Skóra: nieco blada, ale obecna. Obie piersi są równe i reagują na światło.Badanie rektalne ujawniło powiększoną tarczycę.Pacjent odmówił sekcji.

Poniedziałek

Piękna pogoda, taka w sam raz żeby wyciągnąć przyduszone w szopie grabie i pomachać nimi nieco dla zdrowia. Zresztą nie da się inaczej, ponieważ moje osiedle z czasem stało się osiedlem emerytów, których głównym zajęciem jest cięcie, grabienie, rąbanie, palenie, ciągnięcie wiader w tą i z powrotem, zabawy z wężem gumowym, napełnianie wodnych oczek, karmienie ptaszków, kotków, i trzepanie, dużo trzepania. Wyrzuty sumienia rosły mi w oczach, wprost proporcjonalnie do ilości emerytów pocących się za oknem. Nie wytrzymałam. Poszłam grabić. A kiedy już grabię, to grabię, oddaję się temu zajęciu całkowicie, nie zważając na strumienie potu zalewające mi oczy, owiewający mnie podstępnie wiosenny wietrzyk i takie tam.
Wieczorem poczułam łaskotanie w nosie i gardle. Najważniejszą sprawą w chorobie jest - zapobiegac. A więc, zapobiegałam gotując sobie na noc chudą wodzionkę, dla tych co nie znają:
http://www.youtube.com/watch?v=ZGhB3-nANBI
Ziałam czosnkiem straszliwie, nawet psy nie chciały spać ze mną w jednym pokoju.

Wtorek

Z powodu bólu nadgarstków porzuciłam grabienie na rzecz prania. Prałam, wynosiłam, wieszałam, zdejmowałam, składałam, zanosiłam i tak na okrągło. Mogłabym dłużej ale nie pozwoliła mi na to praca zarobkowa. Wzięłam jak zwykle prysznic, przy okazji myjąc moje długie kłosy nowym szamponem. Rozkoszny zapach niemal pozbawił mnie zmysłów, i spowodował całkowite oderwanie się od rzeczywistości, patrz - straciłam poczucie czasu. Rzeczywistość ukąsiła mnie boleśnie, sprawiając, że reszta zaplanowanych czynności rolniczych na ugorze zwanym moim ciałem postanowiłam odłożyć na inny, bliżej mi nie znany termin. Teraz najważniejszym stało się szybkie wysuszenie kłączy i nałożenie codziennej maski zwanej makijażem. Schyliłam głowę i z energią zaczęłam suszyć, oddając się jednocześnie czytaniu. Niestety, pełne werwy szszszszsz... urwało się gdzieś w połowie, i zakończyło lekkim kaszlnięciem, z odrobiną swądku. Wybiegłam więc w świat z połową mokrej głowy, stwierdzając, że gdzies tam wyschnę po drodze.
Wieczorem intensywność łaskotania znacznie wzrosła, a jako bonus otrzymałam pociąganie nosem.
Zjadłam wodzionkę z potrójną ilością czosnku i popiłam herbatą z sokiem malinowym. Psy nawet nie podeszły żeby powiedzieć zwyczajowe dobranoc.

Środa

Postanowiłam wziąć urlop od czynności domowych i zająć się lekturą, pozwalając odsapnąć wszystkim moim nadszarpniętym ciężką robotą członkom. Leżeliśmy sobie tak we trójkę, ja, członki i książka, popijając sok malinowy i pociągając nosem od czasu do czasu.
Kiedy weszłam do sali, zaopatrzona w batalię chusteczek do nosa, mój wzrok przykuła najbliżej siedząca panna na wydaniu.Czerwień jej policzków, i zamglenie oczu świadczyło wymownie, że nie należy do najzdrowszych. Po krótkim maglowaniu przyznała, że ma co prawda zapalenie krtani i gardła, ale mama kazała jej przyjść. Skargę na swoją rodzicielkę zakończyła kaszlnięciem mi w twarz. Prawie zobaczyłam te 100000 bakterii, które w jednej sekundzie zaczęły zakładać kolonie w moim układzie oddechowym, nie zważając na resztki bytującej tam wodzianki i soku malinowego. Szturmowały. Czułam to.
Wieczorem wodzionka, sok malinowy, krople do nosa i aspiryna. Postanawiam zrobić coś dla swojej odwodnionej chorobą skóry. Nakładam maseczkę. Szkoda, że na makijaż.


Czwartek

Podniosłam się bo musiałam. Dowlokłam się do kuchni i wychlipałam z garnka resztkę wodzionki. Trudno, będę śmierdzieć ale przynajmniej przeżyję! Wypłukałam gardło, zamiast kawy napiłam się soku z malinami i poszłam wlewać wiedzę do menadzerskich głów. Mój menadzer już na mnie czekał w naszej małej salce, bez okien ale za to z klimatyzacją włączoną na pełny etat. Na powitanie kaszlnął, smarknął, a następnie pochwalił się, że co prawda jest chory, ma temperaturę, boli go gardło, płuca, nogi ale na zajęcia przybył. Milczałam wrogo. Zajęcia były trudne ponieważ pacjent, a... przepraszam student często tracił głos, a na dodatek rolka papieru nie wystarczyła mu do usunięcia z czeluści nosa tego, co tam zamieszkało. Czułam, że moje własne zarazki świetnie się rozwijają i prawdopodobnie urządziły bankiet dla nowo przybyłych - "czym chata bogata, częstujcie się, no to łykniem bo odwykniem!"
Wieczorem wodzionka, herbata z sokiem, aspiryna, krople, śmierdziuch tłusty do smarowania niektórych części ciała w celu tzw. rozgrzania. Psy piszą petycję w sprawie niehumanitarnego traktowania zwierzyny domowej i rozważają opcję przeniesienia się do schroniska dla zwierzat.

Piątek

Wolne! Nie ruszam ręką, nie ruszam nogą, katar leje się ze mnie strumieniem, nie mam apetytu (co??? ja nie mam apetytu???czy ja w ogóle jeszcze żyję?), nie mam siły. Termometr pokazuje 35 i 4 kreski. Mąż twierdzi, że stałam się oziębła. Umieram, słyszę że zarazki zaintonowały marche funèbre, zaczynam mieć wizje własnej stypy i przypominam sobie, że nie zniszczyłam wszystkich kompromitujących mnie materiałów. Psy wdrapują się na łóżko, nie mam siły im tego zakazać. Leżę z 70 paro kilogramowym ciężarem na nogach i tułowiu i wspominam jak cudownie czułam się w poniedziałek. Kosta kradnie mi ostatniego banana, który upadł mi na podłogę, mimo, że trzymałam go dwoma rękami, niczym miecz świetlny. Tala zrzuca kołdrę, marznę ale nie mam siły podnieść jej z podłogi. Podążam w stronę światła delikatnie popychana przez psie pyski...