Gdy kobieta mówi, że dostała od kuzyna złoty pierścionek, to albo złoto jest fałszywe albo kuzyn czyli oty­li żyją krócej ale jedzą dłużej.

Kiedy pierwszy raz spotkałam Mimi natychmiast przyszła mi na myśl Bubbles Devere (kto nie oglądał Little Britain może wrzucić w internet) - szeroko uśmiechnięta buźka, rude kręcone włosy i ta niesamowita pewność siebie, okraszona gadatliwością ponad miarę. 

Właściwie to...najpierw spotkały Mimi moje uszy i przeżyły potężny szok. Rozmowa telefoniczna trwała minut 20, a ja zdążyłam tylko powiedzieć - Słucham...- i zalała mnie fala informacji  Dowiedziałam się , że Mimi jest niesamowicie szczera, że nie lubi plotkować, że jest prawdomówna, pełna humoru, optymizmu, preferuje zdrowy styl życia i kuchnię vege; wysłuchałam jej skomplikowanej historii miłosnej i powodów dla których opuściła kraj cukierków Karamellkungen, dżemu borówkowego i smorgasbord. Można powiedzieć, że Mimi mnie oszołomiła swoją osobowością.

Czekałam więc z wiadrem sałat wszelakich, pomidorów nadobnych, rzodkiewek szczypliwych i innego zdrowego zielstwa na pojawienie się posągowej blond Walkirii z nogami po pachy bo mimo, że gadatliwość Mimi wykraczała poza ogólnie przyjęte normy dla Europy Północnej, to ja sama ciągle wierzyłam w stereotypy. 

O umówionej godzinie do domu wpadł rudy wir i zatrzymał się tuż przy mojej twarzy. "I jestem! Cieszysz się?!!!" - wykrzyknęła nieduża, tłuściutka rudaska w obcisłych ciuchach, poprawiając sobie trzecia oponkę od dołu i jednocześnie podciągając opadające spodnie zdecydowanie ściągnięte z Walkirii bo miały taką długość, że znajdowały się pod całą podeszwą złotego sandałka. (zaczęłam się zastanawiać czy przyjezdna nie zjadła czasem Mimi gdzieś po drodze, kradnąc jednocześnie jej ciuchy). A jednak była to Mimi we własnej osobie.

"Jeść!"- krzyknęła kontraltem i natychmiast rzuciła się na wiaderko zieleniny, które jej usłużnie podsunęłam. Młóciła zdrową żywność jak najlepsza kosiarka do trawy. Podziwiam, gdybym ja miała do unicestwienia taką ilość surowizny to pewnie nabawiłabym się żylaków żuchwy. Patrząc jak Mimi rozkoszuje się jarską sałatką, ze wstydem konsumowałam swojskiego schabowego z puree i Coleslawem i czułam wyraźnie jak mi idzie w boki (w sumie w moim przypadku to wyraźnie w przód). 

Mimi młóciła i opowiadała mi o swoim zdrowym stylu życia, joggingu, sałatkach i niechęci do wszystkiego co tłuste, mięsiste, zawiesiste i mączne. "Och...jaka jestem głooooodna..." powiedziała po wylizaniu miski z soku z pomidora i łypnęła łakomie na mojego schabowego, wstydliwie przykrytego duszoną cebulką. "Chcesz spróbować?"- zapytałam nieśmiało. "Czemu spróbować? Chcę zjeść!" - powiedziała stanowczo i zaczęła buszować w kuchni. Za chwilę na stół wjechał talerz z dwoma duszonymi schabowymi i popiątną porcją cebulki, z puree się nie patyczkowała tylko przyniosła sobie cały garnek. "Będzie ktoś to jadł?- zapytała. "Noooo, nie...." powiedziałam z ociąganiem bo miałam nadzieje, że obiad wytrwa do dnia następnego. Mimi, oblizując paluszki przypominające swojskie serdelki zamordowała go w trzy minuty zapijając litrem soku pomarańczowego. 

Muszę przyznać, że zrobiła na mnie wrażenie. Lubię jeść, lubię jedzenie (i łatwiej mnie skusić zupą niż kawałkiem tortu) i  zdecydowanie jestem wielokrotnością Twiggy ale coś takiego widziałam po raz pierwszy. 

Po obfitym obiedzie, jak to w kraju mgieł bywa, nadszedł czas na deser - marne dwa kawałki tarty owocowej. Jeden kawałek należał do mnie ale odstąpiłam bez żalu, ponieważ byłam ciekawa czy jest jakieś dno, a raczej czy zacznie się w końcu przelewać. Zrobiłam kawki w kawiarce i konwersacja popłynęła rwącą rzeką. Mimi opowiadała nadal o swojej zdrowej diecie i miłości do joggingu i gimnastyki- "Och, jak już zacznę biec to tak biegnę, i biegnę, i biegnę, że nie mogę się zatrzymać" - Wyobraziłam sobie nawet jak Mimi wprawia się w ruch i toczy z szybkością kuli bilardowej, zbijając z nóg wszystko co stanie jej na drodze, i na dodatek nie potrafiąc się zatrzymać. (i choćby przyszło tysiąc atletów, i każdy zjadłby tysiąc kotletów, i każdy nie wiem jak się wysilił ...i tak nie dadzą rady zatrzymać tej bili)

"Bo ja muszę na siebie bardzo uważać! Całe życie miałam anoreksję i powinnam pilnować tego co jem, jak jem i kiedy. Wiesz, że z anoreksji to tak całkiem się człowiek nie wyleczy, co?" Przytaknęłam potulnie skołowana zupełnie i na wszelki wypadek zaczęłam marudzić coś o zmęczeniu i łypać zachłannie w stronę własnej sypialni.

"Jasne, połóż się...a ja tymczasem zrobię sobie mały suflet"- i to powiedziawszy, wyjęła z szafki największe naczynie żaroodporne jakie miałyśmy na stanie i ze zmarszczonym czołem przeliczyła jaja w lodówce.

Podczas kiedy Mimi opowiadała o swojej wielkiej miłości do roszpunki, wymknęłam się cicho przed dom na małego, nocnego papieroska. "Palisz?!"- wyjrzała przez okno Mimi, przeżuwając kanapkę z żołtym serem - "bo ja to palę, strasznie dużo...może nawet kiedyś sobie z tobą zapalę, to się nie zdziw." Nakazałam sobie natychmiast przestać się dziwić i posłuchałam, chociaż leżąc w łóżku w głowie miałam wciąż obraz Mimi trzymającej w obu rękach dwadzieścia zapalonych papierosów na raz i dymiącej jak kominy Nowej Huty. 

Rankiem rozpoczął się raban. Zniknęły dwie bombonierki pełne wykwintnych czekoladek, wszystkie jaja (a było ich 12),cała paczka bekonu i 7 bułek. Winą obarczono Mimi.
"Ech, ludzie to są...." - mówiła Mimi pakując swoje rzeczy- "Wzięłam ostatnią czekoladkę i od razu wszystko na mnie. Przecież ja normalnie czekoladek nie jadam, wiesz,...dieta...nooo, czasem pozwolę sobie na małe co nieco do kawy ale żeby zaraz na mnie, że zjadłam...". 

Najważniejsze to...niczemu się nie dziwić!




"Jeśli wsku­tek nad­mier­ne­go jedze­nia ut­kniesz w drzwiach fron­to­wych czy­jegoś dom­ku, będziesz zmuszo­ny poz­wo­lić swe­mu gos­po­darzo­wi używać twoich tyl­nych łapek za­miast wie­sza­ka na ręczni­ki. Cóż, tak to bywa." A.A.Milne