Dlaczego wszystko jest takie proste i fajne zanim przytrafi się tobie?

Rodzicom przestałam wierzyć dość wcześnie. Miało to związek z wizytą u dentysty. Przygotowując mnie do tortur na fotelu tatko wziął mnie na kolana i opowiedział jak też chichocze szalenie, kiedy pani łaskocze go wiertłem po zapalonej miazdze - no, miało być tak fajnie jak wtedy kiedy robi się pierdzioszka na brzuszku. Takie prrrrrrrr i po wszystkim. Bolało jak diabli, do pierdzioszka było szalenie daleko. Nie byłam grzeczna,  zemściłam się srodze łapiąc dentystkę za obfitą pierś i tarmosząc niemiłosiernie. Obie płakałyśmy rzęsistymi łzami, a następnie cuciłyśmy zemdlonego ojca w poczekalni.

Nie bałam się pająków. Ot, zwierz jak każdy tyle, że nóżek ma ciut więcej - tak mówiła mama. Nie bałam się ich do momentu kiedy byłam świadkiem jak moja własna rodzicielka na ich widok wyskakuje z podomki i wspina się goła po ścianach , niczym nawiedzeni w Egzorcyście, wydając przy tym niezidentyfikowane dźwięki.

Szczepienie miało być ukłuciem komara. (mama) Piekło jak rana po wtarciu kamfory i nie trwało sekundy. Kiedy szycie na żywo ręki nie okazało się być tak fajne jak jazda na karuzeli, a mój wrzask "O, Matko Boooskooo, luuuudzie raaaatujcie" niósł się po szpitalnych korytarzach powodując samoistną  ewakuację pacjentów, dotarła do mnie bolesna prawda - ludzie kłamią. I w tym własnie momencie mojego życia, w wieku lat 5 zostałam sceptykiem.

Następstwa kłamstw były niesamowicie przykre dla moich rodziców- ucieczka z przedszkola w dzień badania stópek na platfusa (nie chciałam wierzyć, że ten fioletowy kolor kiedykolwiek się zmyje), histeria przed pierwszym badaniem ciśnienia w liceum, i wzrost temperatury do 39 stopni przed każdym szczepieniem w szkole. Czy można się dziwić, że pogryzłam ręce człowieka, który przyszedł mnie zabrać na urodziny swojej córki, a mojej przedszkolnej koleżanki? Przecież jasne było, w świetle wszystkich wydarzeń, i mądrości płynących z bajek (Jaś i Małgosia), że do domu to ja już nie wrócę. 

Zostałam dzieckiem sceptycznym i upartym, takim które wierzy tylko sobie. Nie zdobyłam jednak palmy pierwszeństwa w tej konkurencji bo najbardziej upartym dzieckiem okazała się być (całkiem przypadkowo)  moja kuzynka Tereska, i nie wyszło jej to na dobre. Tereska jest siostrą Ediego, a to już dużo znaczy, można nawet powiedzieć, że była dzieckiem walczącym o przeżycie od momentu złapania pierwszego oddechu. Lubiła zwierzęta - zarówno żywe, jak i martwe. Pewnego letniego dnia, za komórką znalazła szczura, nieco już przechodzonego i zdefasonowanego z jednej strony. Z radością dziecka wzięła go w dłonie i przybiegła żeby się nam pochwalić zdobyczą  Kiedy tylko zbliżyła się na odległość działania fetoru, porzuciliśmy z Edim podkładanie saletry pod drzwi sąsiadów i rzuciliśmy się do ucieczki z piskiem i wyciem, a wkrótce dołączyło do nas pół ulicy i wszystkie okoliczne psy. Biegaliśmy z szaleństwem w oczach, krzycząc niemiłosiernie i uciekając na oślep. Co ciekawe, szaleństwo opętało tez dorosłych, którzy miotali się z lewa na prawo, rzucając dobre rady Teresce. 

- wyrzuć to!

- rzuć to!

- dziecko, puść to!

Tereska jednak skamieniała wewnątrz i rycząc z przerażenia biegała za nami błagając o pomoc i ściskając szczura w lewej ręce tak, że stracił połowę swojej śmierdzącej, wewnętrznej zawartości. W końcu stanęła na środku placyku i wyła jak potępieniec, nie słuchając dobrych rad, którymi wszyscy dookoła karmili ją  jak chlebkiem z masełkiem.  Edi miał dobre serduszko i postanowił uratować upartą siostrę i szalejący tłum, w związku z tym oderwał chwiejącą się deskę z płotu i...przywalił w szczura z całych sił. Pierwszy raz zobaczyłam wtedy pogotowie z bliska. 

Warto czasem korzystać z dobrych rad ale tylko czasem.