Wprawka czwarta czyli czego moje oczy nie widzą tego po prostu nie ma + pofrunęła między chmury, wrzeszcząc "ecie-pecie"

"Jak para zmieniam stan,
unoszę się do chmur,
spadam kulami gradu..."

i daję się łapać. No, tak już mam, że przyszpilona nie uciekam. Kamienieję, przekręcam pyzatą buźkę w bok, w stylu ptaka dodo i słucham.  Stoję i słucham, słucham i stoję,  kiwam głową jak te bokserki z zamszu i plastiku, na tylnej półce Syrenki. Stoję chociaz chciałabym już pójść. Stoję, chociaż czuję, że lawa już parzy moje stopy. Stoję, chociaż mrówki niecierpliwości wspinają się już po moich plecach. Zamykam oczy i liczę w duszy do trzynastu. Mam ochotę urwać sobie własną głowę i schować do torby, ale nie...stoję, słucham, kiwam, przytakuję, otwieram znowu szeroko oczy w kolorze blue, podnoszę nieskubane brewki do góry formując z nich dwa skrzydła jaskółcze, wyrzucam z siebie - och, ach, ech (w odpowiednim momencie), albo odkrywczo stwierdzam "tak bywa".. Że też ja mam taką cierpliwość. I że ją mam, to też dziwne.

Jestem Pawlakiem emocji. 

"Tymczasem, stoję na drodze, nie widzi mnie tu nikt", wyciągam swoją mentalną stopę z buta, zaciskam palce w stopianą pięść, a następnie robię z nich paluchowego pająka i drę darń nerwowo. Spuszczam ze smyczy swoje najczarniejsze myśli, pozwalam im biegać wolno.  Gdyby ktoś łaskawie zerknął do wnętrza mojej głowy, to wiedziałby, że tam w środku , pod skórą wyję z rozpaczy, jestem gejzerem niecierpliwości, plaskam w łepetynę rozmówcę, biję go po szczepionce, robię mu lobotomię bez znieczulenia, wgryzam mu się w bebech  i uciekam z rechotem ciągnąc go za jelito. 

Ale niestety, nic takiego nie robię.

Chociaż czasem jestem blisko...

Herta przynosi mój kubek po kawie (dobra, zasypywana, 2 łyżeczki, zero cukru).

- Umyłam ci Twój disgusting cup. Jak ty możesz pić takie błoto śmierdzące. Przecież jest tu dobra kawa, zdrowsza.(mówiąc to pokazuje brykiety, które z kawą nie mają nic wspólnego, a szczególnie smaku i zapachu)

- O, dziękuję. Nie musiałaś.- i uśmiecham się jak królowa serc, a dookoła zakwitają niezabudki, pojawiają się dwa gołąbki pokoju i muskają się dzióbkami - musk - musk. "Podnoszę głowę nade mną rzędy chmur, słońce horyzont na sznurku ciągnie w dół." I wysłuchuję historii nieznanej mi bliżej córki Herty, jej problemów z przekwitaniem, jajnikami i beznadziejnym sąsiadem. 

(a w środku całuję się z Buką,  wyrywam Hercie owłosienie z okolic bikini tępym woskiem, wsypuję niemieloną kawę do jej gardła i wystrzeliwuję z procy, żeby wrzeszcząc te swoje ecie - pecie pofrunęła między chmury, najlepiej te burzowe, z dużą ilością piorunów).

Rodaczka potrzebuje pomocy. Pomocy nie odmawiam. Wyszukałam pociąg, kupiłam bilet, zaproponowałam wspólną jazdę, i przepadłam. Było to najdłuższe półtorej godziny spędzone w Królestwie Grzyba i Pleśni. Zamiast smakowitej lekturki w pociągu, przegryzanej chrupkami z octem załapałam się na  półtoragodzinny monodram pod tytułem "Moje życie spuściłam w wychodku", podtytuł brzmi - jak mój były mąż, dzieci, matka, ojciec, teściowa, przyjaciółki, współpracownicy, ciotka Wikta i wujek Zbych zmarnowali mi życie. Kiwałam, przytakiwałam, współczułam boleśnie.

A w środku Gabryśki weszłam już z Dantem w ostatni krąg piekła, tańczyłam nago danse macabre, brałam udział w pokazie Alicji Żebrowskiej w Galerii Zachęta, dłubałam interlokutorce w uchu szydełkiem, robiłam jej szczypasa z zakrętasem, wyrzucałam ją z pociągu, i radośnie zatrzaskiwałam za nią drzwi.

Bo to nie moje problemy, i choćbym nie wiem jak była empatyczna to nie jestem w stanie współczuć komuś kogo widzę pierwszy raz na oczy, a kto przedstawia się jako Matka Teresa z Kalkuty zapdejtowana do Księżnej Diany 2.0  i Matki Boskiej Częstochowskiej in spe, i wypluwa na mnie wszystkie frustracje, choroby, historie nieudanych związków i nieporozumień małżeńskich. Nie umiem jednak uciec. Nie potrafię.

Ludzie obcy, spotkani raz w życiu, przypadkiem, w podróży, nic o mnie nie wiedzący - proszę przestańcie. 

Czego moje oczy nie widzą, tego po prostu nie ma! bo serce tego nie czuje. Nie mój cyrk i małpy nie moje.
Obce jajniki, nieznany mi mąż, historia chorób kobiecych z ostatniego ćwierćwiecza - dlaczego to musi być zawsze to samo? Słuchanie tego wszystkiego doprowadza mnie na skraj szaleństwa, i jest tak samo interesujące jak wysłuchiwanie czyichś skomplikowanych snów. Nuuuuda, panie.

Ludzie, obudzta się! Opowiedzcie mi chociaż raz coś ciekawego, zabawnego, podnoszącego mi adrenalinę.
Jak wam poszło w ostatniej rozgrywce Counter - Strike'a, co ostatnio przeczytaliście (może być z gazety), jaką gafę strzeliliście (wykorzystam na blogu), co lubicie robić, co słuchać. Możemy mieć przecież taką fajną konwersację. Ja jestem fajna, wy jesteście fajni - razem możemy mieć przefajny czas.  Proszę, problemy to ja mam swoje własne. Niektóre wielkie jak stodoła. I odczepta się od mojej kawy! Piję taką, którą sama zmielę, parzoną,  z tygielka, i już!

A na dole zdjęcie - Czarny Wieprz w wersji wkurzonej  i  stylizacji na Zasłuchaną Laleczkę Chucky z nożem za plecami. Niech was nie zmylą te pucki, ten spokój na licu różowym, te usteczka w serduszko - wewnątrz własnie rozdzieram pazurami na kawałki własne dziecko, a w rany sypię mu sól z pieprzem, oraz imbir, bo drugi dzień nie odbiera telefonu. (Czekaj, wężu na piersi hodowany, zabraknie ci kasy na koncie!)) . Tak własnie wyglądam kiedy słucham i potakuję. Sama łagodność. (Monika, jestem tu jak Eulalia, na moment przed dziobnięciem ciotki  w ząb. I kiedyś dziobnę.)

"Wiszę nad ziemią, centymetr albo dwa,

                                               Zazdrość, nienawiść - jak mrówki błądzą wśród traw,
                                                       Zamykam oczy i liczę do trzynastu...."

Wieprzu (już od tygodnia w podróży) & Dawid Podsiadło
Muzyka, która pomagała w pisaniu tego posta

Tekst bierze udział, glosować można. Czytam Wasze finki ale komentowanie na telefonie, ktorego obecnie uzywam jest tortura.