Dlaczego w Rzeszowie się podnosi, kiedy innym spada czyli wielu rzeczy czynić nie wolno, ale ostatecznie można.

To był dawno wyczekiwany wyjazd. Miał być wiatr we włosach, wolność i zabawa do białego rana. Ułożyłam nawet listę spotkań z ludźmi, którzy są mi drodzy a bezlitosny los umieścił ich na ścianie wschodniej. Miałam wymiziać małe bokserki w Hermanowej  
(a jest co miziać przepiękne boksiaste szczenięta) 
i najeść się żuru w Strzyżowie!
(a jest co jeść super jedzenie u super Marzyni)

Niestety, ze względu na niechęć do opuszczania klimatyzowanego wnętrza samochodu, te marzenia poszły do Muzeum Niezrealizowanych Marzeń, pewnie pokażą je w najbliższej reklamie. 

Moja przyjaciółka już od miesiąca mantrowała i wizualizowała piękną pogodę jaka koniecznie miała nam towarzyszyć w tej wędrówce na wschód. Widocznie za bardzo się wczuła,  bo pogoda była dużo ponad nasze oczekiwania. Zbytek łaski, proszę państwa, zbytek łaski. Już dzień przed wyjazdem chłodziłam się dwoma wiatrakami i pochłaniałam kilogramy sorbetu domowej roboty, trzymając stopy w misce z mrożoną wodą. Nie pomagało. Postanowiłam jednak być twarda i nie dać się zastraszyć temperaturom.

Tutaj powinnam napisać jak nienawidzę lata...ale pisałam o tym już tyle razy, że po prostu bezczelnie zacytuję siebie:


Niewiele jest rzeczy na świecie, o których mogę szczerze powiedzieć - nienawidzę! Oprócz takich typowych, świadczących o moim prawidłowym kręgosłupie moralnym jak - rasizm, pedofilia, chamstwo zaliczam do tych znienawidzonych: potrawy z gotowanej lub smażonej kapusty, wszelkie podroby rozlewające się po talerzu, i jedną panią bo sprawiła, że zaczęłam obmyślać plan morderstwa. To wszystko jednak pestka przy tym jak nienawidzę polskiego lata - na samą myśl, że nadchodzi -  pluję jadem w marmoladę. A gdy już tak dobrze przygrzeje i temperatura poszybuje powyżej 25 stopnia zaczynam zmieniać się z różowej świnki w pokrytego szczeciną wieprza, kurdeszującego od zmierzchu do świtu i od świtu do zmierzchu. 

Otwieram oczy o poranku i zamiast zwykłego "Witaj słonko kochane, czołem obłoczki bitej śmietany sunące po błękitnym niebie, salut wietrzyku delikatny" i takie tam dyrdymały, z mojej twarzy wydobywa się moje ulubione przekleństwo"O żeż kurdesz!"- "O żeż kurdesz warze poranny, o żeż kurdesz słońce palące, o żeż kurdesz samochodzie nagrzany, o żeż kurdesz nad kurdeszami!".  

I na dodatek te wszystkie pogodynki, szczerzące się do kamery, rozkładające trupio chude rączki, ubrane w coś wielkości osłonki na kiełbasę, stojące w klimatyzowanym wnętrzu i trajkoczące bezmyślnie - "Mam dla Państwa cudowną wiadomość, jutro na południu temperatura przekroczy 32 stopnie w cieniu. Mogą się Państwo cieszyć pięknym latem." O żeż kurdesz!

Lato się bardzo źle komponuje ze mną.  Chciałabym napisać, że lato i ja pięknie się różnimy...ale słowo pięknie, kompletnie mi tu nie pasuje. No, bo jak tu wyglądać jak dama, skoro chwilę po wyjściu z łazienki, człowiek jest skąpany ponownie we własnym pocie?

A makijaż? Czy istnieje róż do buraczanej twarzy? Czy istnieje puder po którym może ściekać ściana potu bez uczynienia mu szkód? Jakże subtelnie wymodelować moją okrągłą buziunie, kiedy za każdym razem wyłażą mazy i purchle? Maskara staje się masakrą w ciągu 15 minut. 
E, no nie. Maskary to jednak robią odporne na łzy i pot. 

Bruk parzył. Asfalt parzył. Ściany parzyły. Szyby w samochodzie miały temperaturę szyb w nagrzanym piekarniku. Z tej okazji postanowiłyśmy zredukować ilość zabieranej garderoby, do 5 par majtek na głowę. (chociaż to nie na głowie je nosiłyśmy). Ja zabrałam też przenośny wentylator, który uratował mi życie w rozgrzanym do czerwoności Rzeszowie i Sanoku. 

Rzeszów powitał nas słońcem, wyścigiem kolarskim i buntem GPS-a. Głupie urządzenie upierało się, że ulica jaką mu podałyśmy w tym mieście nie istnieje. Okazało się, że faktycznie, jeszcze niedawno były tam jeno łąki pachnące kwieciem umajonem, a teraz wznosi się tam kawał osiedla. Rzeszów rozwija się w takim tempie, że nawet nowoczesne technologie nie nadążają.

Do Rzeszowa pojechałam głównie po zemstę:

Niestety, już na powitanie zostałyśmy spacyfikowane super kotletami mielonymi, ziemniaczkiem i buraczkiem. Broń została nam wytrącona z ręki. Mieszkanie moje dziecko ma piękne. Słoneczne z obu stron, z dosłonecznioną oknem w suficie łazienką i cholernie słonecznym balkonem, na którym kazano nam palić . W środku cieplusieńko. Z tego właśnie powodu, nie mogłyśmy z Mizią obeżreć dzieci z zapasów. Żywiłyśmy się głównie kostkami lodu i wodą z kranu. Na robienie bałaganu miałyśmy za mało energii, bo temperatura wewnątrz powodowała, że myślałyśmy głównie o leżakowaniu. Z tego wszystkiego obejrzałyśmy dwa sezony czegoś co nazywało się "Chłopaki do wzięcia". 

Na zwiedzanie Rzeszowa wybraliśmy się po godzinie 22.00. Temperatura nadal przekraczała 30 stopni, Czułam, jak zaczynają gotować mi się palce stóp wydające ostatnie tchnienie w płóciennych espadrylach. Wszędzie kłębił się tłum ludzki, biegający z lewa na prawo i z prawa na lewo. Trzeba było torować sobie drogę spoconymi rękoma. Nie wiem co jest? Ludzie nie sypiają w tym Rzeszowie, czy co?

Myślę, że nie przez przypadek Rzeszów jest jednym z tych miast, któremu liczba ludności wzrasta. Jest uroczy. Gdybym w moim mieście wypuściła się do centrum po 22.00 to ryzyko byłoby porównywalne z przejściem nago nocą przez Harlem z lat 70-tych. Niezapomniane wrażenia gwarantowane. Ktoś, kto nie mieszka tu gdzie ja, nigdy nie zrozumie mojego zachwytu każdą inną częścią Polski. Bez wahania przyznam - mieszkam w najbrzydszej części naszego kraju. Sorry, lokalni patrioci. 

W UK mieszkam za to w miejscu, którego nikt, łącznie z taksówkarzami, znaleźć nie może. Dookoła jedynie las, drzewa, i więcej lasu. Za oknem puszczy mi puszczyk, a pająki mają wielkość rosyjskich tanków. Myślicie, że mam tam ciszę? Nic z tego. Przyroda bywa bardzo głośna 24 godziny na dobę. Na dodatek w pobliskich krzewiach co noc coś kwili. Stawiałam na kota, ale koleżanka powiedziała, że to listonosz, który nie może odnaleźć drogi do domu. Ponieważ najbliższe osiedla ludzkie znajdują się dalej niż byłabym w stanie dobiec w panice, tam też wychodzenie po 22 nie wchodzi w grę. No, i nie ma chodnika. Dom mieści się przy drodze ciągnącej się przez 10 kilometrów terenów wiejskich i nie posiada numeru,a jedynie słodką nazwę. Figlarze z tych Anglików, nawet GPS nie daje rady. 

 Do Sanoka dojechałyśmy bez przeszkód. Niestety, hotel okazał się nie mieć klimatyzacji. Na szczęście słońce ogrzewało nas jedynie do godziny 12.00. Chociaż hotel położony był na szczycie wysokiej góry, widok z balkonu miałyśmy mizerny. Zasłaniały go drzewa wielkości sekwoi. 

 W tym to właśnie hotelu miał znajdować się kiedyś najprawdziwszy zamtuz, z którego Szwejk wyciągał zalanego w trupa podporucznika Duba, "Raczy Pan się znajdować w burdelu, Panie Lejtnant. Ludzie bowiem różnymi chadzają drogami." Muszę przyznać, że miejsce świetnie się nadawało na pokoiki schadzek. Ilość korytarzy, półkorytarzy, ćwierćkorytarzy była przytłaczająca. Zanim nauczyłam się drogi do swojego pokoju, rysowałam znaki na ścianach. 

Mizia postanowiła dopasować się do budynku i już pierwszego popołudnia
zabrała papieroski, wino i majtki, po czym udała się na balkon w celu rekreacyjnym. (ja nie mogłam, bo kabel od wiatraczka tak daleko nie sięgał) Usłyszałam jej perlisty śmiech i słodkie 'dzień dobry". Znam ją od 30 lat, znam każdy ton jej głosu i to słodkie meczenie. Wyczułam, że jest w nastroju tokująco - kokieteryjnym, a to oznacza, że wyczuła krew. Zamoczyłam więc ręcznik, owinęłam się nim i podczołgałam się pod okno balkonowe, żeby zbadać sytuację. 

Okazało się, że na balkonach siedzą współspacze, a na tym najbliższy zaczytane w książkach małżeństwo. Jakąż ciężką próbę musiał przechodzić mąż udający zatopionego w lekturze, żeby nie zerkać na ponętną pupę Mizi odzianą jedynie w delikatne koronkowe majtasy, pląsającą w rytmie swobodnego jazzu. 
O biustonoszu nie wspominam jedynie dlatego, że biustonosza ona z zasady nie nosi. Po pół godzinie okno balkonowe sąsiadów zostało zamknięte na głucho z trzaskiem,  mimo panującego wciąż upału. Moim zdaniem, Mizia i tak miała szczęście, że ją rankiem na śniadaniu małżonka zaczytanego nie wytargała za lokate kudły. No, ale zamtuz to zamtuz, trochę seksu musi jednak być. 

Jak wspomniałam, widok z balkonu był mizerny. Najbliższy ładny widok mieścił się w pobliżu muzeum. I było to prawdziwe sanockie, ziemskie porno bez retuszu:

Do Sanoka wybrałyśmy się głównie ze względu na chęć obejrzenia na żywo twórczości Beksińskiego, oraz jednego z lepszych zbiorów ikon.
Niestety, brak klimatyzacji w części muzeum spowodował u nas niemal udar cieplny, a u mnie atak klaustrofobii na piętrze z ikonami - tam klimatyzacji nie było wcale, a okna były zamknięte na głucho. 
Zanim dotarłyśmy do piętra z obrazami Beksińskiego, byłyśmy już spocone, odwodnione i zniechęcone do życia. To miejsce musimy odwiedzić ponownie,

Po Sanoku poruszałyśmy się klimatyzowanym samochodem, a każde wystawienie na zewnątrz dłoni skutkowało pojawieniem się na niej obrzydliwych pęcherzy i smrodu piekielnej spalenizny.

Jeszcze tam wrócimy! Niech no tylko chwyci mróz!