Czas jest wielkim nauczycielem, tyle tylko, że zabija swoich uczniów - czyli - Czas robi swoje. A ty człowieku?

Czy mnie jeszcze pamiętasz? Czy jak inne dziewczęta zapomniałaś mnie już...
Chodzą plotki, że blogowicz, który nie pisze przestaje istnieć. Jego blog cofa się w niebyt, ścieżka prowadząca do niego obrasta pajęczyną, zaczyna się rozkład...

Zajrzałam na swój blog i dopadła mnie przykra woń. Moje ciało wciąż tam leży obolałe podczas gdy czas pędzi do przodu, a siniaki dawno już się zagoiły. Oczywiście istnieje życie pozablogowe, bywa nawet jędrne i zabawne ale wilka ciągnie do lasu. Ponieważ w okresie ostatnich 3 tygodni nie miałam ani dnia wolnego, postanowiłam postawić sobie szlaban na blogi. Żadnego czytania, żadnego wkręcania się w dyskusję. Oczywiście nie wytrzymałam i pewnego wieczoru, siedząc nad zadaniem domowym, po kryjomu i w tajemnicy sama przed sobą wyczytałam ze 4 blogi. Potem niestety musiałam się srogo ukarać.

Obecnie czuję się wolna jak ptak, bo przede mna jeden wolny weekend. Niestety ostatni przed Świętami. Za tym wolnym weekendem widzę już zasieki z drutu kolczastego, a za nimi jakieś szklane góry na które muszę się wspiąć. Widzę wzgórza złożone z gramatyki praktycznej, i pogórki kolokwiów z niemieckiego, małe wzniesienia literaturoznawczo - kulturowe, i pasmo readingu i writingu, jestem dobrym piechurem, dam radę. Tylko, że na samym końcu wznosi się ogromny szczyt kolosa z chińskiego, moje Karakorum. A pani od chińskiego jest bezwzględna, nazwisko zresztą w brzmieniu do Bruce ma podobne /tego od smoka/.

Nie będę jęczeć, idę sobie zrobić dobrze i poczytać cudzą twórczość. Wszystkich proszę o wiaderko dobrych myśli bo mi motywacja zdechła. Leży bidula nieprzytomna na podłodze w sypialni i ani dycha.