Francja - kraj, w którym strych nazywa się mansardą czyli Rira bien qui rira le dernier.

Lubię się uczyć języków obcych. To mój konik, moje ukochane hobby, które po latach stało się moim zawodem. A wszystko dlatego, że uwielbiam czytać w oryginale. Jest jednak język, który spędza mi sen z powiek. Język, którego się nie nauczę – francuski.
Francuski to jedyny język, którego próbowałam nauczyć się sama, a którym płynnie mówi mój mąż. No, tak ale pół jego rodziny to Francuzi w 3 pokoleniu. Efekt studiowania masy podręczników jest taki, że słowo pisane w tym języku do mnie trafia, natomiast z trudem potrafię się w nim przywitać, a o zrozumieniu mowy nawet nie wspomnę.

Zdarzyło mi się znaleźć na głuchej francuskiej prowincji i na dodatek mieć sprawę do załatwienia w tamtejszym merostwie. Nie załatwię – dalej nie pojadę. Ponieważ mam nadzieję, że i tu na głuchej prowincji uczą się czegoś po za własnym narzeczem rzucam z desperacją jedyne pełne zdanie jakie umiem wypowiedzieć po francusku, a które przez lata wyszlifowałam do perfekcji :
- Proszę mi wybaczyć ale nie mówię po francusku. Czy zna pan angielski lub niemiecki?
Francuz wyraźnie się ucieszył.
-Yes! Great! Parleparleparle….
- Nie mówię po francusku. Mówię po angielsku!
A Francuz swoje. Parla i parla, i nie zamierza przestać.
Jeszcze raz wspinam się na wyżyny swojej francuszczyzny i wystękuję:
- Przepraszam, nie mówię po francusku. Mówię po angielsku.
Francuz wlepia we mnie swoje balzakowskie ślepia i zaczyna od początku:
- Krakręmija i tulismanorę.
- English! – wrzeszczę całkowicie już pozbawiona wszelkich ludzkich hamulców.
Przestał gadać, popatrzył na mnie badawczo i na kawałku koperty napisał ładną angielszczyzną.
- „Ja mówię po angielsku, głupia krowo.”

Kilka dni temu, leżąc leniwie na sofie, w stanie agonalno – zmęczeniowym i oddając się wieczornemu, leniwemu przeskakiwaniu po kanałach /rodzina twierdzi w takich wypadkach, że przeładowuję mózg/ trafiłam na jakąś francuską stację. Czterech przystojnych i bardzo trendy panów rozprawiało o czymś zawzięcie, byli tak przystojni, że nie mogłam oderwać wzroku, nie miałam tez siły nacisnąć palcem na pilota. Postanowiłam popatrzeć, a może nawet wytężyć umysł i coś zrozumieć z tego parle-parle. Leżę, oddycham, patrzę i słucham. I nagle cud –– wszystko rozumiem - każde słowo wypowiedziane przez nich trafia w mój mały móżdżek . A tematyka była paskudna – zanieczyszczenie środowiska, plamy po ropie, elektrownie atomowe i inne kwiatki. Zaczęłam się nadymać w sobie, trzeć nosem po suficie i puszyć wyniośle, chociaż ze zmęczenia puszenie wychodziło mi bardzo mizernie. Na tą chwilę chwały wpadł do pokoju mój mąż:
- Ależ ci Francuzi mówią po angielsku – nic nie można zrozumieć. Dajesz radę?