Pan Bóg stworzył jedzenie, a diabeł kucharzy czyli życie bez cierpienia jest jak jedzenie bez soli.

W moim domu gotuje mój mąż. Nie chodzi o to, że wykorzystuje chłopa do cna i oram nim jak górnicy Łyskiem - on faktycznie świetnie gotuje i bardzo lubi to zajęcie. Spożywanie tych posiłków, to całkiem inna sprawa.

Wracam z pracy, skonana jakbym na przodku tyrała a tu na stół wjeżdża pierwsza potrawa, a z głośników rozlegają się pierwsze tony kantaty Bacha. Mąż gotuje zawsze przy klasycznym rzępoleniu Bacha, maluje przy Mozarcie, a piecze do wtóru gitary Pata Metheny. Taki typ.
- Myj ręce i siadaj bo wystygnie. Spóźniłaś się 10 minut!
- A bo taka pani...
- Ja stoję godzinami przy piecu, żebyś miała smacznie i zdrowo, a ty zamiast wrócić zaraz to gdzieś łazisz. Jeśli mówisz, że będziesz o drugiej to bądź o drugiej, bo ja nie będę cały dzień przy rondlach stał.
- A mogę się przebrać?
- Ja tu robie od godziny żeby dla ciebie przygotować, a ty... - i zaczyna się długa litania moich grzechów głównych i tych pobocznych. Skruszona natychmiast siadam przy stole i zanurzam łyżkę w świetnie pachnącej potrawie.
- Nie smakuje ci?
- Smakuje!!!
- Przecież jeszcze nie spróbowałaś. Jedz!
- Kiedy gorące...
- Trzeba jeść kiedy jest gorące, nie marudź tylko próbuj.
Mąż stoi nade mną, ręce oparł na stole a jego twarz znajduje się jakieś 30 cm od moich oczu, ledwo go widzę bo gorąca para z potrawy przesłoniła już całą jadalnię. Kuchnia wygląda jak tajemnicze opary na wrzosowiskach z powieści sióstr Brontie. Mąż i jego wzrok są bardzo motywujący - natychmiast wlewam w siebie wrzątek. Parzy jak piekielna smoła.
- I co???
- Świetne!! Wspaniałe - dławię się kawałkiem gorącego ziemniaka, a oczy wychodzą mi z orbit.
- Spróbuj mięsa, mięsa spróbuj. - Pokazuje palcem KONKRETNY kawałek W mgnieniu oka nabijam kęsik na widelec i wrzucam w paszczękę, czuję że górne dziąsła mam już zwęglone na Amen.
- I co?
- Rewelacja - parskam sosem na wszystkie strony świata i swoja marynarkę.
- E?
- Naprawdę cudowne.
- Przecież widzę, że coś ci nie leży. Za słone?
- Wspaniałe!!! - pędem pakuje następną łychę roztopionego żelaza i czuję jak przedostaje sie przez moje jelita i wypala otchłań bezdenną w żołądku. Zmuszam się do pełnego uśmiechu.
Mąż znika za barkiem ale z tej odległości bacznie śledzi każdy mój gest i zmarszczenie nosa.
- Co się tak marszczysz? Niedobre?
- Dobre, dobre...gorące tylko.
- Nie jest gorące bo się spóźniłaś. Jest letnie. Letnie to juz nie to samo co gorące. Sama jesteś sobie winna, że jesz letnie bo gdybyś trafiła do domu jak każdy człowiek, zaraz po pracy to nie musiałabyś jeść ZIMNEGO mięsa.
Korzystam z przerwy w torturach i wyciągam język na całą szerokość w stronę okna. Ulga.
- Zupę chcesz teraz?
- Nie, nie..jestem najedzona. Może później.
- Masz jeść świeże a nie odgrzewane. Dam ci trochę, chociaż na spróbowanie.
Ląduje przede mną miseczka smakowicie pachnącej "surówki z wytopu stali", widzę jak wypala dziury w dnie. Czuję jak zaczynają mi płynąć łzy.
- Jedz. To cię rozgrzeje. Zupa meksykańska - taka jaką lubisz - na ostro.
- Dziękuję, kochanie - chrypię słabym głosem i wlewam w zahartowaną już gardziel następną łyżkę gorącej i ostrej potrawy. Pot perli mi się na czole, a po plecach ciekną strumienie. Mam wrażenie, że spociło mi się nawet wnętrze ucha. Żołądek cicho łka.
- Zdejmij kotku tą marynarkę bo widzę, że ci w niej za ciepło.
Z ulgą rzucam się do swojego pokoju i zdejmując marynarkę wlewam w siebie pół litra zimnej Mazowszanki.
- Co ty robisz? - dozorca więzienny natychmiast pojawia się za moimi plecami.
- Nie pije się przy jedzeniu. To niezdrowe. Pić można przed lub po, ale nie w trakcie. Skończ wreszcie ten obiad.
- Wiem..ale tak mi było gorąco.
Siadam i kończę.
- No! A teraz ci zrobię gorącej kawki. Nie ma to jak dobra, gorąca kawka po powrocie do domu.
Mąż z zadowoleniem zaciera ręce. A ja mam wrażenie, że z ust wydobywa mu się piekielny chichot.