„Może nie jestem perfekcyjny, ale jestem szczęśliwy. Jestem dziełem Boga i Jego obrazem. Jestem błogosławiony."czyli moje There And Back Again. Part3

Moje wrażenia spisuję w wielkim skrócie, chociaż mam w głowie masę szczegółów, rozmów, wydarzeń, które miały tam przecież miejsce. Może uda się je kiedyś wykorzystać, choćby w małym stopniu.

Pojechałam na wakacje...tfu...pojechałam do pracy ale na wakacjach. Moim zadaniem było zapewnienie dodatkowej opieki dla trzech przedstawicielek płci pięknej dotkniętych zespołem Downa, które udawały się do uroczego, porośniętego gęstą knieja Elveden Forest. "Theree are three girls"...no, girls okazały się paniami w wieku 35/36/43. Już po przyjeździe do ich domu zarzuciły mnie mnóstwem informacji na swój temat, zostałam tez przytulona, zostały mi okazane najpiękniejsze obrazki i świeżo pomalowane paznokcie.
Poznałam też ich stałą opiekunkę pochodzącą z Zimbabwe (tak, ma się te rzesze znajomych w Zimbabwe, co?), która oczekiwała wysokiej, czarnej dziewczyny o imieniu Mavis i  to o całkiem innej godzinie. Cóz, w UK informacja wolno idzie!

Po odbębnieniu podróży taksówką, pociągiem z przesiadka i znowu taksówka dotarłyśmy na miejsce. Las, no... las, a w lesie różne takie.... zresztą kto ma ochotę zobaczyć ośrodek to może zerknąć ale uprzedzam, że ceny mocno zaporowe :  http://www.centerparcs.co.uk/villages/elveden/index.jsp za to zwierzyna dzika pcha się na kolana.
I zaczęło się wakacjowanie - odbębniłam tenis, badmintona, pływanie w subtropikalnym basenie, SPA, bilard, kregle, restauracje bardzo ą i ę, a także nocna dyskotekę, gdzie zapijałam sie mlecznym szejkiem.
Naprawdę....to była moja praca - towarzyszenie. Towarzyszyłam więc na okrągło, jadłam, piłam i bawiłam się, a oni mi za te wszystkie przyjemności zapłacili. I jak tu nie kochać UK?

No, tak,...miało byc o fish Spa - stchórzyłam! Naprawdę strach mnie obleciał  - kiedy oglądałam te małe rybska przy robocie to miałam nieodparte wrażenie, że zerkają na mnie mówiąc w rybim języku : tylko włóż tu swoją nóżkę drewniana królewno, będą tylko wióry lecieć. Może to kwestia czytanej literatury, oglądanych filmów ale wyobraziłam sobie Czarnego Pieprza siedzącego na brzegu basenu i machającego wesoło kikutami obżartymi przez te piranie w mikroskali, jucha gorąca bucha, krzyk w całym SPA, ludzie mdleją a ja siedzę i macham wesoło, pryskając na cztery świata strony i pstrząc wszystkich na czerwono.
To ja już wolę kręgle, chociaż wkładanie wypoconego przez innych obuwia tez nie przyszło mi lekko, zaraz pojawiła mi się w głowie wizja trędowatego, który przyszedł zagrać w kręgle z opiekunem  i miał taki sam rozmiar buta jak ja. Skarpetki na wszelki wypadek zalałam wrzątkiem, oczywiście uprzednio zdejmując je ze stóp. Jestem wariat ale bez przesady.

A jak się gra w tenisa z kimś kto ma zespół Downa? Powiem wam....długo, gra się bardzo długo. Najpierw uczyliśmy się trafiać w piłkę, niestety kiedy już prawie osiągnęliśmy mistrzostwo to okazało się, że czas nam się skończył, a dziewczyny ledwo miały siłę dojść do naszych apartamentów.

Same dziewczyny wspaniałe, każda z nich to temat na długi wpis. Jedna z nich potrafi nieźle czytać, pisać i liczyć, a usta jej się nie zamykają. Zresztą dobiła mnie jej energia na dyskotece, szalała, szalała, szalała (mężczyźni z uśmiechem dali się zapraszać do tańca) a ja zapijałam się milkszejkiem czekoladowym siedząc przy stoliku jako przyzwoitka,  na szczęście drugą z nich rozbolało biodro i musiałysmy porzucić dansowanie. No, nie, nie tańczyłam bo nie miałam kreacji:))))

Sytuacja osób z zespołem Downa jest w UK o niebo lepsza niż w Polsce. Dziewczyny mieszkają w domu, dofinansowanym przez państwo. Razem z nimi mieszka opiekun, który sprawuje piecze nad ich wydatkami, sprawami organizacyjnymi, aplikacją leków, wypełnianiem różnych dokumentów, zaprowadzaniem i przyprowadzaniem do Centrum Edukacyjnego (spędzają tam 5 godzin dziennie, w tym czasie opiekun ma czas wolny), a także tak przyziemnymi jak : pomoc w dobraniu biżuterii, uczesaniu, umyciu plecków:))
A potem pojechałam na kilka dni do Brighton, w którym jeździłam(jako pasażer) sportowym MG bez dachu (tak, taki samochód nad morzem to skarb),  a następnie wróciłam do domu. W środę wracam do UK, do dziewczyn bo ich opiekunka wybiera się do swojego kraju na ślub, na własny ślub!

Pieprzu - spakowany.