Spójrz w głąb duszy mej albo niespodziewana radość o poranku

Najgorszy poranek życia zapowiadał się całkiem przyjemnie. Słońce uśmiechało się do mnie przez tergalowe firany, ptaszki wykonywały poprawne trele, z głośnika radia popłynęła na zachętę urocza melodia, do której wkrótce dołączył głos Martyny J.
- W dooomach z betonu..nie ma wolnej miłości…- podśpiewywałam sobie wesoło zrzucając cienką koszulkę nocną i przebiegając całkiem nago przez bezdzietne o tej porze mieszkanie. Paluszki stópek wykonały chasse na nowej wykładzinie, a ręce same podniosły się uroczo – przeciągnęłam się porannie, kocio i bardzo zalotnie.

- ..są stosunki małżeńskie…tu u nas nie gości… - na wszelki wypadek sprawdziłam czy firanki mocno zaciągnięte i postanowiłam jednak założyć coś na siebie, bo nigdy nie wiadomo czy jakiś co ma kota i rower nie spogląda właśnie przez lunetę oceniając moje to i owo.

Popędziłam w radosnych hopsach do sypialni, gdzie znajdowała się komoda z bielizną, po drodze wykonałam obrót w prawo, promenadę z obejściem krzesła i obrót kołysany w lewo. Najbardziej intymne części garderoby znajdowały się w dolnej szufladzie. Kucnęłam…i oczy wyszły mi z orbit.

Myślę, że mój krzyk mógł spowodować tsunami, na którymś z oceanów. Jamie Lee Curtis w "Halloween" była przy mnie kwilącym niemowlakiem. Wrzask piekielny uniósł mnie kilkadziesiąt centymetrów nad podłogę i cisnął o ziemię jak szmacianą lalę wypchaną grochem i trawą. Zrozumiałam co czuł Azja Tuchajbejowicz, poczułam jedność z wszystkimi ofiarami Vlada Palovnika. Raz w życiu poczułam się nadziana. Kątem oka zauważyłam przyczynę szału jaki mnie opętał – zaostrzone, drewniane resztki blejtramów, które mój mąż wrzucił nieroztropnie do plastikowego wiadra i postawił obok krzesła.

Odległość do łazienki pokonałam w sekundę, szybki nawrót i odbiłam się od przeciwległej ściany na drugim końcu mieszkania. Po kilku takich przebieżkach postanowiłam obejrzeć obrażenia, niestety, jako kobieta mało praktyczna, posiadałam jedynie wielkie zwierciadła na ścianach. Po wykonaniu mnóstwa akrobacji i wielu poślizgach skapitulowałam. Potrzebowałam pomocy w celu ustalenia obrażeń. Z rozwianym włosem, ogniem w tyłku i nieco kulejąc wpadłam powtórnie do sypialni a następnie wystawiłam cztery litery z przyległościami wprost przed twarz śpiącego zbrodniarza.
- Patrz, patrz szybko!!! Co tu mam???? Co tam mam??? No, obudź się!!! Popatrz!!!
Przez chwilę było cicho... A następnie usłyszałam słaby szept:
- Nooo….
- Gadaj! Co widzisz!
- Eeee….
- Co tam jest do cholery!!
- Goła dupa….
- Ale co jeszcze, co jeszcze? – darłam się w opętaniu.
- Noooo…eeee…
Najgorsze jednak było pójście do lekarza po poradę. Co prawda wystawianie gołego tyłka sobie odpuściłam ale za to nie mogłam nie zauważyć kpiącego spojrzenia, kiedy opowiadałam mu jak nabawiłam się obrażeń.
- Niektórzy to się lubią zabawić – stwierdził z uśmiechem i zaordynował mi Balsam Szostakowa..