Włazła Mańka na drabine pokazała odrobine, Jantek myśloł, ze to dusa i uchylił kapelusa czyli Dałabym ci, dała, na talyrzu miodu byś mnie pocałował i z tyłu i z przodu.

Czytanie to mój nałóg. Jako nałogowiec czytam zwykle kilka pozycji na raz. Ponieważ opublikowałam kawałek posta zanim go wysłałam i pojawiło się kilka wpisów - podziwiających - prostuję. Moi drodzy, czytanie, któremu ulegam już dawno przestało być przyjemnością, stało się tak potrzebne do życia jak oddychanie. I naprawdę przypomina to zachowanie narkomana. Pozostawiona bez książki czytam wszystko inne -ulotki, napisy na biletach, opakowaniach, instrukcje obsługi, a jak już nie mam co to piszę w głowie i później staram się przeczytać. Chore co?

Ok. Wracam do postu


Książki czytane grupuję:
Grupa A - to książki, które muszę przeczytać. Te książki należy czytać w pozycji siedzącej i nie da się ich zabrać do łóżka bo bywają pożyczone, są gabarytów encyklopedii, nie wypada im zagnieść strony ze względu na doniosłość wsadu.

Książki B. Grupa wędrująca ze mną - czytana w łóżku, w łazience przy suszeniu włosów, przy jedzeniu, przy czekaniu, przed zaśnięciem. Lekkie - takie do których można wskoczyć w każdej chwili bez zbytniego zastanawiania się o co właściwie chodziło. Zdarza się, że śmieć.

Grupa C - domowa. Porozkładana wszędzie i czytana w zależności od potrzeb. Tematyka różna, język zwykle obcy, żeby zagłuszyć wyjące sumienie.

Obecnie moją książką czytaną w pozycji pionowej jest:Twarz co widziała wszystkie końce świata Oscara Wilde, książką do suszenia włosów - Wampiry Hollywoodu (haha, naprawdę!), a książkami rozłożonymi Tytus, Romek i Atomek księga XII, "The Moon's a baloon" Davida Nivena i "Queen and I" -Sue Townsand. Każdy nałogowiec czytania zrozumie ten mix, który innym może wydawać się całkowitym bałaganem.

Moim dilerem jest zwykle biblioteka. Wpadam, zagarniam 10 pozycji i już w domu siadam na podłodze i dzielę na dwie kupki - A i B. Noo, może się przyznam, że zanim na tej podłodze się znajdę to jeszcze wcześniej następuje okres mizdrzenia się i napawania do wypęku. Siadam przy stole, dostaję od Pana Pieprza kawę i mam czas na dotknięcie każdej książki, pogłaskanie, powąchanie, spokojne przebiegnięcie wzrokiem początku, obejrzenie okładki, ilustracji itp. Myślę, że dokładnie to samo robią kobiety, które lubią kupować ciuchy - to się nazywa przymierzanie.

I tak właśnie przymierzyłam sobie babskie czytadło grupy B. Zapowiadało się letnio i lekko, jako "optymistyczna powieść o samorealizacji, budowaniu tożsamości, realizowaniu marzeń, przede wszystkim zaś o wspaniałej kobiecej przyjaźni". Tak! Własnie tego było mi trzeba - pokrzepienia, optymizmu i tej odrobiny wiary, że prawdziwa przyjaźń istnieje, że ludzie dbają o siebie nawzajem, szanują się, i w ogóle jest pięknie.


Mamy więc trzy bohaterki, trzy kobiety walczące o własna tożsamość i "odkrywające swoje talenty".

Ola - kobieta obarczona dzieckiem, która przy każdej okazji zastanawia się jak jej wybór życiowy wpłynie na przyszłość córki. Tego zostanawiania się jest taka ilość, że czekałam kiedy pojawi się scena w piekarni, gdzie główna bohaterka nie może sie zdecydowac pomiędzy rogalem i bułką, bo nie wie co o jej wyborze pomysli w przyszłości córka. Olę poznajemy akurat w momencie kiedy rankiem, ciagnąc za rękę zaspane dziecię, udaje sie po pocieszenie do przyjaciółki.
Co się stało?
Ach, poprzedniej nocy ona, jej partner i kilka innych osób bawiło się na imprezie, a jedna z pań zaczęła efektownie podrywac własność Oli, a nawet została po wyjściu reszty gości. We trójkę jeszcze troche sie poprzytulali w tańcu, a w końcu Ola położyła się z córką i do rana słuchała jęków gościa i swojego partnera. Teraz idzie sie wypłakac na ramieniu koleżanek. "Siedziałam w pokoju Ani i przez ścianę słuchałam jak się pieprzą".Tak, zastanawiam się, która z moich przyjaciółek byłaby w stanie leżeć na łóżku za ściana i czekać aż jej ukochany wyda się siebie ostanie "yeaaah"!
Oczywiście Ola decyduje się zostać ze swoim facetem bo "Dziecko nie powinno sie chować bez ojca". Niestety, facet sam stwierdza, że nie daje się na partnera dla Oli i prosi ją o wyprowadzenie się z domu. Ola wprowadza się do Julii. Żeby jej dochody nie spadły zgadza się na związek z poznanym przez internet mężczyzną, gustującym w BDSM. Staje się jego niewolnica."Muszę się zgodzić na seks z nim, jeśli chcę przyjaźni i wsparcia w trudnych chwilach...no i pieniędzy na róźne rzeczy dla Ani". No i ja to rozumiem - 2000 za spotkanie, jakaś biżu i pomoc w interesach to powód, żeby się wybrać do mieszkania nieznajomego faceta, dać związać, bić i poniżać. Ola jest z siebie dumna (talent!)i świetnie sie sprawdza jako niewolnica "robiąca laskę na zawołanie". Ma dziewczyna jednak swoją dumę, ucieka oburzona kiedy Master mówi " Nie potrafisz tak pracowac pochwą, żeby go ściskać"! Ola uciekła, biegła przez miasto w niedopiętej kurteczce a "Serce jej kołatało bardziej niż przy samym stosunku. Ręce zaczęły drżeć. Trafił w jej czuły punkt"!!! Dramat po prostu! Płakałam razem z nią.

Julia - kobieta z wynajętym mieszkaniem, do której wprowadzaja się dwie przyjaciółki. Julia jest świeżo po rozstaniu z facetem i własnie zaczęła randkować z poznanym przez internet mężczyzną. Niestety ma pecha, facet nie chce jej natychmiast zaciągnąc do łóżka, chociaż dziewczyna niemal siła mu się tam wciska. Z tego powodu Julia jest na randce naburmuszona i nieszczęliwa. Zresztą ma pretensje i zrywa z nim, kiedy facet w końcu mówi jej w chwili szczerości, że jak dla niego to jest zbyt łatwa. Łatwa? Bo się chciała kochac, o pardon bzykać (jak mówią bohaterki) na pierwszej randce? " A to konserwatywny skurwysyn!" No, bezczelny typ!

Rita. Odchodzi od męża bo był za dobry, chociaż spodobało jej się, że na koniec dostała po twarzy, żałowała tylko, że "nie zaciągnął jej brutalnie do łóżka i nie przeleciał ostatni raz". Jej głównym celem w życiu jest przespanie się z żonatym kolegą z pracy - Rafałem. Na widok Rafała " język mi sztywnieje jak kutas przed wytryskiem". Rita w ogóle lubi dobre porównania:
"namiętność, ją omotała jak żywica owada, który zwabiony jej pięknym blaskiem podleciał, by juz nigdy nie móc się z niej wydostać"
"czuła się , jak gdyby została podłączona do wielkiej butli ze sprężonym tlenem. Takiej dla płetwonurków.(..) Powietrze pod cisnieniem zaczęło się z tej butli wydobywać, wypełniać ją całą , grożąc, że rozerwie nie mniej skutecznie niż bomba wodorowa."
Rita nie lubi swojej kolezanki z pracy, do której Rafał tez czuje mięte i dlatego lubi sobie ulżyć optymistycznie:
"Zabiłabym kurwę, rozpłatałabym jej łeb i rozgniotłabym butami mózg"
"Ja tę sukę załatwie", "Wyjebę tę sukę z pracy" i takie róźne kobiece figliki, którymi rodzaj żeński umila sobie wolny czas w drodze do samorealizacji.

Rita lubi się bawić. Idzie do klubu i tam po wypiciu kilku drinków uprawia seks w toalecie. Niestety "to było jedynie pięć pchnięć" a nie upojna noc na kibelku, z kolejką kobiet czekającą za drzwiami.Rita jest tym mocno rozczarowana i stwierdza, że "najwyższy kurwa czas" na pójście do domu. Tam "siadła na sedesie, przymknęła oczy i wsunęła palce między nogi. Po kilku minutach wstała, usmiechnęła się, obwąchała palce i poszła do kuchni zapalić." Mam nadzieję, że nie poparzyła sobie palców bo mam wrażenie, że taka Rita to "źre drut kolczasty i szcza napalmem" jak mówił Clint E.

W końcu Rita osiąga swój cel, jadąc na lunch "zatrzymali sie w ustronnym miejscu.(...) Rafał gryzł jej sutki, wpychał jej dłoń pod spódnice, aż poczuł że jej ciało napręża się tak, że głową niemal przebija dach samochodu, a potem opada i wiotczeje."
Może zwiotczała bo jej wentyl przegryzł? Albo korek wyjął? I taka całkiem już zwiotczała "rozpięła mu spodnie, pochyliła głowę i z zapałem zabrała się do rewanżu." I potem Rafał dzwonił, a ona leciała co sił w nogach i rozkładała nogi gdzie tylko się dało. Po jakimś czasie stwierdziła jednak, że to kawał s****, który "traktuje ją jak darmową dziwkę". No, nie! A fe, nieładnie! Jak pan może Panie Pomidorze?

Podsumowując -liczyłam na kobieca przyjaźń i ten optymizm, dostałam trzy harpie trące przyrodzeniem o ściany, i wyjące z pożądania a na dodatek mające pretensje do biednbych chłopów, że są traktowane tak, a nie inaczej. Zaczęłam doceniac swoje przyjaciółki, wady mają ale i duzo więcej oleju w głowie.

Czy ktoś z was naprawdę zna takie kobiety? Jeśli tak to niech je złapie za ramiona i mocno potrząśnie. A książka nazywa się MUSZKIETRKI.