"Lubię sobie powypierać" - czyli wielki traktat o wieszaniu firanek i wycieraniu kurzów z dyndającymi piersiami w tle.

Renatka została w mej pamięci,właśnie z powodu tego zdania. Właściwie zetknęłam się z nią tylko dwa razy w życiu - pierwszy raz kiedy goniła swojego psa, a ja pożyczyłam jej smyczy; i po raz drugi - kiedy przyszłam tę smycz odzyskać. Renatka własnie "wypierała". Jej ogromne, blade piersi wyskoczyły z cielistego stanika i wisiały nad balią jak dwa dzwony Zygmunta, klaszczące i ocierające się o siebie, a ja patrzyłam na to urzeczona, ponieważ tyle kobiecości w jednym miejscu to rzadkość. Interesującym dodatkiem do piersi była wielka, okrągła, uśmiechnięta pupa obciągnięta różowymi majtkami w zalotne motylki, rytmicznie poruszająca się w takt pluskania - tez mi się podobała, podobnie jak sama Renatka - duża, okrągła, różowa. Miałam wtedy 11 lat, Renatka około 10 więcej.


- Wypieram - powiedziała do mnie, dając mi subtelnie do zrozumienia, że to co robi jest dużo ważniejsze niż moja potrzeba odzyskania smyczy. - A ty lubisz wypierać? Bo jak ja sobie powypieram, to się lepiej czuję.

**



Wzięłam sobie jej dewizę życiową do serca i "wypieram" dla relaksu do tej pory. Rozbieram się wtedy do rosołu, robię wielką mydlinę w misce i wypieram, wypieram, wypieram...a wypierając pozbywam się z głowy wszystkich brudów, plam, zacieków i już w czasie wywieszania jestem jak nowo narodzona. Niestety tracę tez zainteresowanie samym praniem, które później smętnie zwisa na sznurkach przez kilka dni i schnie na wiór, wyciągając suche rękawy i błagając przechodniów o litość. Strasznie przygnębiające, ale po wielkim praniu bywam leniwa.



Z wiekiem wypracowałam sobie własna metodę sprzątania, której wszyscy dookoła nie znoszą. Mianowicie sprzątam od boków do środka, a to oznacza, że kiedy zaczynam wygarniam wszystko z kątów na środek pokoju. Kiedy na środku mieszkania pojawi się wielka kupa śmieci przypominająca dymiąca Etnę, to znaczy, że jestem w swoim żywiole.
Uwielbiam rzucić się na tą kupę, zapalić papierosa, popatrzeć w sufit i przynajmniej 20 minut nie robić nic, a jedynie cieszyć się wielkością kupy. Później zaczynam WIELKĄ SEGREGACJĘ - kosz - znowu do kąta - półka - co to jest do diaska?? - fuj - o! nareszcie znalazłam! itd.


Wielkie sprzątanie wcale nie odbywa się u mnie przed świętami, a przed i po WIELKIEJ ROBOCIE. Zanim zacznę pracować głową, muszę mieć dookoła wylizane środowisko. W czasie pracy nie sprzątam ale dokładam, wyciągam, rozkładam, rozrzucam, nie ściele, nie jem, nie myję się, nie żyję...Ale kiedy skończę...zaczynam wyciągać ze wszystkich kątów na środek wielka kupę, zapalam papierosa i patrzę w sufit...



....A TERAZ posprzątałam po WIELKIEJ ROBOCIE i idę czytać co się zdarzyło na blogach, bo tyły mam niesamowite!