Nie płacz, że coś się skończyło, tylko uśmiechaj się, że ci się to przytrafiło czyli Nie rań osoby, której nie możesz zabić

Notka pisana u szczytu popularności Naszej Klasy

"Pamiętam kiedy pierwszy raz Cię zobaczyłem. Było to koło toalety, zażądałaś ode mnie papierosa. Byłaś taka stanowcza, surowa-a przy tym piękna, wyjątkowa."

Portal Nasza Klasa osiągnął niesamowitą popularność. Doszło do tego, że jeśli nie masz tam swojego profilu to właściwie cię nie ma, nie istniejesz i w ogóle jesteś stary pryk, który nie wie do czego służy komputer. Pojawiły się dwa obozy - jeden zbiera tylu znajomych ilu się da, im więcej tym lepiej, a drugi twierdzi że więcej znajomych niż 50 to już obciach, "sromota i gańba" /jak krzyczał nasz organista kiedy widział nas palących w pobliżu kościoła/.
Fajnie jest wspominać stare, dobre czasy. Fajnie, pod warunkiem, że nie ograniczamy się do tekstów typu: "Widziałaś jakiego Małgośka ma wąsa? A Jola jaka gruba! A Zbyszek łysy!!!. Zapominamy przy tym, że z nas też już wiotkość odbiegła kurzym galopkiem, ciałko jakby mniej jędrne, a naszemu mężowi dużo zaczyna brakować do Adonisa, jakim kiedyś z pewnością był. /bo przecież wychodzić za mąż za kogoś poniżej Adonisa nie miałoby sensu:)/

Najgorsze są jednak niespełnione miłości, które przez lata upiększyły niedoszłych kochanków czyniąc z nich coś na kształt istoty boskiej, której czas nie nadszarpnął spróchniałym swym zębem i która posiada jedynie zalety, o jakich inni mogą poczytać w "Harlequinach".

Dostałam list od jednego z byłych wielbicieli. List serdeczny, zabawny, zawierający w sobie jakieś okruchy i echa dawnej sympatii. Odpowiedziałam, pożartowaliśmy wspominając stare czasy i zgodziłam się umówić na przyjacielską kawkę w celu poroztrząsania tego co było, a pewnie i pogadania o tym co by być mogło, gdyby wtedy nie…akurat...bo...

Zanim jednak doszło do "randki" wielbiciel zatopił się w swoich marzeniach i wyprodukował list, w którym opisał wszystkie moje zalety ciała i umysłu. Pokusił się tez o opis mojego sposobu poruszania się, gestu z jakim odrzucałam włosy , długości moich rzęs i czerwieni moich ust. Włosy zjeżyły mi się od kostek po czubek głowy, a po plecach przebiegł dreszcz!! Toż ja temu cudowi nigdy w życiu nie dorastałam do pięt, a intelektualnie nie wyszłam ponad poziom kolan. To mam być ja? Ta rewelacja, która zamiast szurać buciorami i zdzierać zelówki szybowała sobie lekko nad ziemią i rozrzucała wokół płatki czerwonych róż? Ta bogini żywiąca się nie mielonym i galaretą z nóżek tylko poranną rosa spijaną z liści traw? Ta dziewoja urocza z gęstym włosem i bujnym biustem a talią cienką niby szczaw? Pobiegłam do lustra. Nic. Przejrzałam zdjęcia od dzieciństwa do teraźniejszości - nie rozpoznałam w tym opisie nawet małego palca od własnej nogi.
I jak go tu skonfrontować z „20 parę lat później” z krwi i kości wypijającą hektolitry kawy, lubiąca mocne słowa, na dodatek nie gardzącą tatarem? A fe! Tfu! A kysz maro!
Nie, nie zrobiłam mu tego. Nie wyciągnęłam trupa z szafy i nie zabiłam cudu. Korespondencja jest mniej bolesną formą niespełnienia w miłości.