Małżeństwo bez drobnych nieporozumień byłoby prawie czymś takim jak wiersz bez "r".

I nadchodzi. Wielkimi krokami zbliża się Rocznica Ślubu.
Wyszłam za mąż mimochodem i bez przekonania, a trochę dla zabawy. Bo nie wierzę, że świadoma byłam praw i obowiązków małżeńskich jako dwudziestoletnie źrebiątko, którego głowę zajmowała głównie sprawa robienia ludzi w balona, słuchanie muzyki i czytanie książek. Z moim poprzednim chłopakiem, na którego widok tatkowi okulary zsuwały się na koniec nosa, (rasowy punk – nie tatuś oczywiście a chłopak) biegaliśmy godzinami po mieście zadając przechodniom idiotyczne pytania i nagrywając podstępnie ich odpowiedzi.

- Witam pana, czy może nam pan wskazać drogę do wodospadu Niagara?
- Że co ci pokazać? – pytali górnicy zmęczeni po szychcie.
- Że Niagara – odpowiadaliśmy chórem.
- A co to jest?
- No…wodospad….woda płynie, płynie, a potem …sruu…i spada.
- A to nie wiem, może w Chorzowie?
No i całowaliśmy się namiętnie ale z właściwym dla wieku umiarem.
…….

Z moją przyjaciółka Mizią Uhaha / autostop z Mizią http://czarnypieprz.blogspot.com/2010/01/sa-w-zyciu-chwile-w-ktorych-trzeba.html/ uwielbiałyśmy natomiast siedzieć w centrum miasta na murku i liczyć chłopaków. 1 punkt gdy się za nami obejrzy, 2 punkty kiedy zagada, 3 to zaproszenie na kawę. Zawsze starałyśmy się dojść do 50 punktów bo byłyśmy niesłychanie ambitne. A potem zaczęłyśmy mieć chłopaków na poważnie – i to już była praca na pełny etat. Spotkania, telefony, sytuacje zabawne i dramatyczne, jakies listy, kłótnie – normalne sprawy.

I to głównie zajmowało mój umysł. No i trochę oczywiście studia. Ponieważ wybrałam sobie kierunek dość w tamtych czasach elitarny (10 miejsc na roku) , czasu miałam mnóstwo bo studiowanie wymagało głównie siedzenia w bibliotekach i czytania starych tomiszczów dawnych myślicieli. Czytałam szybko, notatki robiłam w tempie zawrotnym, a resztę czasu poświęcałam „narzeczonemu”.

Narzeczony był typem sprytnym. Doskonale zdawał sobie sprawę, że droga do serca nieletniej narzeczonej wiedzie przez drzwi wejściowe jej domu, a w drzwiach stoją niby halabardnicy: tatuś z marsem na czole i mamusia z troską w oku. Przy pierwszej wizycie niespodziewanie buchnął mamusie w rączkę, wręczając jej kwiaty, a tatusiowi wyraźnie się przedstawił wyjawiając nie tylko imię i nazwisko ale także miejsce zamieszkania, zainteresowania, plany na przyszłość oraz miejsce i okazje naszego poznania. Rodzice byli oczarowani i zaczęli tracić właściwą sobie czujność. I wtedy bum – wpadliśmy na świetny pomysł żeby nasz związek zawiązać na supeł małżeński na wieczność albo... na jakiś czas.

Wybraliśmy się w tym celu do USC w mieście pragnąc się scementować natychmiast, niezwłocznie, najlepiej jutro. Czekała nas jednak przykra niespodzianka, narzeczony był ciut za młody i musieliśmy przełożyć ten wielki dzień dokładnie o 1 miesiąc i 5 dni. Siedzieliśmy sobie na ławce, jedliśmy wiśnie i twierdziliśmy, że świat jest straszliwie niedoskonały, gdybyśmy mieszkali w Vegas to nikt by tych wszystkich bzdur nie wymagał. Czekało nas jeszcze jedno – obwieszczenie radosnej nowiny naszym żyjącym w błogiej nieświadomości rodzinom.

Rodziny histerycznie krzyknęły – NIE!!! A my na to HEHEHE! I co nam zrobicie?
W końcu dopięliśmy swego i ślub się odbył. Chociaż do końca nikt nie wierzył, że to prawda.

Gapiów było tylu, że nie mieścili się w urzędzie i zajmowali miejsca, także na schodach – każdy chciał zobaczyć to widowisko. Panna Młoda miała makijaż wykonany własnoręcznie, na dodatek pierwszy raz w życiu. I oczywiście nie byłabym sobą gdybym nie założyła na siebie czarnej sukienki. Mama rwała włosy z głowy, ciocie cmokały z niechęcią, a ja się uparłam i już.

Jako zbuntowana Para Młoda absolutnie nie godziliśmy się na gołąbki, muzykantów i wesele. Ale żeby nie dobijać rodziny zgodziliśmy się na „elegancki obiad z kolacja w ekskluzywnej restauracji” tyle, że… bez alkoholu bo byliśmy akurat na etapie krzewienia trzeźwości i oboje pluliśmy z odrazą na wszelkie wysokoprocentowe napoje. Muzyka? Dzwony Rurowe Michaela Oldfielda. Dla rodziny ślub nasz był niezapomnianym wydarzeniem. Pamiętam wujka, który nieco oszołomiony cała uroczystością podszedł do mnie i powiedział „Kochana, na różnych ślubach bywałem – w wojsku, w łagrze, w więzieniu, w szpitalu nawet ale pierwszy raz jestem na weselu gdzie wszyscy są trzeźwi jak świnie”.

A potem zaczęło się życie. Mieszkanie wynajęliśmy już wcześniej, teraz tylko się wprowadziliśmy z materacami, książkami,muzyką i utensyliami artystycznymi.

W ciągu dwóch pierwszych tygodni mordowaliśmy się kilkakrotnie. Straciliśmy 12 szklanek, wyrwaliśmy drzwi z futryna, złamaliśmy dwa noże i chochlę do zupy, potargaliśmy firanki, zrobiliśmy dziurę w ścianie oraz w 3 obrazach i potargaliśmy Historie Filozofii na strzępy, które zresztą zostały spalone z diabelskim chichotem przez Szanownego Pana Pieprza i rozsmarowane bonusowo w wannie. „Możesz sobie poczytać w kąpieli bo tak to lubisz” – syczał z pianą na ustach zalewając popiół pieniącym się płynem. W zemście obcięłam mu włosie na wszystkich pędzlach.

Można powiedzieć, że były to najbardziej intensywne tygodnie naszego życia. Nigdy więcej już się nie kłóciliśmy. Myślę, że odwaliliśmy wtedy robotę na najbliższe pięćdziesięciolecie.
Na zdjęciu PanPieprz w czasach intensywnego życia, szkoda że nie pozwolił mi opublikować zdjęcia w przebraniu Borata.( byłoby widać jaki jest radosny po 22 latach mieszkania ze mną pod jednym dachem)