Niewinność

Mama mówiła nigdy nie wierz mężczyźnie
Bo to drań i podrywacza kawał.
To cukierek, umaczany w truciźnie,
Będzie tylko brał i nic nie dawał.
Wychowano mnie w ciekawy sposób, na rasowego chłopofoba, a właściwie na chłopofobkę. Odkąd pamiętam chłopcy byli be i nie powinnam się z nimi bawić, a już z pewnością nie w cos tak interesującego jak zabawa w doktora. Nawet więzi rodzinne nie łagodziły tego zakazu, bo moi kuzyni też nie byli odpowiednim towarzystwem, a szczególnie po tym kiedy zaczęli mnie uczyć sprośnych wierszyków i namawiać na fajne zabawy w krzakach. Rosłam sobie więc w poczuciu zagrożenia i mężczyzn postrzegałam jako wilki zębate i kudłate, dybiące na moją cnotę i honor z oczywistym wyłączeniem dziadka, taty i wujka Henryka. Barchanowe majtki, które kazała mi nosić mama były dopełnieniem mojej niedoli i stanowiły coś w rodzaju pasa cnoty, bo musiałam je nosić na rajstopy. Czułam się dzięki nim tak, jakby mama i tata zawsze byli ze mną.
W przedszkolu jeszcze jakoś szło, w szkole natomiast zaczęły się schody. Chłopcy byli wszędzie i dybali z każdego kąta. A jacy przebiegli – torbę ze szkoły ponieśli, podzielili się śniadaniem, oddali najlepszy plakat z „Razem”, wszystko po to aby zawrócić mi w głowie.
Żeby odegnać męski rój nosiłam się garbato, szaro i workowato. Niestety, pomimo całego tego kamuflażu chłopcy ciągle zauważali we mnie dziewczynkę.
Jakby tych wszystkich nieszczęść nie było dosyć, kochali mnie ekshibicjoniści. Pewnie moja bijąca w oczy niewinność była dodatkowym wabikiem. Miałam nawet osobistego zboczeńca, który czekał na mnie w krzakach obok szkoły. Na widok błękitu mojej kurteczki dosiadał roweru i gnał na złamanie karku parkową alejką już w szalonym pędzie rozpinając rozporek i machając czym tam miał na powitanie. Wstydziłam się mężczyzn tak bardzo, i byłam tak dobrze wychowana, że nie potrafiłam zrobić nic innego jak uciekać z przerażeniem w oku – wcześniej oczywiście grzecznie odpowiadając na jego powitanie.
Jak się okazuje nic tak nie przyciąga mężczyzn jak kobieta, która się ich boi. Biegały za mną tłumy. Biegały, bo przed nimi też uciekałam w popłochu. Myślę, że w pamięci wielu naprawdę fajnych chłopaków pozostałam jako kompletna kretynka, która barykadowała się na ich widok w szkolnym WC porzucając wcześniej w panice i z wrzaskiem wszystko co miała w ręku. Ta ofiara losu udawała tez własną nieistniejącą siostrę, która przez telefon lub drzwi informowała surowo, że kretynki nie ma w domu i nie wiadomo kiedy będzie. W tym czasie osiągnęłam już mistrzostwo w imitacji głosów i szybkości podejmowania decyzji – w którą stronę wiać.