Bajka o Męczysławie.

Wyobraźcie sobie niedużą kobietę, skuloną w pół, ciągnącą za sobą na grubym powrozie ogromny wóz napakowany ludźmi.
Ludziska stoją sobie niedbale, podgryzają kiełbasę z chrzanem, uśmiechają się mile i wesoło strzelają z bata.
A któż tam wierci się na koźle?
W pierwszym rzędzie tańczący kazaczoka Rodzice Moi Kochani, mamusia z wielkim hasłem „Rodzinie trzeba pomagać” i tatuś poprawiający okulary z odezwą o wdzięcznym tytule "Należy" , następnie niosące potargane spodnie dziecię, zmarszczony i kręcący głową mąż, szczebioczące ciocie, ujmująco mili kuzyni i kuzynki, nieco nadęta teściowa, kilku szczerzących się pracodawców, wymagający studenci, i chlapiące śliną psy . Znajomi już spadli z wozu ale wciąż próbują się na niego dostać. O…jeden już się wspina. Spadł. Hihi…ależ wzniecił kurz. Nie, nie… trzyma się mocno, aż mu kostki u rak zbielały. O, już się sprytnie podciągnął na rękach i mimo, że nogi nieco mu się wloką po kamienistej drodze to nie puszcza.
Coś śpiewają?
Aaa…śpiewają – Czarny Wpieprzu ty nasz, kochamy cię!! Słoneczko ty nasze, zawsze uśmiechnięte, kochamy cię!
Ale można usłyszeć też basowe:
„A ty wołku, blond wołku, dobrze mi orzesz…od świtania jak do nocki stanęły zoooorzeeee”
Czarny Wpieprz wciąga powietrze i posuwa się wolno, noga za nogą…
- Co tak wolno córeczko? Szybciej tymi kulaskami przebieraj, szybciej!
A wóz rośnie i rośnie, co chwila wskakuje na niego jakiś nowy miłośnik, aż w końcu sznur pęka i wszyscy wpadają do rzeki. Czarny Wpieprz ogląda się do tyłu, prostuje się i uśmiechnięty odbiega w podskokach. Wie, że trochę to potrwa zanim się wszyscy wygrzebią, a że ręki nie podał, że po raz pierwszy nie pomógł? Powie, że się zamyślił.
Niestety, tak dawno nie biegał wolno, że zaraz złapał katar.