspicjentów gazowych. No, nie da się, nie da!


Bla, bla, bla płynęło szerokim korytem, za chwilę dołączyło do niego bolesne kopnięcie w nerkę...tak, za mną w samolocie zawsze siedzi trzylatek bezpardonowo wymachujący nogami i bezstresowo wychowujący go rodzice. Przede mną zawsze leci krzyczące bejbi, karmione jedynie fasolą z grochem, a dwa rzędy dalej chłopaki z brygady budowlanej,  którzy już nieco ten tego w pociągu, a teraz piją na dobicie. 

Moje fluffy zaczęło się kurczyć, Barbie baletnica wyłożyła się jak długa, mój różowy sweterek zmienił kolor na fuksję, czułam jak ogarnia mnie przerażenie.Barbie szeptała z podłogi - walcz!!

I zawrzała we mnie krew przodków spod Grunwaldu i Kircholmu! 

Zapragnęłam krwi, wytartych dżinsów i porządnych martensów, chciałam tatuaży, pirsingu, łańcuchów od nosa do warg i od warg do kolan, agrafki w policzku, kółka  w nosie, dziury w uszach, zaostrzonych zębów, rozdwojonego języka, ognia piekielnego, czapki szamana, dzidy , wosku na sutki, ogona, mandoliny z jedną struną na której przez dwie godziny grałabym jeden kawałek "umarł Maciek umarł, już leży na desce", największych organów Hammonda na świecie, a na deser cykuty! 

Przypomniałam sobie wszystkie przekleństwa świata, konstruowałam w myślach mentalną bombę wodorową,  którą za chwilę zrzucę ludzkości na głowy ...miałam gotowy plan zagłady świata, ostrzyłam włócznię złośliwości,  niańczyłam przekleństwa, pędziłam jad w butelce po soku z antyoksydantami. Chciałabym całą kulę ziemską wysłać w kosmos, a ja bym sobie została sama i zrobiła mega placek ziemniaczany ze śmietanką, Ot co!

I już prawie, prawie zaczęłam wprowadzać mój morderczy plan w życie, zastanawiając się gdzie najszybciej dostanę ziemniaki,  kiedy zaczęło się lądowanie...potem jeszcze tylko kilka ciosów w głowę łokciami, i już schodziłam po schodach, czując, że mój wewnętrzny puszek całkiem się już wytarł, a za rękę, zamiast Barbie baletnicy trzymałam śpiewającą po polsku. Marzie Gaggiolo...brrrr

Cześć Polsko. Wróciłam na chwilę.

jeśli komuś się Marzia nie pokazała, to tu link. 

Marzia...brrrr