Jeżeli wydaje ci się, że wszystko jest w porządku – na pewno coś przeoczyłeś czyli nie żałuj, że coś zrobiłeś, żałuj że dałeś się złapać!.

Są takie momenty w życiu człowieka, kiedy w skrzynce znajduje list powodujący, że strach gorącą strugą ciecze mu po kręgosłupie - wezwanie na komisariat. 

Oczywiście, nie był to mój pierwszy raz. Mam w końcu trochę życiowego doświadczenia, i z niejednego pieca chleb jadłam. Rozdziewiczenie miało miejsce gdzieś około 2008. Zostałam wtedy zaproszona na jeden z naszych cudownie miejskich komisariatów, w charakterze świadka, Sprawa dotyczyła zakupu nielegalnego nośnika muzycznego, czyli pirackiego CD w 1998. Mimo najszczerszych chęci, nie byłam w stanie pomóc naszej władzy, ponieważ moja pamieć zakupowa nie sięgała tak daleko. 

Prawdę mówiąc, nigdy nie jestem pewna czym tak naprawdę są wypełnione moje siatki kiedy wracam do domu ze sklepu. Zwykle ambitnie tworzę coś na kształt listy zakupów, ale ponieważ nie noszę ze sobą okularów to i tak nie jestem w stanie jej przeczytać. Wyraźnie widzę, że jest tam jakieś słowo na p...co to może być? Pularda? Piżmak? Podgardle? Pompony dla czirliderek? Paralaksa? Paralizator?

Męczę się okrutnie, a własna nieśmiałość nie pozwala mi biegać po sklepie w poszukiwaniu kogoś kto posiada oczy i jest mi w stanie pomóc. Jak już się bardzo zmęczę tym wymyślaniem, to po prostu chwytam pierwszą rzecz na literę P  - na przykład piżmaka i pakuję do koszyka. Ilość produktów musi się zgadzać!  Oczywiście męczą mnie też nieustanne pretensje męża - "Znowu piżmak? Po co nam dziesiąty piżmak w tym tygodniu?!!!"
Dlatego na wszelki wypadek to nie ja robię w domu zakupy, nie mamy już klatek dla piżmaków.

Następny kontakt  z egzekutorami prawa miał miejsce około 4 lata później. Wtedy zaprosiła mnie do siebie policja skarbowa, w celu przepytania mnie na okoliczność zakupu przeze mnie samochodu od pewnej firmy. Na szczęście samochód był ciągle jeszcze w moim posiadaniu, nie musiałam więc grzebać zbytnio w swojej zakrzaczonej pamięci. Tak naprawdę, nie interesowała ich moja skromna osoba, ale właściciel firmy. Chociaż przeraziło mnie nieco oświadczenie jakie musiałam podpisać własną krwią, że wiem co mówię, jestem zdrowa na umyśle, i nikt za mną z kałasznikowem nie stał, kiedy odpowiadałam na pytania. Nie musiał. Torturą było samo przebywanie w tym przybytku.  

Cztery panie z dymiącą trwałą, w kwaśnych swetrach i w oparach dymu z tanich papierosów. Wiało beznadzieją i brakiem perspektyw. Pomyślałam wtedy, że najgorszą kara jaka mogłaby mnie tam spotkać, jest spędzenie życia w tym miejscu, z tymi paniami i dzielenie z nimi trosk, plotek i radości oraz słomkowej herbatki, którą siorbały ze szklanek rodem z lat 80 tych. Wyobraziłam sobie nawet jak powoli przedzierzgam się w kobietę biurową, moje włosy zaczynają się skręcać , a trykoty zamieniam na kaszmiry. Przerażające uczucie...

Tym razem jednak sprawy miały się zupełnie inaczej. Na świstku jakim otrzymałam, stało wyraźnie - jako podejrzana. PODEJRZANA! To jakby list  wzywający do natychmiastowego wstawienia się u bram gułagu ze szczoteczką do zębów . 

Przejrzałam w głowie swoje wszystkie ostatnie wybryki, zastanawiając się czy  nie ukradłam czegoś ze sklepu w ostatnim dziesięcioleciu. Problem w tym, że ze mną wszystko jest możliwe - mogłabym nawet kogoś całkiem niechcący zabić, a następnie o tym zapomnieć w natłoku innych zdarzeń lub ciekawej lektury. Może kogoś przejechałam i nawet nie zauważyłam? Może przemknęłam przez całe miasto na czerwonych światłach powodując ogólnomiejski karambol i katastrofę w ruchu drogowym? A może powiedziałam jakiś głupi dowcip, piętnujący nową władzę, może napisałam coś na drzwiach w publicznej toalecie w przypływie po-wypróżnieniowej euforii?

Żeby mnie zmiękczyć, i nakłonić do mówienia, zastosowano powszechną w takich sytuacjach - torturę niepewności. Zostałam zaproszona nie za 2, nie za 3, ale za całych 10 dni. 10 długich dni i nocy, spędzonych na oglądaniu filmów takich jak Skazani na Shawshank, Stawka Większa Niż Życie, Orange is The New Black i programu Cela nr 5. Dni pełnych wizji wyrywanych paznokci, oblewania zimną wodą, pozbawiania papierosów. Więzienie to nie wczasy, wiem bo bo znam kogoś, kto znał kogoś, kogo były chłopak pracował w takim miejscu. 

W wyznaczonym dniu, o odpowiedniej godzinie stawiłam się grzecznie pod odpowiednim pokojem i nieśmiało zaskrobałam w drzwi. W środku znajdował się Brad Pitt przebrany za policjanta, i nawet przez chwilę pomyślałam, że może Szymon Majewski wznowił program "Mamy Cię", ale szybko przypomniałam sobie, że nie jestem jeszcze celebrytką i szkoda byłoby dla mnie czasu antenowego. 
Przesłuchanie odbyło się całkiem kulturalnie, bez policzkowania i mierzwienia mi fryzury.

-Czy w dniu takim to a takim kupowała pani benzynę na stacji takiej to a takiej?
-Nie pamiętam, nie wiem...
-Ale władza wie - oto zdjęcie, była pani nawet w tym samym płaszczyku w pipetkę. Otóż, zatankowała pani swoje auto do pełna i zniknęła pani w tumanie kurzu. Co to? Kupować lubimy, płacić nie lubimy?

Spojrzałam na prezentowany materiał dowodowy - no, ja! Jak żywa. Och, gdybym wiedziała, że zrobią mi zdjęcie zdążyłabym stworzyć z moich ust elegancki dzióbek i wypięłabym pierś zamiast brzucha.  Przynajmniej i panowie, i ja  mielibyśmy więcej radości z patrzenia. Niestety, na zdjęciu przypominałam nieco skrzyżowanie uśmiechniętego  Fernandela ze spoconym  Einsteinem, szczególnie włosy podniesione wiatrem wyszły straszliwie niekorzystnie. Trzeba zacząć nosić kapelusz, najlepiej z woalką. Można będzie wyglądać tajemniczo i seksownie, a jednocześnie nie będzie się trzeba martwić o makeup czy fryzurę. Pilnujcie się dziewczyny, bo nie znacie dnia ani godziny. Skrzywiłam się straszliwie na widok prezentowanego mi dowodu mojej winy, mogli przecież zrobić kilka zdjęć i wybrać to najlepsze. Faceci bywają tacy niedelikatni...
Posterunkowy wziął moje skrzywienia za.oznakę bólu, spowodowanego złamaniem prawa i zapragnął mnie pocieszyć.

 -E, niech się pani nie przejmuje, wczoraj tutaj w tej samej sprawie wizytował nas sam proboszcz!

Za wesołe brykanie trzeba płacić. Karą było udanie się na stację benzynową, pokajanie się i zapłacenie za występek. Pech chciał, że jest to najbardziej uczęszczana stacja benzynowa w moim mieście, przyklejona do największego McDonalda. Nawet w środku nocy jest tam tłum gości. Trudno, wzięłam byka za rogi i podeszłam do lady tłumacząc w jakiej sprawie się tu zjawiłam.

- Piooootrek! Przyszła ta pani z ucieczki spod dystrybutora!!!
Całe benzyniane audytorium zmierzyło mnie od stóp do głów, pięć tysięcy par oczu spojrzało z potępieniem.  Uśmiechnęłam się głupio, i schowałam głowę między ramiona . Kątem oka dostrzegłam córkę sąsiadki, straszliwie skupioną nad półką z batonami. Ach, znów się rozniesie, że Xewska ma kuku na muniu i na dodatek jest złodziejką benzyny.

Pieprz, żałujący za grzechy popełnione, których niestety nie pamięta. 

Czy wasze media są wolne?