Bury, wióry, czarne chmury, Porwał rower kundel bury! czyli na ulicy Kopernika spowiadała się Monika,

To jest post tymczasowy, pisany z telefonu komórkowego, ponieważ przy mnie każde urządzenie elektroniczne kończy żywot zanim się dobrze rozhula. Ostatnio zepsułam laptopa, tablet i jeden telefon, a także odkurzacz. Nie wiem jak ja to robię, to się robi samo!

Świat nie przestaje mnie zadziwiać! 

Po pierwsze, dlaczego w punkcie obsługi klienta, jednej z dużych sieci komórkowych, zatrudnia się osobę z wadą wymowy. Wizytę w tym miejscu zaplanowaliśmy starannie, kierownik spisał 20 pytań na kartce, w tym każde pytanie z co najmniej dwoma podpunktami. Zabrałam umowy, zepsuty laptop, zepsuty telefon, i wszelkie inne niezbędne karteluszki. Czułam się profesjonalnie przygotowana do spotkania.

- Dzień dobry - wchodzimy kłaniając się już od progu (bo my ciągle trochę w PRL-u, gdzie pan za lada był niczym król na własnym zamku).

- Bżdzy - odpowiada nam z uśmiechem pan.

Niezrażeni, kontynuujemy przywitanie, wyłuskując jak fasolę z łupin, nasz powód zakłócenia panu spokoju przebywania w tak pięknym miejscu jak jego salon.

- Niemaproblemu -czyy-em-fym-miemy.Kszczy-y-siem-fonu-szej-eci?  - uśmiecha się pan pytająco, a w kąciku jego ust zbierają się hektolitry białej piany. Wygląda jak wściekły wilk. Zaczynam się czuć jak Czerwony Kapturek, przyciskam torebkę do podołka i zerkam niepewnie w stronę drzwi. 

Odwrócenie wzroku, jest jednak niemożliwe, bo wtedy traci się kontakt wzrokowy z ustami poruszającymi się z prędkością światła i zrozumienie czegokolwiek staje się zadaniem ponad moje siły.  

Po beznadziejnej rozmowie, trwającej 10 minut prosimy o ulotki i wybiegamy. Pan wybiega za nami, w panice wpadamy do sklepu Tchibo i dla niepoznaki ustawiamy się w kolejce po ciastko. Mąż kuca i zawiązuje buta, ja studiuje ceny. Tam własnie nas łapie i tłumacząc się niezrozumiale, wciska nam w rękę dokumenty potwierdzające oddanie sprzętów do naprawy. Oddychamy z ulgą, i z tego wszystkiego kupujemy dwa rogale z wiśniami i marcepanem. Przez co natychmiast tyjemy koncertowo.

Po drugie, jestem mało domyślna.

Panowie naprawiający sprzęt zjawili się w domu z zaskoczenia, i na dodatek bardzo wcześnie. Zdążyłam wepchnąć psy do sypialni kierownika i narzucić na swoje chyboczące się kształty szlafroczek w niebieskie foczki. Panowie przyszli, położyli się prawie na zarzuconej sierścią podłodze i zaczęli naprawiać, jednocześnie marudzili coś o podniesieniu cen za usługi, o tym, że ludzie są niezadowoleni, że tyle trzeba płacić za naprawę itp. itd. Nie słuchałam, bo odcięli mnie od fajek, które leżały w mojej sypialni, i przez to mój umysł skoncentrowany był na jednej sprawie - czy wypada mi skokiem antylopim przelecieć nad ich ciałami, skoro nie mam majtek, a najbliższe majtki znajdują się tam gdzie papierosy? Z tego wszystkiego zrobiłam sobie kawy.

- Kto jest w pokoju obok?- zapytał ciekawie jeden z leżących.

- Mój mąż... - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

Panowie wymienili się spojrzeniami.

- A dobrze się czuje? - natarczywie indagowali dalej. 

- Nieszczególnie ostatnio... - odpowiedziałam, zastanawiając się do czego prowadzi to całe badanie. W razie gdybym chciała ich poszczuć psami, tez musiałabym wykonać ten bezmajtkowy skok. Kuchnia z nożami stała jednak otworem.

- A czemu ten pani mąż tak wącha i parska pod drzwiami? 

No i zagadka się rozwiązała. Grzecznie wytłumaczyłam, że za drzwiami trzymam krwawe bestie, które normalnie skaczą ludziom do gardeł i wyżerają trzewia, na wszelki wypadek głodzone, żeby trzewia im smakowały. 

Panowie się podnieśli, otrzepali z sierści Kluska, podali mi cennik i zaczęli coś marudzić. Że coś ten tego, że oni mi już więcej nie powiedzą, że muszę być domyślna, że mam się sama domyślić, że im n ie wolno mówić. Stałam owinięta w te foczki i czułam się jak kompletny idiota. 

- Proszę pana, a gdyby tak jednak mógł pan powiedzieć o co chodzi, bo mnie to co pan powiedział nic nie mówi - zaczęłam inteligentnie. 

Człowiek w uniformie zaczął nerwowo zwijać kabel i rzucać wzrokiem na cennik. 

- Że płacić mam? No wiem! Ale to chyba z rachunkiem przyjdzie? 

Widziałam, że facet jest u kresu wytrzymałości, od rzucania gałami oczy zaczęły mu łzawić.

A ja panie...nic. Stoję i myślę, myślę i stoję. I nagle plasnęłam się otwartą w czoło, że prawie oderwałam sobie głowę przy samych kolanach z tej radości.

- Aaaaa! Łapówkę mam dać!

Facet nie odezwał się nic, wypisał fakturę, zabrał kolegę i mówiąc "Dobrego dnia" - ulotnił się jak kamfora, albo zniknął jak brud pod Vanishem. A ja zostałam, taka bez majtek i 100 złotych. 

No i trzecie zdziwienie. Takie artystyczne. Można obejrzeć całość, ale ja polecam od serca panią Żebrowską. Chyba od 12 minuty. Chciałabym wiedzieć, kto kiedyś zdecydował, że to jest sztuka warta pokazywania. Uprzedzam, że rzecz jest obrzydliwa. Kto obejrzy - nie zapomni. Ale po obejrzeniu całości rodzi się pytanie - co jeszcze jest sztuką, a co już nią nie jest.