Jak porzuciłam kotlety i zostałam anonimowym mięsożercą czyli meat is murder.

Każdy kto mnie zna wie, że łatwiej mnie przynęcić kotletem mielonym, niż kawałkiem tortu lub czekolady. Uwielbiam mięso, kurczaki, futrzaki, te co skaczą, beczą i pływają. Mimo, że lubię zwierzęta, jestem jak ten przedszkolak, który nie jest świadomy, że kurczaczek na talerzu i kurczaczek biegający po podwórku to dokładnie ten sam pierzak.

I tak sobie trwałam w moim mięsożerstwie, aż do pewnego znamiennego dnia.

Siedziałam sobie w ciepłym pokoju, wcinałam szynkę z beczki dębowej, z chlebem pieczonym na liściu kapusty, i rozkoszowałam się ich smakiem i aromatem. Druga ręka zajęta była prowadzeniem myszki po ekranie. Tu nacisnę, tam przesunę, tu coś zmienię, no, taki podwieczorek przy komputerze. Nagle, nie wiem jak i dlaczego, na ekranie Facebooka pojawiło się pytanie - Czy jesteś wegeterianką?. Wcisnęłam na tak, bo jestem mało asertywna i z natury z wszystkimi się zgadzam (pewnie dlatego tak wcześnie wyszłam za mąż). -Od kiedy?- Indagował dalej Zukerman. -Od dziś!- zarechotałam złośliwie (bo jak każda nieduża osoba jestem złośliwa, głęboko do małych kości). O całym zdarzeniu zapomniałam.

Dwa tygodnie później, moja przyjaciółka Mizia Uhaha (która, jak każda chuda osoba jest złośliwa do ości), przeczesując mój profil, żeby mieć na mnie haka na spotkaniach towarzyskich, wyciągnęła ten mój udawany wegetarianizm na wierzch, pisząc w komentarzu:

- Gabryś, czyś ty już całkiem zdurniała? Na wegetarianizm przechodzisz? Szaleju się nażarłaś zamiast sałaty?

Zanim zdążyłam zareagować i wyśmiać jej pomysł, na Facebooku pojawiły siE lajki - jeden, dwa, dziesięć, trzydzieści, wszyscy zaczęli klaskać, gratulować przejścia na jasną stronę mocy, zaczęłam dostawać prywatne, wspierające mnie w moim postanowieniu wiadomości, a nawet zostałam zapisana na stronę - Zostań wege na 30 dni. Czekałam na pojawienie się mocnej grupy z banerem, ale widać zrezygnowali.

Pięć dni później wizytowałam Mizię. Stół jak zwykle uginał się pod mięsiwem tłustawym, kiełbaskami gorączkowo skwierczącymi, sosami nadobnymi i zziębniętą płytą.

- Mam coś i dla Ciebie!- uśmiechnęła się przebiegle moja koleżanka, machając mi zza drzwi lodówki zwiędniętą rukolą, którą niedbałym ruchem rzuciła na mój talerz z obrzydzeniem.

Cóż, jeśli powiedziało się Aaaa...trzeba w końcu powiedzieć i BEee...

Zameczałam więc smutno i tęsknie, i wbiłam zęby w cholernie smętnie zielone zielsko. Młóciłam trawę prawie z takim zacięciem jak krasula na pastwisku, zerkając spod oka na resztę gości pryskających mięsnym tłuszczem na wszystkie strony. Czułam się subtelnie wysublimowana, i bardzo, bardzo w swoim szaleństwie samotna. Fason jednak trzymałam do końca, prosząc o dwa liście szpinaku na deser.

Wegetarianizm wszedł we mnie jak nóż w masło, nawet mnie nie uwierał. Zaczęłam wertować wegetariańskie strony, dziwiąc się, że istnieją ludzie, którzy żywią się czymś co nazywa się ciecierzyca lub soczewica. Jak dotąd podejrzewałam o takie fiku- miku jedynie kury, no ewentualnie gęsi. Albo taki humus...no, nazwa jakoś bliska z wyrazem nawóz. Postanowiłam jednak zaryzykować i kupiłam 3 puszki ciecierzycy, zrobiłam sałatkę, pożarłam i postanowiłam poczekać na rozwój wypadków. Wypadki się jednak nie rozwinęły, a przynajmniej ja o tym nic nie wiem. Po pięciu dniach poczułam już jedność z rybą w strumieniu, gąską co za wodą, krówką w kropki bordo i świnką różową. Z kurą nie. Kury nie lubię i dlatego kurę zjadam. Mogę, więc stwierdzić, że jestem wegetarianką, która jest niewrażliwa na kurę.

Wieść o moim przepoczwarzeniu przekroczyła już granice tego pięknego kraju, który wieprzowiną stoi i dotarła na wyspy. Dwa dni przed wyjazdem z Polski otrzymałam maila od mojej przyjaciółki Mony (wegetarianki).

" Słyszałam, że już nie jadasz mięsa? Tak się cieszę. Przygotowałam dla ciebie wielki gar curry z ciecierzycy i drugi gar z zupą z soczewicy. Nadmiar zamroziłam, powinno ci starczyć na dwa tygodnie!"

I dlatego nie mogłam stracić twarzy.

Cóż, żegnaj poranny bekoniku, żegnajcie parówy nadobne, żegnaj karkóweczko z grilla. Witaj soczewico, ciecierzyco i sojo. Trzymam się dzielnie!

I am like a bird....

I nie zapominajcie! Meat is murder!

Ten post nie był testowany na zwierzętach, nawet na kurze.

I głosować, głosować bo ptactwo górą;)

posted from Bloggeroid