Makiawelizm falliczny i bajronizm waginalny czyli Weltschmerz- część 2

Tekst wrzuce wieczorem. Nie mogłam sie jednak oprzeć Ediemu i musiałam go umieścic wczesniej. A może mały konkursik, jesli juz ktos tu zerknie - co sie zdarzyło?Hmmm?

Ci, którzy obstawiali saksy - wygrali!

Zaopatrzony w ciepłe ubranko – kurtkę na watolinie, białe, czyste kalesony, koszulę wizytową i codzienną, skarpety w żmijkę i sportowe frotte, Edi poczuł, że wstępuje w niego nowe, lepsze i bogatsze życie. Za namowa narzeczonej postanowił stawić czoło światu i Unii Europejskiej i zgodził się na znalezienie mu pracy za granicą. O swojej decyzji poinformował zdumiona rodzinę i znajomych zaledwie na 3 dni przed wyjazdem . Zżymał się straszliwie na wszelkie komentarze dotyczące braku znajomości jakiegokolwiek języka,  po za mocno utykającym ojczystym  i opryskliwie odpowiadał „Jeszcze zobaczycie”.

Rodzina tłumnie stawiła się aby wsadzić Ediego do autobusu- ciotka Stefa  zalała się łzami, ciotka Hanka postanowiła dać gastarbeiterowi kilka rad płynących z jej własnego doświadczenia, kiedy to pracowała „u Niemca”,  wuj Tadeusz poklepał Ediego po plecach i wsunął mu w kieszeń 10 dolarów. Pewnie uszczknął trochę swojego skarbu, pozostałego po dobrych czasach kiedy to jako młody inżynier otrzymał pierwsze zagraniczne pieniądze za projekt niesamowicie skutecznej pompy zatapialnej.  Rodzice Ediego czuli się jak rodzice syna wyprawiającego się na wojnę, z jednej strony czuli dumę, a z drugiej strach.  Matka słaniała się na nogach, podtrzymywana przez silne ramię męża, i pochlipując w chusteczkę wielorazową szeptała urywane zdania :- „Mój syn…tak daleko…mój kochany syn..na wygnanie” Towarzystwo w autobusie i kierowca zdawali się być nieco zniecierpliwieni tym przedłużającym się pożegnaniem; w końcu miał miejsce długi pocałunek na pożegnanie i Edi odjechał machając wesoło przez okno.

Przez pierwsze 10 godzin zarówno mama, jak i narzeczona wysyłały SMS-y, dzwoniły jak szalone i wymieniały się informacjami –„Są tu i tu, minęli to i to, zjadł już kiełbasę i jajka, wypił wodę, rozmawiał z tymi z przodu, stanęli na parkingu, ser mu nie smakował…” itd. Zauważyły tez, że Edi stał się jakby bardziej opryskliwy i smycz telefoniczna zdawała się mu ciążyć w nowej przygodzie.  Postanowiły dać mu wolność , i umówiły się, że grzecznie poczekają na to aż sam zadzwoni.

Minęło 10 godzin….

Telefon zadzwonił w środku nocy i wyrwał Narzeczoną ze słodkich objęć Morfeusza, w które wygodnie opadła zmęczona po serii zadręczających ją myśli.

- Haloooo – odezwał się nieco chrypiący głos

- Haloooo! Cześć kochanie, gdzie jesteś?

- Nie wiem….

- To zapytaj kogoś.

- Nie mam kogo, tu dookoła są tylko pola i las.

- Zapytaj kierowcy albo tych ludzi, którzy z tobą jadą – ćwierknęła w telefon Narzeczona, nieco już rozbudzona.

- Ale tu nie ma autobusu…ani kierowcy…ani nikogo…

- Gdzie ty jesteś??!!!- histerycznie krzyknęła Narzeczona – W jakim kraju????!!!Czy ty jesteś pijany???

- Nie wiem…właśnie się obudziłem na jakimś polu, i na dodatek komórka mi pada bo wydzwaniałyście do mnie jak głupie…

I tu połączenie się urwało....

(ciąg dalszy nastąpi, bo niestety nie zdążyłam więcej )