Strzeż się milczącego psa i cichej wody czyli Czasem łatwiej można się ogonić przed złym psem niż przed dobrą żoną

Jako siedmiolatek, mój mąż poczuł w sobie pragnienie posiadania psa. Nękanie rodziców, płacz i jęki przyniosły pozytywne rezultaty i pies został obiecany w okolicach wakacji. Oczywiście termin wybrano nieprzypadkowo, w końcu na przyjemności trzeba zapracować, w tym wypadku dobrymi stopniami. Przez następne 3 miesiące mąż wyobrażał sobie siebie biegającego po łąkach z przepięknym owczarkiem niemieckim u boku, psem który to oczywiście miał by mądry, wierny i piękny. [W końcu wychował się na "Czterech Pancernych i Psie" oraz na "Psie Cywilu".]

Niestety zły los sprawił, że jego marzenia rozminęły się nieco z marzeniami rodziców i kiedy wrócił w podskokach ze szkoły, ze świadectwem w ręku w przedpokoju zamiast Szarika czekał na niego mały, brązowy pokurcz z wyłupiastym okiem.
- To twój piesek! - uśmiechnęła się promiennie mamusia.
Pies spojrzał cwaniacko zdrowym okiem, zdając się mówić - "Akurat! Nie w tym życiu!".
Zaległa złowroga cisza, którą można było ciosać siekierą, po czym malec cisnął świadectwo na podłogę i bez słowa pobiegł na górę zmasakrować jedną z poduszek za pomocą ciosów karate; dopiero głód wygnał go na dół.

Tata, szybciej zrozumiał rozterki małego mężczyzny i postanowił zastosować sprytny wybieg, nieświadomie "dokładając do pieca."
- To prawda, że pies jest mały ale za to ma duuuże imię. Nazywa się Lampart! Popatrz jak śmiesznie! Kiedy ktoś zapyta czy masz psa będziesz mógł odpowiedzieć, że masz lamparta. I nie skłamiesz!

Od tego momentu zaczęło się ich wspólne, pieskie życie. Ryży był katem, bezzębny siedmiolatek jego ofiarą, na którą polował kiedy tylko było to możliwe, a szczególnie kiedy nikt nie widział. Zamiast silnego owczarka maluch skazany był na ratlerka o nadmuchanym imieniu, którego głównymi zajęciami było gwałcenie nóg gości i szczekanie aż do upadłego bez względu na sytuację. Na pytania rówieśników czy ma psa, odpowiedz zmaltretowanego dziecka zawsze brzmiała - NIE. Jakby na przekór losowi Lampart trzymał się życia bardzo mocno krogulczymi pazurami i dożył lat 19 w dobrym zdrowiu, kąsając dla sportu kogo popadło, załatwiając się na podłodze w domu i niszcząc ostrymi jak piłka zębami to co znalazło się na jego drodze, wliczając w to nos mamusi i palec od nogi tatusia.
Jako uczeń szkoły sportowej mąż często trenował bieg po schodach wcześniej dając robaczywcowi prztyczka w ucho. Czasami nie zdążył zamknąć drzwi od swojego pokoju i wtedy można było usłyszeć jęki bólu ale z wiekiem był coraz szybszy i osiągał naprawdę zadziwiające rezultaty.

Zemścił się też srogo na rodzicach, którzy jak uważał wcisnęli mu obrzydliwca podstępem. Mama robiła ciasto, był to sławny Murzynek. Mój mąż, który uwielbiał jeść kręcił się w kuchni pilnując swojego prawa do wylizania garnka po czekoladzie. Chyłkiem podkradł kawałek ciasta i uformował z niego piękną, lśniącą psią kupę, którą podłożył w pokoju na jasnym dywanie. Natychmiast też rozpuścił wici o swoim znalezisku. Przybiegli rodzice, mama chwyta się za głowę, tata wrzeszczy na psa. A mój mąż z uśmiechem lizusa na twarzy oświadcza:
- Nie denerwujcie się, ja posprzątam.
Po czym podnosi "psią kupę" i ze smakiem ją pożera.
Rodzice byli pewni, że ich potomek zwariował i przez długi czas nie dawali się przekonać, że kupon nie był prawdziwy. Zemsta jest słodka, a ta była słodka podwójnie.

Ta historia wyjaśnia jasno dlaczego mój mąż zniechęcił się do psów. Odczulanie go zabrało mi 5 lat, ale opłacało się bo najpierw zgodził się na jednego [oczywiście dużego] a od paru lat w domu są zawsze dwa, które razem ważą więcej niż 70 kg, a więc traumatyczne wydarzenia z przeszłości odeszły w niepamięć. A przynajmniej tak mi się wydawało....

Mąż spieszy się do pracy. Idzie szybko chodnikiem w swoich ciężkich traperskich butach z chlebakiem pełnym projektów pod pachą. Słyszy za sobą coś co wydawało mu się ludzkim kaszlem a okazało się brązowym ratlerkiem, ujadającym wściekle tuż przy jego nogawce. Staje, rozgląda się dookoła za właścicielem ale niestety w pobliżu nie widać nikogo. Ząbki malucha szarpią już wściekle jego nogawkę, tupanie i krzyki nie pomagają. Cóż robić? Z pełnym przekonaniem o słuszności swojego czynu mąż bierze rozmach i kopie rozjuszonego pinczerka prosto w nos......
Obudził mnie straszliwy krzyk. Mąż leży na łóżku i trzyma się za stopę jęcząc i krzycząc coś o cholernych psach. Palce lewej stopy przybierają kolor węgierki i rozmiary balonu. Ponieważ zawsze stara się znaleźć pozytywną stronę każdego wydarzenia, odwraca w moją stronę głowę i charczy:
- Mogło być gorzej, mogli mi przestrzelić kolano....
Ściana zniosła cios całkiem dobrze.