Rzecz o zwierząt posiadaniu czyli Jakże wiele ludzkiego w każdym zwierzęciu

Czy miłość do zwierząt ma jakieś granice? Po ostatnich wydarzeniach jakich byłam świadkiem, z ręką na sercu klnę się - mieć POWINNA.
Dom Lilki zawsze był pełen. Pełen dzieci, niezmytych naczyń, niewypranych ciuchów, stert starych gazet i zwierząt. Sterty trwały, dzieci rosły a wśród zwierząt rotacja była większa niż w niejednym supermarkecie wśród pracowników. Zaczęło się całkiem niewinnie. Dzieci chcą mieć psa, dzieci powinny mieć psa, dzieci muszą mieć psa! Ponieważ Lila miała duże serce, postanowiła oddać kąt w swoim domu ( a dokładnie na podwórzu) jednej z miejscowych bied, mieszkającej w pobliskim schronisku dla zwierząt.

Zwierzak otrzymał imię Smród i kojec z budą w kącie posesji. Niestety wszelkie luksusy, jakie tak hojnie rozdawała mu rodzina Lilki, miał głęboko pod kikutem swojego ogona. Pięć razy przeskakiwał ogrodzenie, przebiegał dzielnie ruchliwe ulice i za pomocą podkopu wracał do miejsca, które podobno każdy przyzwoity pies uważa za więzienie – ochronki. Postawili na nim krzyżyk i postanowili kupić malucha, którego mogą wychować od szczeniaka.

Nowy mieszkaniec dostał w spadku imię i miejsce po poprzedniku. Widocznie jednak miejsce albo imię nie były szczęśliwe, bo już w wieku siedmiu miesięcy znalazł się po raz pierwszy na psim „gigancie”. Szukano go długo, ogłoszenia wisiały na wszystkich słupach w okolicy. Żeby osłodzić dzieciom brak zwierzątka Wojtek przywiózł im nawet kucyka, który dożywał u kogoś swoich dni. Niestety kucyk wybitnie nie lubił dzieci, i kiedy wszystkie kończyny milusińskich zostały doszczętnie pokąsane kucyk został bez żalu odesłany tam skąd przybył. A tymczasem minął miesiąc i mąż Lilki wybrał się na pobliskie wysypisko śmieci załatwić sprawę związaną z wywózką gruzu. Jakież było jego zdziwienie kiedy z rozsypującego się baraku wybiegł za mężczyzną w kufajce jego własny, brudy i zapchlony do nieprzytomności Smród, jak żywy. Smród łypnął na niego… i na łypnięciu się skończyło. Mężowi Lilki trudno było wytłumaczyć, że pies naprawdę należy do niego, kundel złośliwie zachowywał się tak, jakby go wcale nie znał. Kufajkowaty zgodził się na oddanie wilczka za drobną opłatą i pies z miną wielokrotnego recydywisty został przetransportowany do domu. Niestety wystarczył tydzień i niewdzięcznik znowu znalazł się na gruzowisku. Ile razy można płacić za tego samego psa? Wytrzymali siedmiokrotność „na wódeczki”. Odpuścili. Myślę, że z pozycji psa ta sprawa wyglądała dużo tragiczniej – zmienił miejsce pobytu, nazwisko a i tak go dopadli.

Dwa następne wytrzymały po roku każdy i zniknęły nikt nie wie gdzie, piaty z kolei został w wieku 10 miesięcy pozbawiony klejnotów rodzinnych, ponieważ Lila przeczytała gdzieś, że to może zapobiec ucieczkom. Niestety nawet nie całkiem wygojone jajka nie przeszkodziły mu w przesadzeniu 2 metrowego płotu i porzuceniu domu na zawsze. Zresztą, temu akurat dziwię się najmniej.
-Z psami koniec!- Lila podjęła decyzję.
-Ale przecież twierdziłaś, że zwierzak jest niezbędny do prawidłowego rozwoju dzieci – przypomniałam jej grzecznie.
-Ale kto powiedział, że to musi być pies? Kupiliśmy dzieciakom węża. To boa tęczowy – Lilka promieniała szczęściem i uważnie patrzyła jakie to wywrze na mnie wrażenie.
- Boa???? A mogę zobaczyć? - zapytałam ostrożnie.
- No…właściwie to Jareczek wypuścił go gdzieś w domu i od trzech dni nie możemy go znaleźć. Na dodatek i piwnica i drzwi na zewnątrz do ogrodu były otwarte, i właściwie to może być wszędzie.
Porwałam torebkę i kluczyki od auta i tez uciekłam. Na wszelki wypadek nie odwiedzam ich dopóki zwierz się nie odnajdzie.