Ludzie to zawsze dzieci swoich matek. Bez matki nie ma poety, nie ma bohatera.

23 września są urodziny mojej mamy:)
Uważam, że moja mama jest wyjątkowym egzemplarzem mamy, babci, teściowej, znajomej, synowej, pracownika, przyjaciółki i wszystkiego innego za co tylko się zabierze, a do tego moja przyjaciółka wyraziła ostatnio zdziwienie, że tak mało jest tu o mojej mamie. Bo mama zasługuje na post całkowicie jej poświęcony.

Mama urodziła się, kiedy jej rodzice dobiegali już pięćdziesiątki, jako ostatnia z szóstki rodzeństwa.(dlatego jestem ciocią dla ludzi starszych ode mnie) Myślę, że była częścią Wielkiego Planu, który gdzieś tam został wymyślony.

Dlaczego?

1. Mama pomaga naprawdę. Mama pomaga wszystkim dookoła, jest w stanie tłuc się autobusami, z mnóstwem siatek i siateczek aby zadbać o chorą siostrę, umyć okna teściowej, zrobić zakupy prawie już niechodzącej przyjaciółce, zadbać o groby rodziców, wujków, ciotek, pojechać z kimś do lekarza itd.itp.

2. Mama ma zawsze dla wszystkich dobre słowa. Moja osobista przyjaciółka uwielbia ją spotykać, bo po każdym takim spotkaniu czuje się piękniejsza, mądrzejsza i wyjątkowa. Dlatego też lista osób, które pragną zaprzyjaźnić się z moja mamą i móc wpadać do niej na własnoręcznie upieczoną pizzę czy szarlotkę i grzać się w jej cieple jest bardzo długa i wciąż się powiększa.

3. Moja mama jest balsamem. Ostatnio spędziła trzy dni w szpitalu. Kiedy odbieraliśmy ją w dobrym stanie już po wszystkim, panie, które razem z nią leżały zalewały się gorącymi łzami, z żałości, że ją tracą. NAPRAWDĘ. Miałam nawet wrażenie, że miały do mnie pretensje, że nie zostawiłam jej tam na zawsze. Dowiedziałam się, że "moja mama jest wyjątkowa, cudowna, wspaniała itd." ale właściwie już to wiedziałam.

4. Mama sprawia, że ludzie chcą jej pomagać. Wystarczyło, że w bibliotece napomknęła, że marzy żeby przeczytać bardzo chodliwą książkę X, a trzy tygodnie później książka czekała na nią na półce. Wierzcie mi, w dużej bibliotece, w której człowiek czuje się zupełnie anonimowy to jednak nie lada wyczyn.

ale

Nikt na świecie nie denerwuje mnie tak jak MOJA MAMA! I z nikim oprócz mojej mamy nie zdarza mi się kłócić.

Najbardziej wścieka mnie to, że w bibliotece podchodzi do półki gdzie prężą się długowłosi herosi i gną biuściaste, niebieskookie dziewoje i jedna ręką kosi z niej 10 pozycji, które połyka w ciągu tygodnia wołając o więcej. I zupełnie nie wzruszają jej moje jęki, prośby i szlochy.

Na drugim miejscu jest rzucanie się na kierownicę i nerwowe pytania lub okrzyki "Kto tu ma pierwszeństwo", "Uważaj","Kot!!!""Pies","Gołąb", "Pan Kowalski!!!"

I to, że jest kompletnie pozbawiona dobroczynnego genu feminizmu. Za każdym razem próbuję jej wygryźć małą dziurkę i dokonać szybkiej transfuzji ale niestety, jest całkowicie odporna.


Wszystkiego najlepszego Mamiś!
Zaraz jedziemy do Ciebie na obiad!

A na zdjęciu - ja i Mama:)I jak tak sobie patrzę, to dochodzę do wniosku, że niewiele się zmieniłam. Podobnie się uśmiecham i teraz:))