Makiawelizm falliczny i bajronizm waginalny czyli Weltschmerz- część 1.

Kuzyn Edi* nie należał do awangardy rodziny. Jego kręgosłup moralny był tak słaby, że chłopak giął się jak glista ludzka postawiona na sztorc. Żadna praca nie spełniała jego ambicji zawodowych, każda była w jakiś sposób niewygodna i zwykle nie przywiązywał się do niej na dłużej niż miesiąc. Najczęściej winni byli współpracownicy i szefostwo nie umiejące docenić wysiłku jaki wkładał Edi w codzienne lub prawie codzienne, zwlekanie się z barłogu o nieprzyzwoitych porach i maszerowanie do roboty jak kodeks pracowniczy nakazywał.

Miał niesamowitego pecha, właściwie można powiedzieć, że załapał się na króla pechów, pecha wszystkich pechów, nadpecha wybitnego. Robotę, która zaczynał z ogromnym entuzjazmem natychmiast tracił, zostawał okradziony, zrobiony w bambuko, pominięty w rozdawaniu poborów, które mu się należały, wystawiony, zrobiony w konia, wystrychnięty na dudka i popchnięty w błoto. Żona, która pewnego pięknego dnia uciekła z dziećmi w niewiadomym kierunku, rzucając na pożegnanie „Cholerny leniu i pijaku!!”, zdawała się nie podzielać wiary w przekleństwo losu.

I pewnie żywot Ediego dobiegłby swego tragicznego końca, gdzieś pomiędzy ustami a brzegiem gwinta, gdyby nie to, że Edi miał matkę, która całym sercem przekonana była o istnieniu światowego spisku przeciwko jej synowi. Dawała pieniądze, prała, gotowała pomagała i wysłuchiwała kłamstw kiwając współczująco głowa i skacząc do oczu ojcu Ediego przy jakiejkolwiek próbie męskiej interwencji. Edi egzystował w pustym mieszkaniu, zwykle bez prądu i wody, którą odcinali mu złośliwie inkasenci, przygarniany do ciepłego M3 na zimę przez mamę i wyganiany wiosna przez ojca, naciągający ciotki i wujków na pożyczki spłacane później przez zawstydzoną rodzicielkę. Znajdował prace i gubił ją za chwilę, i tak przez ostatnie 20 lat z haczykiem.

Zwykle kuzynów Edich ukrywa się w najgłębszych zakamarkach pamięci i udaje, że wcale ich nie ma, dopóki nie wyskoczą nagle jak diabeł z pudełka i nie rzucą wesołego „Hej,hej!!!Szukałem cię bo mam sprawę!”

Wiedziałam, że sprawa musi być poważna bo na pożyczkę nie miał co liczyć, moja odmowa dawno temu spowodowała mocne rozluźnienie się naszych więzów rodzinnych, i obrazę majestatu. Tym razem nie chodziło jednak o pieniądze.

- Ty masz tam takie różne koleżanki, co to nie? Nie umówiłabyś mnie z którąś? Wiesz…trzeba by ugotować, cos posprzątać, no i ten tego te sprawy co wiesz…- zakończył z rechotem- tylko, żeby jakaś ładna była, czysta i inteligentna! – wyciągnął w górę wątpliwej czystości paluch z obgryzionym, brudnym paznokciem.

Milczałam bo odjęło mi mowę, zresztą bałam się zaciągnąć głębiej tym samym powietrzem, które owiewało jego pachy.

- No, myśl, myśl… - przyjął mój szok za dobra monetę Edi.

Rozważałam przez moment czy któraś z moich znajomych może być aż tak zdesperowana, albo czy istnieje taka, której przyjaźń chciałabym stracić na zawsze i nieodwołalnie lub też zemścić się za cos okrutnie, boleśnie i długofalowo.

- No…nikt nie przychodzi mi do głowy…- wychrypiałam, bo faktycznie jakoś długo nikt mi nie podpadł.

- To jak wymyślisz to zadzwoń – uśmiechnął się wesoło i błysnął mi przed nosem nową komórką – Tylko, żeby czysta była!

Zaczęłam się zastanawiać skąd u Ediego brało się takie zamiłowanie do czystych kobiet, skoro sam większość czasu spędzał w barłogu, znajdującym się na środku śmierdzącej nory, a mył się jedynie w czasie okazjonalnych wizyt u rodzicielki.

Żonę, jak dobrze pamiętam, opisał mi w ten sposób:

„..i wiesz, ona jest taka czysta, że zanim jakieś bara-bara czy cos to mówi mi idź umyj nogi”

Zastanowiło mnie to, bo jednak według mojej znajomości technik bara bara nogi mogły nawet pozostać w kowbojkach, ja sama kazałabym umyc przede wszystkim cos zupełnie innego. Widocznie Edi stosował jakiś skomplikowany seks, w którym drapie się partnerke stopa po twarzy lub też cos w tym rodzaju.

Swoją pierwsza kochankę zachwalał, mówiąc:

„…ona mnie do łózka nie wpuści zanim nóg nie umyję, a po tym tam to też się myje, taka czysta jest…”

Dziewczyny w końcu mu nie naraiłam i o całej historii zapomniałam, a raczej zapomniałabym, gdyby nie drugie spotkanie, gdzieś tak dwa tygodnie po pierwszym

„…chodzę do urzędów żeby załatwić takie tam sprawy, i tam siedzi taka babeczka, niezła, niezła, cycek ma, czyściutka, fajna taka, studia ma…leci na mnie”- szepnął wionąc na mnie odorem skwaśniałego piwska.

Pokiwałam smutno głowa nad umysłowa degrengolada kuzyna, popatrzyłam w jego zapuchnięte oczęta, pewna, że to nie on a wódka z jego żył do mnie przemawia i sadzi duby smalone. Po miesiącu rodzinę obiegła wiadomość, że Edi opowiada jak to kobieta Urzęd-owa do niego wydzwania i usilnie pragnie spotkań z nim, fundowania mu kolacji, kupowania mu prezentów i w ogóle kochania go do szaleństwa, na dodatek daje wikt i opierunek.

- Ech…już całkiem rozum stracił – wzdychały ciotki

- Pie….li – ucinali krótko wujkowie.

Aż, pewnego dnia Edi zjawił się na zjeździe rodzinnym prowadząc ze sobą całkiem interesująca panią, z imponującym biustem, miłym uśmiechem i bujnym włosem.

Cała rodzina popadła w stupor, a niezrażony milczeniem grona okołosałatkowego, Edi przedstawił im narzeczoną.

Chudy kuzyn Marek, nieszczęśliwy i pracowity kawaler gryzł pięści z zawiści, owdowiały wuj Tadeusz łypał na Ediego zazdrosnym okiem, a ciotki próbowały wyciągnąć cos z narzeczonej – co jej zrobił, że zgodziła się grać w tej farsie albo jakie niedostatki charakteru lub umysłu posiada decydując się dobrowolnie na katastrofę życiową.

Panna okazała się jednak prawdziwie zafascynowana narzeczonym i o żadnej przebierance mowy być nie mogło. Zorientowałam się, że to na poważnie bo Edi pochylił się i szepnął mi do ucha pomiędzy kolejkami „ ..a wiesz jaka czyściutka…zanim cos ten tego to ona mówi, zdejmij skarpety i umyj się bo inaczej do łózka nie wpuszczę…”

Edi promieniał, nowa narzeczona znalazła mu prace i kupiła auto. Nie jakiś najnowszy model, zwykły Trupolew ale dawał pewnego rodzaju swobodę i poczucie wyższego statusu społecznego. Niestety autem Edi nie cieszył się zbyt długo bo odebrano mu prawo jazdy za jazdę po alkoholu. Tłumaczył, że upił się ze szczęścia bo życie w końcu zaczęło mu się układać. Nowa praca tez po dwóch tygodniach okazała się niewypałem, bo Edi znowu był w niej szykanowany przez mniej pracowitych kolegów, znękany rzucił więc robotę i zajął się oglądaniem seriali moszcząc się wygodnie na fotelu przed telewizorem narzeczonej.

Narzeczona była uparta, doszła do wniosku, że może Edi ze względu na skromność swojej garderoby czuje się niekomfortowo w towarzystwie kolegów robotników, wzięła więc mała pożyczkę i obkupiła amanta w nowe ubranie – od skarpet, przez koszulę, kalesony, aż po płaszcz bo właśnie nadciągnęła zima.

*Edi(Eddie) – imię kuzyna zony głównego bohatera filmu Witaj Święty Mikołaju. Edi nie mógł znaleźć pracy przez 15 lat ponieważ czekał na kierownicze stanowisko.