Czy potrafisz wyobrazić sobie świat bez mężczyzn? To świat bez wojen z mnóstwem szczęśliwych, grubych kobiet.

Nie wiem dlaczego ktoś wpadł na pomysł, żeby w książce Fossum odmieniać damskie nazwiska.
Brenningenowa drgnęła. U Einarssonowej stał różowy komplet wypoczynkowy.

Jakoś mi to zalatuje czeską manierą - Michelle Pfeiferova, Madonna Cicionova, itp. Gdyby to pociągnąć dalej to mielibyśmy Angelinę Pittową, a królowa Elżbieta II byłaby starą Windsorową, w odróżnieniu od starej Tudorowej czyli Elżbiety I.

Na dodatek kiedy słyszę to – owa to od razu widzę stare kwoki, w kwaśnych swetrach i z przypaloną trwałą. Wracając jeszcze na chwilę do Fossun, główna bohaterka nazywa się Magnus i w żadnym miejscu nie staje się Magnussonową, a w ogóle bez sensu bo przecież wiadomo, że w islandzkim dodatek son jest tylko dla mężczyzn, a dla kobiet dottir. Tyle, że wtedy Magnussonowa nie nazywałaby się Magnussonowa a Markusdottir . No, ale Magnussonowa jest rasową Norweżką i może udawać syna. Poplątanie z rozszaleniem.

Brenningenowa to nie jest nazwisko, to jest charakter!

W czasach zamierzchłych miałam ciotkę Einarssonową, której bałam się jak diabeł wody święconej.
- Kochana, napijesz się wódeczki?
- Dziękuję ciociu, nie piję.
- Eee, tak troszkę dla zdrowotności. Naleję ci to się napijesz i dopiero podziękujesz.
- Nie, ciociu, naprawdę dziękuję.- zaczęłam wycofywać się w stronę drzwi.
- Gardzisz? – oczy ciotki zwęziły się niebezpiecznie, a świeżo wyondulowana trwała zafalowała złowieszczo.
- Nie ciociu, po prostu nie piję.
-E, tam..takie gadanie. Gardzisz!
I w tym momencie ciotka podcięła mi nogi. Łomotnęłam o wersalkę, z łowicką narzutą i plastikową lalą, tracąc orientację w przestrzeni. Ciotka Einarssonową wykorzystała to natychmiast, ścisnęła mi usta i wlała do środka kieliszek gorzałki.
- Nooo, widzisz, że dobra? Jeszcze jednego?
Nie było żartów!


Ciotki Einarssonowe mają mężów Einarssonów, którymi pomiatają jak Zła Macocha Kopciuszkiem. Einarsson ma prawo być chory tylko na taka chorobę jak wymyśli mu żona,
nie ma prawa do jedzenia tego na co ma ochotę bo to niezdrowe, papierosy pali po kryjomu, a w domu na kapcie musi zakładać szmatki do polerowania podłogi. Zwykle dla biedaka przeznaczony jest konkretny stołek czy fotel, bo „Stachu tak brudzi” , w którym zapada się po przyjściu z pracy do domu i w którym przeżywa całe swoje życie.
W sklepie Stach Einarsson musi pogodzić się z tym, że znowu dostanie kurtkę dwa numery za dużą.
- Najesz się na Święta Stachu to będzie jak znalazł!
Fioletowy garnitur ze zbyt długimi rękawami.
- Dobry kolor Stachu, weselej wyglądasz. Trochę wyciągniesz ręce i będzie dobrze.
Stach Einarsson odwraca się dookoła jak marionetka, w kurtce puchowej, z której ledwie widać mu małą spoconą główkę . Nie odzywa się bo wiadomo, że oduczył się tego w pierwszych latach małżeństwa.


- Wyprostuj się, odwróć się, schyl się, nie wciągaj tych rąk…nooo…bierzemy!

O Zenobiuszu mówiło się trochę jak o ułomnym dziecku:
- No, u nas dobrze, dobrze…tylko Zenobiuszowi musieli jedno jądro odciąć.
I tu następował skomplikowany opis zmagań lekarza z jądrem wujka. Wujek Brenningen przestał być obecny duchowo w pokoju na początku lat 70-tych, więc i tak było mu obojętne co opowiada jego żona.

Brenningenowie i Einarssonowie nie mają śmiałości spóźniać się do domu. Wujek Brenningen wrócił kiedyś na plecach kolegów (co za śmiałość) po oblewaniu „trzynastki”. Ciotka Brenningenowa zdążyła podbic mu oko, i naderwać ucho jednemu z jego kolegów, a drugiego pogłaskać po plecach pogrzebaczem. Myślę, że do końca swojego życia w kąciku przy piecu, za firanką, wujek Brenningen wspominał ten swój bohaterski wyczyn dodając mu z roku na rok coraz więcej koloru.

Ciotki już nie żyją, pewnie przebywają w lepszym miejscu. Mogę sobie wyobrazić jak ze Świętym Piotrem robią zakupy w niebiańskim markecie:
- Nie kręćże się Pietrek, stój spokojnie, skaranie z tym chłopem. Że tunika za długa? Eee, tam…wyciągniesz trochę nogi i będzie jak znalazł! Bierzemy.”

Historia wujków wygląda za to odmiennie. Wujek Brenningen przezył swoją żonę zaledwie o rok. Myślę, że nie potrafił egzystować samodzielnie. Możliwe, że nie potrafił nawet znaleźć drogi do kuchni, a może i wyjścia z mieszkania. Wujek Einarsson poszedł za to szeroko. Jego kobieta numer dwa miała lat 19, i wujek przeistoczył się w Alana Delona, do którego był zresztą bardzo podobny, tyle że fioletowy garnitur z sandałami ( żeby się wujkowi stopy nie pociły) skutecznie tłumił jego urodę. Ożenił się potem po raz drugi, i był bardzo szczęśliwy o czym nam wszystkim przypominał na każdym rodzinnym spotkaniu ubrany elegancko, w świetnie dobranych oprawkach okularowych i z szelmowskim uśmiechem na twarzy. Czasem tylko, tak się zamyślał…możliwe, że przychodziło mu do głowy, że gdzies tam wysoko ciotka Einarssonowa cierpliwie czeka z puchową kurtką w jednym ręku i sandałami w drugim.

Na rysunku ciotki:)