Radość życia i ból istnienia czyli Błądzenie jest ludzkie, ale sprawia, że czujesz się bosko!

Aye aye aye aye
Some say that I was made to touch the sky
Why aye aye aye
Is something holding me down

Mentalnie zawisłam gdzieś pomiędzy Coco Chanel a Mae West. Widzę życie dokładnie przez pryzmat cytatów z wypowiedzi obu pań. Czego to dowodzi? Tego, że z jednej strony chciałabym być femme fatale, a z drugiej całkiem niezależną kobietą, która wie czego chce i idzie przez życie depcząc mężczyzn (i kobiety, ale z mężczyznami łatwiej) po drodze, jak zeschłe liście...chrup, chrup..chrup...och, przepraszam..chrup, ..ach, to musiało boleć...pardon! pocałujemy ziazi i zaraz przejdzie...chRUP...(jednak moje serce nie pozwala zostawić mi rannych bez pomocy, to takie niehumanitarne). 

Bo wszystko w nas kobietach jest takie niejednoznaczne i zmienne. 
Wstaję w niedzielny ranek i czuję, że świat należy do mnie. Och...po prostu czuję, że jestem wspaniała, a fale nadziei podpływają do mnie i liżą zachłannie moje małe stopy. Hurra! Jestem cudowna, piękna, biegle władam kilkoma językami, na dodatek mam kryształowy charakter i co tu dużo kryć...anioł, anioł...(zwykle  na to jak się czuję w niedzielę ma wpływ sobotni wieczór). 
W niedzielny poranek wyglądam tak:

Sama nadzieja i łagodność, prawda? Mogłabym spokojnie reklamować Towarzystwo Ubezpieczeniowe.
Niestety, po niedzielnym poranku następuje niedzielne popołudnie. I wystarczy jedno, jedno słowo, żeby wtrącić mnie w otchłań szaleńczego cierpiętnictwa. Czasami wystarczy, że słowo w ogóle nie zostanie powiedziane. A miało być, ja na nie czekałam. I ktoś, gdzieś nie ma nawet pojęcia, że skazał mnie na popołudniowe tortury, co oznacza kulanie się po dywanie i jęczenie, marudzenie i rozdzieranie szat oraz mierzwienie kłaków na głowie.

A potem następuje 6 godzinne katowanie się jedną piosenką....

I nadchodzi wieczór. 
Postanawiam napisać wreszcie list, który powinien być napisany już dawno. Jest 1.00 w nocy, a ja ciągle piszę i nie mogę skończyć. List ma w sobie trochę tłumaczenia się, trochę przeprosin i sporo muzyki, bo do tych listów zawsze dodaję muzykę...Kończę o 1.30 i wysyłam. Czytam raz jeszcze i jestem przerażona tym co wysłałam w świat! Stek bredni i jęczenia. Natychmiast siadam do pisania i na szybko produkuję drugą wersję, do której dodaję całkiem inną muzykę i dwa akapity przeprosin za to co wysłałam wcześniej. Jest 2.00, kończę i wysyłam. 

Natychmiast ogarniają mnie wątpliwości i siadam do napisania wersji numer 3, w której przepraszam za obie wcześniejsze i dodaję, że więcej już nic nie napiszę bo jestem beznadziejna i sama nie wiem czego chcę. Jest 2.30 kończę i wysyłam. O 3.00 nad ranem dzwoni telefon z pytaniem czy można już odpowiedzieć, czy też należy poczekać na wersję 4 , 5 i 10? I która z tych wersji jest najbliższa temu co naprawdę myślę? I czy nie lepiej pogadać przez telefon?
Idę spać o 4.00 i naprawdę nie wiem ...o co mi chodzi...?

Pieprzu, całkiem wyczerpana tym dualizmem ontologicznym.