Bo bar­dzo dba­li, aby żad­ne­mu z nich nie było zim­no, ani w łóżku, ani w sercu czyli świat jest mały, os­ta­tecznie wszys­cy kiedyś spot­ka­my się w łóżku.

Lubię sypiać sama. Wiem, to jakoś mało romantycznie ale nic mnie tak nie cieszy jak własna sypialnia, a w niej łóżko, szczelnie zaciągnięte rolety, poduszki rozsypane dookoła i w tym wszystkim ja, plus dobra książka. 

Oczywiście zdarzało się w moim życiu, że łóżko musiałam dzielić z jedną, dwiema lub trzema osobami. Czasem były to osoby chrapiące, czasem kopiące, ściągające kołdrę, zarzucające spiżową nogę na moje delikatne biodro, ugniatające mi biust jak walec, szarpiące długie włosy me, wkładające palce do moich ust (zdarzało się, że były to palce u nóg niestety). Czasem były to osoby, którym przeszkadzało moje chrapanie, szeleszczenie kartkami książek, mruczenie pod nosem, ugniatanie poduszek. Reasumując, spanie z kimś uważam za przykry obowiązek, przepraszam. Niestety zaraziłam tym własne potomstwo płci męskiej, które nieświadome jak kobieta jego życia może zareagować na słowa "Od dziś śpimy osobno" przeniosło pewnego wieczoru swoją kołdrę i poduszkę na wolne łóżko żeby wreszcie rozkoszować się swobodą. Jedna dobra kolacja nie wystarczyła jako przeprosiny.

Nie sypiam z psami. Nie dlatego, że należę do tych którzy maja twarde zasady i zwierząt do łóżka nie wpuszczają, no...chyba, że to TAKI SŁODKI zwierzak. Po prostu moje psy wspólnie dochodzą, a raczej dobiegają w sekundę do kwintala, mają osiem łap zakończonych krogulczymi szponami, a w nocy mlaszczą, chrapią, puszczają bąki, ślinią się w poduszki, szczekają i biegają we śnie. Jeśli miłośnik psów się oburzy, zapraszam serdecznie..chętnie udostępnię śmierdziuchy na noc lub dwie.

Jasne, że pręgowane przechery nie rezygnują łatwo (szczególnie w zimie) i urządzają nam treningi zumby pod drzwiami, waląc krogulcami o deski, tańcząc quickstepa lub zwyczajnie stepując. Na szczęście są stare, szybko się męczą i odpuszczają. A przynajmniej tak było do wczoraj.

- Kochanie zepsułam zamek w drzwiach! Nie da się zamknąć! (psucie to moja specjalność)

Długa cisza...sprawdza poczynione szkody.

- Hmmm...nie da się naprawić. (naprawianie to nie jest jego specjalność)

- A czemuż to? - pytam ciągle spokojna.

- Bo widzisz...żeby dało się zamykać, muszę wymienić klamkę, żeby wymienić klamkę, muszę wymienić  cały zamek, takich zamków już nie ma, trzeba wymienić drzwi...drzwi są niestandardowe...trzeba by wyrwać framugę i wstawić nową, wtedy można kupić zwykłe drzwi, wstawić zamek i klamkę. 

Jako kobieta, której drugim imieniem jest CIERPLIWOŚĆ uśmiecham się łagodnie i syczę:

- Guzik mnie to obchodzi kochanie moje, wychodzę teraz, masz 4 godziny czasu na myślenie...chcę mieć zamykające się drzwi, nie życzę sobie, żeby zwierzyniec wchodził do mojego pokoju, kiedy zwierzyńcowi się spodoba.

- Dobrze - powiada, mój artysta z kapiącym pędzlem w dłoni - coś wymyślę.

I wymyślił. Wymontował zamek, który całkiem się rozpadł, dzięki czemu można sobie na mnie patrzeć teraz przez dziurę w drzwiach wielkości pięści, w drzwi wbił haczyk, a we framugę pętelkę. Wygląda to jak drzwi od sławojki.

- I co? Dobrze? - zapytał zadowolony MacGyver.

- A jak będę się zamykać? - pytam ciągle spokojna bo wciąż myślę, że to żart a za drzwiami czai się stolarz z nowa parą drzwi. 

- ja cię będę zamykał wieczorem! - rzecze dumny odkrywca.

I już wyobraziłam sobie jak skrobię świeżo wyemaliowanymi pazurami o drzwi, błagając żeby wypuścił mnie na siusiu, a następnie załatwiam się do kwiatka albo w szklany wazonik.

Pominę opis piekła, które się rozpętało w wyniku tej krótkiej konwersacji i przejdę do meritum, a więc opisu ostatniej nocy.

2.00

Postanawiam złożyć ciało w łóżku. Psy chrapią u siebie, kompletnie ignorując moje przygotowania. Drzwi dopycham do futryny na wcisk.

2.15

Słyszę pierwsze dźwięki fujarki Morfeusza. (mam czarny pas w zasypianiu)

2.17

Czuję jak unosi się kołdra. Pierwszy pies pokonał zasieki. Ponieważ Morfeusz już mnie ścisnął, nie mam ochoty walczyć.

2.19

Ktoś zaczyna się drapać waląc girasem o ścianę. Przeczekuję, śni mi się Afryka.

2.30

Strasznie gorąco w tej Afryce. Proszę moją koleżankę z Malawi o kapkę wody. Głaszcze buty Africa Simona. 

2.35 

Afric Simon ssie mój palec u nogi, niestety nie mogę go odepchnąć bo jakiś słoń przydepnął mi biodra. Gorąco staje się nie do wytrzymania.

2.36

Otwieram oczy. Próbuję się wyczołgać spod psów leżących na moich plecach. Przeprowadzam z nimi poważną rozmowę. Psy okazują skruchę i wracają na posłania.

2.50

Ustawiam barykadę ze stołków pod drzwiami i z ulga kładę się do łóżka.

3.00

Słyszę jakiś daleki warkot...samolot...lecę..

3.15

Budzę się bo większy pies źle obliczył odległość i zamiast na wolnej przestrzeni przy ścianie ląduje zawieszony na moim boku, próbując uchwycić się krogulcami mojego ciała. Wyglądam jak Bruce Lee. Suka udaje, że jej tam nie było. Dostają wilczy bilet i ewakuują się bez słowa.

3.38

Łomot. Dla suki nie starczyło miejsca, spadła z łóżka. Wyczołguję się spod Kluska i pokazuję palcem wyjście. Wychodzą.

3.45 - 4.00

Nie mogę zasnąć, czekam aż przyjdą. Nawet chciałabym żeby już przyszły bo miałabym to z głowy. Zmęczona zasypiam.

4.20

Czuję, że mam mokre udo i jest mi zimno. Dotykam. Wsadzam palec w czyjąś obślinioną paszczę. Psy zawłaszczyły kołdrę i większość łóżka. Łkam cicho...Zabieram koc, kapituluje i przenoszę się na kanapę. Wychodząc odwracam głowę i widzę paszczury leżące na moich poduszkach.

6.30

Mam zwichnięte biodro, nie mogę się poruszyć. Otwieram oczy i czuję, że słoń powrócił. Tym razem z rodziną. Kocyka nie ma, jeden zwierz leży na moich nogach , a drugi za moimi plecami wyprostowując łapy na całą długość.

6.45

Piję kawę i obmyślam zemstę. 

7.20

Idę spać do łazienki. Psy czekają pod drzwiami obgryzając pazury i udając Freda Astera i Ginger Rogers. Jest mi wszystko jedno. Szkoda, że nie mam podgrzewanej podłogi...