Najpewniejszą oznaką pogodnej duszy jest zdolność śmiania się z samego siebie. Większości ludzi taki śmiech sprawia ból.

Wczoraj na mój dywan spadła dziewiętnastolatka. Nobliwie odziana w czerń, z właściwą ilością kolczyków w niewłaściwym miejscu. Jej palce u stóp wygięte jak krogulcze szpony cięły nagrzane powietrze w stołowym jak dwa nagie miecze, rękoma trzymała się za podskakujący brzuch, a usta błagały o łyk powietrza. Przerwaliśmy jedzenie paprykarzu wg przepisu Marzyni i spokojnie czekaliśmy na rozwój wydarzeń. Ta podłoga, podobnie jak my, widziała już wiele. Powrót do smacznego jedzenia nieco się opóźnił bo na schodach z góry rozszalała się z siłą wodospadu prosta, zdrowa i kolorowa GŁUPAWKA. Cechą charakterystyczną głupawki jest to, że jeśli tylko uchylimy jej drzwi, choćby na centymetr to ona i tak rozewrze je na całą szerokość i wejdzie sama bez zaproszenia.

Głupawka może przyjść w najbardziej nieoczekiwanym i niechcianym momencie. Coś o tym wie moja przyjaciółka Ala, która o mały włos, właśnie dzięki głupawce zostałaby panną dłużej niż planowała. Nie daje się przecież ślubu ludziom, którzy w czasie przysięgi padają na krzesła i zwijają się ze śmiechu. Na domiar złego Pan Młody dostał czkawki. „W tej chwili spokój, do jasnej cholery” – ryknął tatuś Państwa Młodych nie bacząc na czas i miejsce. Trzeba mu przyznać, że zadziałał w samą porę bo głupawka zaczęła się już rozprzestrzeniać i dotknęła drużbów, którzy trzęśli się jak brzózki na wietrze. Mając to doświadczenie w pamięci, sama przez całą ślubną imprezę nie spojrzałam nawet na mojego przyszłego męża, a pierwszy uśmiech pojawił się na mojej twarzy dopiero w momencie podpisywania dokumentów. Był to uśmiech ulgi. Mój mąż ma co do tego własne wytłumaczenie, twierdzi że był to złowieszczy uśmieszek w typie „Już się nie wywiniesz, robaczku”.

Ala miała zresztą wyjątkowe tendencje do łapania głupawki. Jako nastolatki dałyśmy się jej ponieść w zwykłym autobusie. Zaczęło się zupełnie niewinnie – od dwuletniego dziecka, które pod pachą trzymało grę o nazwie KOSMOLOTEK. Niby nic, a nam wystarczyło, żeby ruszyła Niagara. Autobus jechał, a my dawałyśmy darmowy popis. Na zakręcie nieco nas zarzuciło i Ala znalazła się na kolanach jakiegoś staruszka. „Panienko…panienko…niech panienka zejdzie” – cienko zapiszczał przygnieciony, próbując wyswobodzić czcigodne członki spod jędrnej, nastoletniej pupy. Akurat! Panienka była właśnie w najwyższej fazie głupawki i ciskała się biednemu człowiekowi po tych kolanach, wgniatając go w siedzenie, gniotąc go i tłamsząc niemiłosiernie, chichocząc przy tym nieustannie. Bardzo chciałam jej pomóc ale niestety leżałam właśnie rozprasowana na dole schodków autobusowych, skutecznie blokując ludziom wyjście.

Ostatnia głupawka przydarzyła mi się dwa lata temu, na bardzo poważnym zebraniu. Siedziałam i usypiałam, a prelegent nudził i smęcił. Popatrzyłam na śpiących dookoła, poczułam absurdalność tej sytuacji i gdzieś w głębi moich trzewi usłyszałam daleki dzwonek ostrzegawczy. Niestety, jak to bywa w życiu, złe musiało nadejść. Czarę przepełniła głowa jednego z nobliwych uczestników waląca w drewniany stół z głuchym łoskotem. Pech chciał, że piłam właśnie mini kawkę w mini filiżance. Mam nadzieję, że rozbudzone towarzystwo zdołało wywabić plamy kawy ze swoich ubrań. W głowie błyskał mi flesz – ewakuacja! A kawa wychodziła nawet oczami . Wybiegłam z Sali i już za drzwiami kucnęłam i chwyciłam się spazmatycznie za brzuch kwicząc jak zarzynany prosiak. Łzy ciekły mi po twarzy, smarki rozpryskiwały się dookoła, a eleganckie obcasiki biły w drewniany parkiet jakbym tańczyła zwariowane flamenco. Niestety, zapomniałam, że wyjście z Sali prowadzi bezpośrednio do sekretariatu zapełnionego klientelą. Sekretarki zaniemówiły, tłum obcych też. Wreszcie jedna z nich zapanowała nad sytuacją i wskazała na mnie dłonią mówiąc „A to…to jest właśnie jedna z naszych pań lektorek”.

Głupawka źródło - Nonsensopedia:
Choroba ma stan przewlekły. W zaawansowanym stadium jej objawy dają się we znaki nawet do kilku raz w ciągu doby. Czas jednego ataku jest nieokreślony, zależy on od stanu psychicznego osobnika oraz innych jednostek w promieniu najbliższych 10 metrów. W zależności czy emocje danego osobnika są średnio-wesołe, wesołe, czy też skrajnie-wesołe nasila się czas trwania ataku oraz jego intensywność. Im więcej pozytywnych emocji napłynie do umysłu i podświadomości jednostki tym trudniej jest atak ten zwalczyć. Nikt oficjalnie nie prowadzi badań nad tą kwestią, ponieważ została ona uznana za niegroźną dla społeczeństwa (odnotowano nieliczne sytuacje, które miały negatywny wpływ na środowisko). Pojawia się ona w pełnym stadium w okresie licealnym, zaczątek powstaje w pierwszych latach gimnazjalnych, a z czasem się nasila aż do pewnego wieku. Niektórym przypadkom towarzyszy bardzo długo, a jeszcze innym zanika. Nie wynaleziono jeszcze leku stuprocentowo usuwająca ta przypadłość. Cierpi na nią większa część społeczeństwa (niezależnie od płci wygląda tak samo).

Jak wiadomo nam, z wiarygodnych źródeł, od poważnie chorych (objawy przejawiające się już w wieku 10 lat), kiedy głupawka jest wywołana szybko tzn. spontanicznie, a nie w wyniku rozprzestrzeniania się z człowieka na człowieka, napady mają swoje różne fazy. Pierwsza faza: objawia się bardzo łagodnie, kończy się jednak bardzo szybko! Później następuje coraz większe rozprzestrzenienie się choroby po ciele, czym napady są coraz cięższe i groźniejsze. Ostatnia faza jest najgorsza. Występuje wtedy zazwyczaj tzw. deprecha (chandra), często prowadząca do niekontrolowanych czynów, takich jak: mimowolne mówienie do siebie, płacz, zgrzytanie zębów. W tym czasie załamanie nerwowe, może przenosić się na innych ludzi (niekoniecznie chorych na głupawke) Są to osoby w otoczeniu do 15 metrów, jednak załamanie może się przenosić również przez komunikatory internetowe.