Morderco! Tak na mnie wołali czyli jak być nieczułym żeby innych uszczęśliwić.

Spanie, obok czytania, jedzenia, i różnych fajnych,  figlarnych przyjemności, to moja ulubiona czynność. Może dlatego, że jest to ta czynność, której z nikim dzielić się nie da. Spanie jest tylko nasze, naszeńkie,  naszutkie! Jeśli ktoś złoży wam propozycję wspólnego spania, to ma na myśli coś więcej, niż upojne chrapanie na dwa głosy.

Lubię przyglądać się, jak mój mężczyzna przygotowuje się do snu. Przypomina mi w tym mojego dziadka, i dzięki temu, mogę znowu poczuć się małą dziewczynką, która dopiero poznaje męski świat lepkich niedomówień, mętnych półprawd i śliskich aluzji. Uwielbiałam patrzeć, jak dziadek szykuje się do snu. Te wszystkie mikstury, które wypijał, i smarowidła które na siebie nakładał były fascynujące. Ciągnęło od niego lekko naftaliną, trochę benzyną, i ździebko towotem. No, i senne niezbędniki, to całe męskie oprzyrządowanie, dzięki któremu mężczyzna jest ciągle mężczyzną, mimo, że jest w piżamie.
- Dziadziu, dlaczego wkładasz siekierę pod poduszkę?
 Na niektóre pytanie nigdy nie dostaje się odpowiedzi.

Wróćmy jednak do teraźniejszości. Dzisiejszy seans zaczyna się od rolowania kocyka. Zrolowany kocyk nie służy jako wałek pod strudzoną dniem szyję, ale jako wypełniacz przestrzeni pomiędzy łóżkiem a ścianą. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić, że mój kochanek mógłby włożyć , choćby przez nieuwagę, choćby w szale nieludzkiego podniecenia, cokolwiek w tą ziejącą czeluść o szerokości pół centymetra. A jednak barykaduje się przed nią, bardzo dokładnie upychając tam pomarańczowy pledzik. Może to nieuświadomiony lęk przestrzeni?

Następnie mamy wieczorną gimnastykę, połączoną z wyszalnią - trzepanie poduch. Najpierw oklep z obu stron dostaje największa poduszka.  Słyszę jak trzeszczy w niej pierze, a roztocza aż piszczą z bólu, rozmasowując swoje maleńkie, kościste, potłuczone zadki. Poducha średnia jest bardziej napakowana, i przypomina wyglądem i charakterem Tomasza Oświecińskiego. Stawia się, czupurzy i fika. Widać, że gdyby tylko dostała rąk, z chęcią by oddała. Najbardziej żal mi jednak jasieczka. To maleństwo, z niewiadomych przyczyn jest bite razy sześć. Widać, że z bólu aż się wywija na lewą stromę, a hello Kitty namalowana na powłoczce wreszcie przestaje się głupio uśmiechać.... I kiedy leżą już sobie upakowane jedna na drugiej, i liżą swoje podusine rany, nadchodzi nieoczekiwany cios poniżej pasa, który powoduje, że wciągają z piskiem swoje grube brzuszki i ze strachu pozostają na bezdechu - w leju powstałym po lewym sierpowym będzie leżeć szanowna głowa. A to jest taka głowa, że żadna czapka ze sklepu na nią nie wejdzie, a zęby ma takie, że trzeba było kilofem wyrąbywać, bo choć przyszło 3 dentystycznych atletów i ciągnęli, ciągnęli, to i tak nie wyciągnęli. Ale za to w paszczy zmieściły się trzy dłonie lekarzy wraz z zegarkami i kleszczami, plus asystentka.

Trzy minuty po sypialnianej kaźni słyszę jak otwierają się drzwi do lodówki.  Nie da się tego nie usłyszeć, ponieważ trafiła nam się gadająca lodówka - jęczy, błaga, śpiewa, odbija jej się, lub kwili jak niemowlę. Przy otwieraniu jęczy rozżalona tak, że człowiekowi głupio, że naraził sprzęt na takie tortury tylko po to, żeby obeżreć się jakąś banalną kiełbasą podwawelską.
Teraz następuje przygotowanie niezbędnego prowiantu, pomagającego przetrwać noc na odludziu, nad urwiskiem czyli na łóżku delikwenta. Na talerzyku ląduje ślimaty plaster Brie, jeden chudy, suchy, przerażony swoim losem kabanos, a dla zdrowotności otyły pomidor i szklanka czerwonego wina.

Jedzenie od łóżka nie powinno być oddalone o więcej niż trzy długości pędzla z bobrowego włosia. Musi być na tyle blisko, żeby nie trzeba było prostować ręki w łokciu, ale nie tak blisko żeby trzeba było skręcać sobie nadgarstek kiedy się po nie sięga. Ustawienie wszystkiego w dogodnej odległości zajmuje lwią część czasu "przed podrożą". W następnej kolejności mamy pozycjonowanie laptopa na stoliku za nogami łóżka i wybór odpowiedniego filmu dokumentalnego, jednego z trzech ulubionych, działających nasennie i uspokajająco. I już możemy wsiadać do naszego pojazdu, i już wypływa na senne morze nasz pościelowy parowiec....prrrrrr....trzeba się ruszyć po dokładkę. Po godzinie następuje automatyczne wygaszenie komputera i szukanie najwygodniejszej pozycji do snu- prawo, lewo, nogi na kołdrze, nogi pod kołdrą, w podkoszulku, i bez, z ręką pod poduszką, i z ręką nad głową, na wznak i na ślimaka. I wreszcie dom zaczyna roznosić chrapanie. Bestia zasnęła na całe 12 godzin. 

Moja wersja zasypiania jest dużo skromniejsza - o 2.30 dobiegam do najbliższego miękkiego posłania, choćby psiego, i zwalam się na nie z impetem, gniotąc sobie piersi na piasek. Zasypiam w trzy minuty snem sprawiedliwego. I tak do 6.30

Tak. Niestety. I dlatego nic mnie tak nie denerwuje w ludziach jak to, że ciągle śpią. O północy już śpią, a o siódmej rano nadal chrapią. Że się nie boją odleżyn nabawić? Nawet Mizia, która wieczorem jest dobrym kompanem i potrafi dotrzymać mi towarzystwa nawet do 4 nad ranem, o 7 brzęczy jedynie coś pod nosem, zakryta po lokatą głowę, wystawiając na zewnątrz jedynie kościste pięty.

I to marudzenie. Przecież wstawanie jest fajne. Otwieram oczy i najpierw sprawdzam językiem czy mam wszystkie zęby (taka trauma z dzieciństwa, kiedy je gubiłam), potem upewniam się, że nadal poruszam wszystkimi członkami ciała i nic mi w nocy nie odpadło . I już. Wstaję. 

A ludzie leżą, ślimaczą się w łóżku, denerwują, że co pięć minut pytam czy się wyspali. Nie ma głupich pytań, chcę uzyskać jasną informację, więc pytam! Przecież mogą tak długo spać przez przypadek, a ja z dobrego serca chcę im uświadomić, że oto nastał nowy, piękny dzień. Niektórzy bywają nawet agresywni i próbują czymś we mnie rzucić. Po co zaczynać dzień tak nerwowo? Przecież można zatańczyć, taniec ułatwia uchylanie się przed lecącymi w naszą stronę przedmiotami.


Wstawaj! Szkoda dnia!
Prosie, tańczące od rana.