Kłopot z życiem polega na tym, że nie ma okazji go przećwiczyć i od razu robi się to na poważnie czyli Kiedy się słyszy wybuch, nie ma już czasu na zastanawianie się, jak długo skwierczał lont.

Marlenka nadal siedzi i zastanawia się. Strasznie mnie denerwuje i postanowiłam pozwolić jej na po-siedzenie i po-zastanawianie się nad swoim grzechem. A tymczasem...

Z okazji lata i wakacji postanowiliśmy zrobić coś dla naszego domu. Lista potrzeb okazała się tak długa, że od razu skreśliliśmy większość z nich, tłumacząc sobie, że co się odwlecze...

Na pierwszym miejscu znalazła się wymiana toalety. Kiedy 6 lat temu postanowiliśmy opuścić nasz penthouse na 10 piętrze w blokowisku i wprowadzić się na tutejsze Beverly Hills, z powodów oszczędnościowych zakupiliśmy najtańszą wersję tronu, produkcji czeskiej. Zepsuła się 2 lata od zamontowania. Woda lała się cały czas, nie zważając na porę dnia i nocy. Panowie wyciągnęli plany (tak! do tej toalety mieliśmy plany montażu i przyłączy napisane oczywiście po czesku)i postanowili działać metodycznie. Dziecko, które miało do czynienia z planami urządzeń w samolotach, przy czeskiej toalecie wymiękło i odmówiło współpracy zostawiając ojca na pastwę języka czeskiego. Ojciec poległ.

Dziwię się zresztą, że Pana Pieprza nic nie tknęło przy zakupie, ponieważ wiele lat temu kupiliśmy łóżeczko dziecięce pochodzące z tego samego kraju. Pamiętam, że postanowiliśmy złożyć łóżeczko na próbę, żeby zobaczyć czy nie brakuje żadnej części. Był czerwcowy poranek 1990 roku, nasz przyjaciel zadzwonił z Okęcia, że własnie wylatuje do Kanady i da znać zaraz jak znajdzie się w domu u rodziny. Niestety, z powodu nieznajomości języka wypełnił jakąś prośbę o azyl i został zatrzymany do wyjaśnienia z grupą osób mówiących w nieeuropejskich językach, a rodzina musiała biegać i odkręcać całą kołomyję. Mimo wszystkich niefortunnych zdarzeń i przedłużenia podróży o kilka godzin i tak był szybszy niż Pan Pieprz i cholerne czeskie łóżeczko.

Powiem szczerze, że kiedy patrzyłam (leżąc sobie wygodnie z ciążą i książką na kanapie) na Jacka Nicholsona, który wyskoczył z kadru Lśnienia i biegał wolno po moim mieszkaniu z młotkiem w ręku i pieniącą się śliną na ustach, zaczęłam na poważnie rozważać czy dobrze zrobiłam wychodząc za mąż.

W każdym razie z czeską toaletą prawie 20 lat później też nie poszło mu lekko. Zostawiliśmy cholerstwo na pastwę losu. Co prawda wkładanie ręki do rezerwuaru pełnego wody nie należało do przyjemności, tym bardziej, że z toaletą należało oswajać także gości. Co ja mówię! oswajać?Właściwie to każdy miał przeprowadzane szkolenie z egzaminem końcowym.

Teraz w Panu Pieprzu odezwał się Adam Słodowy i postanowił kupić i zamontować nowy tron, nie sam oczywiście ale z dziedzicem, który na wakacje zjechał do domu. Pojechali wybierać taki bardziej luksusowy, ze specjalną deską i o kształtach kosmicznych.

- I co? Kupiliście? - zapytałam słodko wchodzących
- Taaaaak! - ryknęło stworzenie zwane dawniej mężem, a z ust posypały mu się iskry.

Potrzaskali górę wyciągając nowy stolec monarszy z bagażnika. Ale dali rade montażowi i zostali bohaterami we własnym domu. A Pan Pieprz przez 2 tygodnie samodzielnie pucował toaletę patrząc na nią z dumą, głaskał ją i nawet zaczął spędzać tam więcej czasu niż nakazuje przyzwoitość. Góra została sklejona, a małżonek obiecał, że skontaktuje się z firmą i dokupi to co potrzaskał. Czyli, że wypadnie pokochać tego przeszczepa (tak wygląda), bo jak go znam (męża rzecz jasna bo z ubikacją dopiero się poznałyśmy), to prędzej pomaluje nieszczęsny tronik w pepitkę niż podniesie telefon i zadzwoni gdziekolwiek.


Palącym problemem numer 2 jest malowanie ścian. Oczywiście są ludzie, którzy malują co 2-3 albo nawet 5 lat, z tym, że ci ludzie z pewnością nie mieszkają pod jednym dachem z dwoma bokserami. Nie mogę się skarżyć, bo hodowcy i tak dzielnie pracowali na zmniejszeniem uciążliwości ślinienia się naszych pupilów. Poprzednie nasze mieszkanie bywało zaplute po sam sufit, a wyjście na spacer bez paczki chusteczek, a z czasem reklamówki ze ścierkami było praktycznie niemożliwe. Trzeba było też trenować refleks, bo osoba przebywająca w pobliżu otrzepującego się
boksera narażona była na dostanie śliną po oczach, włosach, ubraniu. No, w każdym razie mieszkanie wymaga częstszego odświeżania niż u tych, którzy mniej kochają boksery.

Jak wygląda rozmowa z artystą o kolorach? Nie wygląda wcale. Kiedyś chciał mnie zabić, ponieważ powiedziałam, że jego ulubione spodnie są granatowe. Dostał takiej histerii, że nie mogłam go opanować, prawie sobie pędzlami wykuł oczy, a włosia o mało nie połknął ze złości. Spodnie były czarne i kropka. Dla mnie mogły być nawet una paloma blanca, bo i tak w nich nie chodziłam. Potem zdarzyła się kłótnia o błękitne skarpetki, które wg Pana Pieprza były śnieżnobiałe, no a później wprowadziliśmy się do własnego (już nie wynajmowanego) mieszkania i trzeba było pomalować ściany.

Liczyłam na inwencję artystyczną partnera, jakieś zabójczo ciekawe i zapierające dech w piersi kolory, może jakiś fresk wielobarwny, orgię kolorów itepe. Pan od Pędzla powiedział:
- Wszystko na biało.

I było biało. Na dodatek nie zgodził się na powieszenie na ścianach czegokolwiek, ani swojego, ani obcego. I tak żyliśmy sobie w szpitalnie białych wnętrzach, na dodatek bez firanek bo tez mu słabo konweniowały i zakłócały harmonię.

Po 17 latach bycia małżonką dostałam własny pokój
(hurraaa, mam swój pokój!!!). W momencie chlasnęłam go na błękit (anielski), i mam nawet błękitne rolety i zasłony. Cierpiał artysta okrutnie i wzdragał się przed wejściem do mojej sypialni, jak diabeł przed wodą święconą. Po następnych 3 latach przemyciłam kolor na kilku ścianach w domu i obwiesiłam mieszkanie obrazami. Fukał i stękał, cierpiał i było mu niedobrze ale w końcu skapitulował. Tyle tylko, że zaburzał mi kompozycję sprzedając dzieła ze ściany czasem zostawiając tylko puste ramy. Teraz doszliśmy do momentu, że na brudnej ścianie wisi parę pustych ram, w tym jedna półtorametrowej szerokości.

Rozpoczęliśmy debatę.
- Zieleń.
- Zieleń? No, przestań.
- Co ci wadzi zieleń?
- A co tu las jest?
- Zieleń! Świeży, ładny kolor.
- Beznadziejny pomysł. Zieleń? Pfi...
(tu się nadął i wydął)
- Ok, to jaki kolor się tobie podoba?
- Biały.
- Na mordę nietoperza! Tylko nie biały, nie biały! - zaczęłam tupać w podłogę
- To jaki?
- Zieleń.
- Zieleń? Bez sensu. Jak w lesie.
- Świeży, soczysty kolor....
- Zieleń do niczego nie pasuje. A jaka zieleń?
- A taka. (demonstracja)
- To nie jest fajna zieleń. Nie pasuje.
- To jaki?
- Biały.
- Biały- osrały!!! - zgrzytałam zębami.
- Nie denerwuj się. Może być inny. Jaki chcesz?
- Żółty.
- Żółty? Taki żółty? Bez sensu. Żółty nie pasuje.
- AAAAAaa....
- ?
- Każdy kolor tylko nie biały, nie biały!!!!!!
- Ale biały tu pasuje. No, dobrze. To jaki chcesz?
- Zielony? Żółty? Czerwony? - krzyczałam malując próbkami po ścianach jak Picasso w twórczym amoku.
- Nie...bez sensu kochanie. To nie pasuje. Sama widzisz. Najlepszy jest biały. Przecież chyba lepiej się na tym znam.