Patrzę na ciebie Krysiu, Zbysiu i Marysiu....

Nauczyciele mnie nie znosili (nie dlatego, że byłam opryskliwa, niegrzeczna czy też wyjątkowo mądra/głupia). Zaczęło się we wczesnym stadium podstawówkowym i zaważyło na mojej miłości do matematyki. Nauczycielka znęcała się nade mną przy tablicy kropiąc mi dwóję za dwóją, dodatkowo wyrywając mnie co rusz do odpowiedzi z ławki. Matematyka stała się dla mnie areną gladiatora – walczyłam zaciekle i poległam. Czułam, że właśnie dzieje się jakaś wielka niesprawiedliwość dziejowa ale nie potrafiłam jej w żaden sposób zapobiec. Od tego czasu ja i matematyka z kochanków stałyśmy się zaciętymi wrogami, aby w końcu przejść do chłodnych relacji i prób wzajemnego nie zauważania się i nie wchodzenia sobie w drogę. I tak trwamy do dziś.

Zmiana szkoły zaowocowała próbą skłócenia mnie z językiem ojczystym.
„ Dziecko! Co się stało? Masz jakieś kłopoty?”- spytał tatuś po powrocie z wywiadówki.
„Nie….” – odpowiedziałam niepewnie bo jak wiadomo - ze szkołą nic nie wiadomo.
„ Możesz nie zdać do następnej klasy” – rzucił tatuś, wyraźnie zaszokowany sytuacją.
„Jaaaa?” – rozszerzyłam oczy do granic możliwości.
„No…ty! Jak mogłaś nie powiedziec, że masz 12 dwójek z polskiego. Co się stało?”
Sęk w tym, że sama chciałabym wiedzieć bo był dopiero początek października i okres gorączkowego zbierania plonów był jeszcze przed nami. Oczywiście rodzice nie uwierzyli w moje zapewnienia, że jestem niewinna jak łzy dziecka ale za to klasa odkryła cos ważnego.

„Ona cię nie znosi” – powiedziała Agnieszka. „ To widać. Coś ty jej zrobiła? Powiedziałaś jej coś? „ . Biłam się w pierś chudą i płaską jak deska i przyrzekałam, że nie zaszło nic na boku i nasze kontakty ograniczają się jedynie do lekcji. Z opresji jakoś się wykaraskałam na słabowitą trójkę, a nauczycielka rozchorowała się na tyle poważnie, że otrzymaliśmy absolwenta polonistyki w bonusie. Problemy się skończyły jak siekierą ciachnął.

W liceum przydarzyła mi się historia podobna do tej ze Słoneczników Snopkiewiczowej, różnice były dwie – nie chodziło o angielski a o fizykę, i moja nauczycielka z pewnością nie straciła syna w czasie wojny. Klasa była zszokowana, a ja przez 2 lata podchodziłam do egzaminu komisyjnego z przedmiotu, którego szczerze nie cierpiałam, a który kiedyś wydawał mi się pasjonujący. W ostatnim roku nauczania pani od fizyki mocno zaniemogła i dostaliśmy młodego i dziarskiego fizyka, a moja ostania ocena z przedmiotu to 4!

W tym samym czasie poznałam Pana Pieprza, którego towarzystwo bało się mnie jak diabeł wody święconej. Podobną niechęć żywiła do mnie siostra mojej przyjaciółki, czułam się nieco trędowata i wyrzucona po za nawias. Później kiedy zostałyśmy już przyjaciółkami od serca wyjawiła mi wielki sekret.
- Bałam się ciebie bo patrzysz.
- Patrzę?
- No…nie patrzysz normalnie jak człowiek, ale przewiercasz człowieka na wylot i zadajesz mu tortury. W 10 sekund wiadomo co o nim myślisz, widać to jak na dłoni. Wiesz…jak Bazyliszek .

Postanowiłam popracowac nad sobą, a raczej nad tym jak patrzę. I myślałam, że zły czar minął. A tu…

- Zauważyłaś, że za każdym razem kiedy Grzesiek tu przychodzi przynosi jakies podarunki dla ciebie? – zagaił małżonek.
- To miłe, prawda? – uśmiechnęłam się uroczo, typowo czarno-wieprzowo.
- Nie. Ten człowiek jest u kresu wytrzymałości. Przestań się na niego tak patrzec, bo widac jak bardzo go nie lubisz. Ta biedna chłopina przynosi ci dary błagalne, ma nadzieję, że wreszcie wyjmiesz mu z mózgu te wiertła, które w niego wkręcasz.
Dziecko potwierdziło obserwację męża.
- Fakt. Mader patrzysz na niego jak na zbiega z Białołęki.

Puściłabym te oszczerstwa mimo uszu, gdyby nie małe zdarzenie.
Męczymy róznice pomiędzy czasownikami – remind i remember – kończa mi się pomysły i rzucam ostatnie pytanie:
„Czy ktos w tej klasie przypomina ci jakiegos aktora albo inna znana osobę?”
Człowiek z brodą zaczyna się pocić. Rzucam mu linkę i pomału ciągnę odpowiedz.
- Tak…ktos w tej klasie przypomina mi kogos sławnego. Mój nauczyciel przypomina mi znaną aktorkę.
- O! – podnoszę w górę nieskubane brwi.
- Wie pani, ja to już powiem po polsku. Pani mi przypomina taką aktorkę, która grała w filmie Misery, tą która połamała głównemu bohaterowi stopy. Nie z wyglądu ale …patrzy pani na mnie tak samo jak ona na niego, kiedy stała obok łóżka i waliła go siekierą po tych chorych nogach.