Jestem jej matką, a więc osobą, która zna ją mniej niż ktokolwiek inny.

Dziś na poważnie:

- Ja z moją córeczką mamy bardzo bliski kontakt, jesteśmy przyjaciółkami i mówimy sobie wszystko! – powiedziała twardo Marysia próbując zdusić wiszącą w zarodku sprzeczkę.
Musiałam wyglądać na wściekłą, byłam wściekła i zdążyłam nawet podjąć decyzję, że to moja ostatnia wizyta w ich domu.
Wszystko zaczęło się całkiem niewinnie – herbatka, ciasteczko, śmichy – chichy i nagle wraz z pojawieniem się 11 – letniej Eluni cały dobry humor trafił szlag!
- Dzień dobry – ukłoniła się jak zwykle, siadając na brzeżku krzesełka. – Jak tam doktor W., dalej do pani te listy miłosne pisze?
Zdębiałam. Otworzyłam usta w niemym sprzeciwie i zastygłam tak na wieczność. Powiedzieć, że tak? Powiedzieć, że nie? Spojrzałam na Marysię i uzyskałam odpowiedź, która mnie zmroziła. Nasza znajomość w tym momencie skończyła się na zawsze, a numer jej telefonu wykasowałam bez żalu z moich zasobów znajomych.

Moja przyjaciółka zwlekała z powiedzeniem swojej córce, że osoba, która ja wychowuje nie jest jej ojcem. Zostawiała ten męczący ją temat „na później”. Córkę „oświeciła” jej koleżanka, której mamusia też nie miała sekretów przed córką. Małe spędzały razem noc, i po obejrzeniu po raz n-ty filmu o kucyku Pony 14-latka usłyszała prawdę o swoim życiu.
- A wiesz, że Marek nie jest twoim tatusiem? On cię tylko wychowuje, bo twój prawdziwy tatuś cię nie chciał.
Co się później działo, można sobie wyobrazić.

Przykłady można mnożyć. Ciekawe natomiast jest to, że córeczki nie odwzajemniają tej otwartości w stosunku do matek. Marysia nie wiedziała, że Elunia w wieku lat 17 ma romans z żonatym mężczyzną, zakończony ciążą. A „oświecająca” córka po wyjeździe na studia do innego miasta, odwiedza mamusię jedynie 2 razy do roku.

Dorota musiała kłamać, że idziemy się do mnie uczyć bo jej mama na słowo kino, dyskoteka czy kawiarnia natychmiast rzucała się do jej szafy, wkładała młodzieżowe szatki i czuła się gotowa do wyjścia. Nie mogłyśmy się spotykać u niej w domu, bo mama zalegała z poduszką na podłodze i wdawała się w niekończące się pogaduszki z koleżankami córki.

Nie liczmy, że dzieci będą mówić nam wszystko. I przejście na TY, nic tutaj nie zmieni. Mogą mówić nam sporo ale miejmy świadomość, że będą to informacje wybrane i wyselekcjonowane.

Dzieci potrzebują matek, przyjaciół znajdą sobie same. Bo jak tu powiedzieć matce to co zdarza się nam powiedzieć Zosi, Krysi czy Marysi - "Wiesz co? Chrzanisz głupoty, idź się lecz"!