Czemu, ach..czemu..garbate karzełki sikają mi do mleka???

Powykręcałam Mrożka w tytule. Mam nadzieję, że Mrożek wybaczy. 

Rok był niedobry, kończył się fatalnie. Miałam nadzieję na lepsze jutro. Los miał jednak inne plany na moje życie. Nowy Rok rozpoczął się cmentarnie. Do lutego 3 pogrzeby i hiobowe wieści o zgonach kilku znajomych osób. Atmosfera zagęściła się tak bardzo, że zaczęła przypominać krem. Zaczęłam się bać wstawać rankiem. Zamiast "zobacz no, zobacz no, czyje-czyje imieniny dzisiaj są?" już od świtu w moje ucho wpadało" a wiesz ty kochana kto nie żyje rym-cim-cim-cim-cza-cza-cza?". Po czarnej serii - przelot asteroidy, eksplozja meteorytu w Chabarowsku, brzoza o znamiennej wysokości 666, abdykacja papieża, piorun walący w Bazylikę św. Piotra nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia. Zdziwiłam się jedynie, że wszystkie te wydarzenia nie miały miejsca w moim ogródku. 

Odkąd egzystencjaliści odkryli, 

że człowiek umiera, już trudno nas czymkolwiek zaskoczyć.

Jeśli ktoś uważa, że śmierć jest końcem wszystkiego to jest w błędzie. Śmierć, moi najmilsi, jest początkiem długiego, bolesnego i skomplikowanego procesu nazywanego ostatnim pożegnaniem. Ja na wszelki wypadek przygotowałam już eleganckie pudełko po butach, w które przyszłości zsypie mnie prosto z przydomowego grilla najbliższa rodzina,  w wielkiej tajemnicy przed rodziną dalszą, zachowując w sekrecie zarówno miejsce mojego pochówku jak i fakt samego zgonu. To uchroni tych, którzy zostają przed wizytą garbatych karzełków, huby tego świata. 

Garbate gargulce zaczynają się gromadzić w ten sam dzień, w którym koścista, zakapturzona postać zastuka w nasze drzwi. Gromadzą się, kręcą szpiczastymi noskami i zaczynają całkiem niewinnie od zadawania pytań - a co się stało, a przecież wczoraj jeszcze żyła (no, popatrz pani!), a ja go tydzień temu widziałam na ulicy, chodził!, a ciocia tak dobrze wyglądała i tak nagle umarła?A córka mówiła, że mama rosół zjadła w niedzielę!Z kluseczkami! No, być nie może? Może to ten rosół tak..? Jak to tak?Żartuje pani? (haha...no jasne! taka ze mnie turpistyczna-psotnica - okrutnica! ) A babcia długo chorowała? A ile miała lat? Aaaa...no, to już..tak, tak...(już co? już czas?) Dziwią się niesłychanie  jakby pośród ludzkiej rasy powszechne było noszenie daty swojej śmierci wypisanej na czole, tak żeby każdy mógł się na to spokojnie przygotować, kupić czarne buciki i uzbierać na wieniec. A ci złośliwcy, tak nagle trrrach, bez zapowiedzi!Ludzie to są! 

Jest też frakcja garbato-paranormalna. "Wiedziałam, że coś się stało bo rano mnie noga swędziała pod kolanem, a to u mnie zawsze oznacza śmierć w rodzinie.( jeśli wdepnie w pokrzywę zginą narody). "A mnie nagle obrazek ze ściany spadł, ten co mi go wujcio podarował. I masz...zaraz ciocia dzwoni, że wujcio umarł"( i zaraz po śmierci, zamiast jak na szanowanego nieboszczyka przystało, podążać posuwiście, ruchem dostojnie przyspieszonym w stronę światła, wujcio w te pędy zmaterializował się u niej w przedpokoju, żeby bohomaza zrzucić z gwoździa ). 

Następnie nadciąga fala karzełków - wujków -dobra-rada, które muszą podzielić się z nami mądrością tego świata  i ulać nam nieco piekącego płynu z czary własnego doświadczenia - gdzie, jak, w jakim obrządku, ubraniu, przy jakiej muzyce/bez muzyki należy dokonać pogrzebania drogich nam zwłok. Tam chowacie? A po co? A z kim będzie leżeć? To niedobrze. Nie do pary. A koło kogo?Fatalnie.Nie lubili się. A na kim? Niedobry pomysł. A kto będzie leżał na niej? Hmmm.. A nie lepiej tu? Tu bliżej, tam dalej. Palicie? Zakopujecie? Mumifikujecie na zimno/gorąco? 

Trzecia fala przychodzi po pogrzebie. Jest to najgroźniejsza fala karzełków, najgroźniejsza bo działa podstępnie, po cichu i zza węgła! Ta własnie sika do mleka nastawionego na kwaśne. Nagle dowiadujemy się przez osoby trzecie, że ciocia Hela na stypie nie była bo jak zobaczyła, że prochy drogiej siostry spoczywają w urnie, a nie w trumnie to nie mogła dojść do siebie, na stypę i do domu. Nawet to, że droga siostra życzyła sobie takiego zakończenia swej ziemskiej wędrówki do niej nie przemawia. Noga jej na cmentarzu i u tej wyzbytej moralności rodziny więcej nie postanie. I super. Ciocię Helę mamy z głowy na kilka lat. 

Potem wujek Hektor zastanawia się na głos gdzie też zmarła ciocia swoje klejnoty trzymała bo szukają, szukają i znaleźć nie mogą. Kto to ją odwiedzał ostatnio? A ty chyba! A nie zabrałaś przez pomyłkę? (można przecież łatwo pomylić pierścionek z brylantem z fasolą typu jaś, starym biletem, zepsutym budzikiem ). Wujka Hektora wykreślamy. Na końcu dochodzi do nas, że stypa była w nieodpowiednim miejscu, rosół ze ścierek gotowany, makaron za chudy, my za mało płakaliśmy, inni za dużo. Ten przyniósł taki mały bukiet, a ci przytaszczyli wieniec jak snop słomy żeby się lansować.(cmentarni celebryci, psiakrew!)

I kiedy myślimy, że wszystko już za nami, że cały ten tłum pójdzie sobie w diabły i wreszcie będzie cisza...okazuje się, że płonne nadzieje nasze. Nasi drodzy zmarli nie są tam gdzie ich zostawiliśmy. Okazuje się, że zamiast spoczywać w spokoju, wypełzają podstępnie spod sterty świeżych jeszcze wieńców, bukietów, wstążek z napisem :ostatnie pożegnanie: i urządzają sobie wędrówki po całym kraju stukając, pukając, szurając, ukazując się z nagła i bez ostrzeżenia na kredensie, przy fajansie, za paprotką, na balkonie, przy biurku, w łazience...a karzełki musza natychmiast złapać za telefon i zadzwonić z wielką nowiną/pretensją, że nasz drogi wuj/ciocia/babcia/ojciec spać im nie daje. 

Siedzę na progu, a w ręku mam kij sękaty. Czekam na garbate karzełki. Słyszę, że nadciągają czwórkami, śpiewając:

Gdy ktoś zbłądzi, to trąbimy,

Trututu, trututu,

Gdy ktoś senny, to uśpimy,

Lulu lulu lu,

Gdy ktoś skrzywdzi krasnoludka,

Ajajaj, ajajaj,

To zapłacze niezabudka,

Uuuuu. 

Wyprostuję im plecki, oj...wyprostuję....ale przed nasikaniem im do mleka wstrzymam się z godnościOM osobistOM.