O Czaisławie klątwą obłożonym czyli drobna wprawka od Fidrygauki ze szklanką, monetą i wynalazkiem Bella w tle.

"Cysorz to ma klawe życie

Oraz wyżywienie klawe!

Przede wszystkim już o świcie

Dają mu do łóżka kawę,

A do kawy jajecznicę,

A jak już podeżre zdrowo,

To przynoszą mu w lektyce

Bardzo fajną cysorzową."

 A. Waligórski

Czaisława poznałam jeszcze w przedszkolu. Właściwie poza imieniem i nazwiskiem, niczym szczególnym się nie wyróżniał. Cichy, zamknięty w sobie, gdzieś tam na boku dzikich harców, lepienia z plasteliny i zabaw w beznogiego i bezrękiego liska, co to kijem zaraz nam przyleje. 

Nie miał klawego życia. Od samego początku los zdawał się mieć specjalnie przygotowany, maksymalnie szyderczo - ironiczny plan na życie dla niego. Cienkie jak gałązki brzozy pęciny Czaisława aż skrzypiały pod naporem garbów przymocowanych na stałe do jego pleców, a dwoma największymi okazały się imię i nazwisko. W czasach powszechnej hegemonii Jarków, Marków, AUturków, Andrzejów, Marcinów czy Marków, Czaisław był jak czarna plama na białym prześcieradle, jak głęboka rysa na gładkiej powierzchni lakieru, jak wągier na nosie, jak Michał Wiśniewski w operze....zresztą dajmy już temu spokój, po prostu brzmiał fatalnie. 

Szanowni rodzice, nieliczący się z konsekwencjami okrutnicy, dosypali węgla na pełną już furę i doczepili do Czaisława nazwisko wyjątkowo wiele mówiące - Spleśniały. W Polsce żyje ponad 70 osób o tym nazwisku, a nawet o bardziej przemawiających do wyobraźni,  jak chociażby Szaleńcy, Odrzywoły, Męczywory, Moczygęby, Kwasigrochy, Kupy, Dupy, Fiuty i Fiutki. Żyją, pracują, oddychają, żenią się, rodzą i umierają bez specjalnej histerii. A niejaki Łukasz Fiutek, kandydat na posła zrobił nawet z nazwiska swój atut startując pod hasłem "Fiutek - jedyny kandydat z jajami". Nie wiem czy wygrał, z pewnością jednak został zapamiętany. 

Czaisławowi brakowało jednak charyzmy, a przede wszystkim dystansu do samego siebie. Juz od czasów rolnika co sam w dolinie, czaił się w mrocznym kąciku za stertą klocków drewnianych  i cierpiętniczo ssał kciuk lewej ręki. Starał się za wszelką cenę nie wyróżniać, ani w dół, ani w górę bo w szkole groziło to wyczytaniem nazwiska na głos, wszem i wobec, a w pracy wciągnięciem na jakąś listę. A tego Czaisław pragnął uniknąć za wszelką cenę. Żył więc sobie szarutki, zaczajony, cichutki ale ciągle marzący o wielkim uczuciu i bohaterskich czynach. 

Taki był Czaisław jakiego znałam. 30 lat później było gorzej, dużo gorzej! Przede mną siedział obraz nędzy i rozpaczy, skulony, jakiś nieświeży i w ogóle trudny do rozpoznania. Wszystko ten pech, jak sam powiedział.  Męczący jak czkawka, częsty jak biegunka, pech nad pechami. 

Kiedy tylko Czaisław się śmiał, zaraz dostawał bolesnych zajadów, kiedy sięgał po krem do golenia, jakaś tajemna siła podsuwała jego palcom pastę do zębów lub krem na odciski. Duzo słońca wywoływało wysypkę, za mało - migreny. Przeszedł obok klombu z kwiatami - dostał alergii, obok wody - skręcił go reumatyzm, obok kominka - zajął się w trzy sekundy. Od tego czasu dostał tez nową ksywkę "zajmujący". 

 Ubranie Czaisława żyło własnym, niepodległym życiem i toczyło z właścicielem wojnę podjazdowo - partyzancką. Każdy szczegół odzieży starał się uprzykrzyć życie Czaisława z całych sił, i zwykle wspaniale mu się to udawało. Spodnie zawsze były za długie i postrzępione na końcach. Nawet jeśli kupił rybaczki, to zaraz drugiego dnia nogawki zaczynały tarzać się po ziemi z jadowitą wściekłością, tak jakby zamiast nici miały żyły wypełnione nienawiścią do Czaisława. Lewa nogawka stawała do wyścigów z nogawką prawą, prując się,mechacąc i strzępiąc na potęgę.

Mankiety wyczyniały jakieś niesamowite pląsy byle tylko dostać się do czegoś w co można wpaść, potaplać się do wypęku, zażółcić, zaglucić, z rozkoszą wysmarować się na rdzawo, smoliście i wybitnie nieestetycznie. Szalika nasz bohater nie nosił od czasu kiedy prawie zginął biegnąc pół kilometra przyszpilony do autobusu z niewłaściwej strony. Z krawatu zrezygnował bo zachowywał się dokładnie tak samo jak nogawki i mankiety. Przestał tez patrzeć w lustro.  I tak nie było na co.

A wszystko to przez jeden telefon, ważny telefon, który pewnego grudniowego ranka 1983 miał wykonać Czaisław. Budka znajdowała się 500 metrów od domu, tuż przy osiedlowym mięsnym. Wbiegł tam ochoczo, włożył złotówkę do rowka, popchnął jednym palcem i...nic się nie zdarzyło. Moneta ugrzęzła na amen. 

O, żesz kurza kaczka! - co jest z tym telefonem!? - mamrotał pod nosem próbując wyciągnąć pieniądz -  Na kocie sutki! Wyłaź bo ci przefasonuję awers na rewers!  - Mosiądz pozostawał jednak niemy i nieruchomy, błysnął jedynie zimnym rantem jakby wzruszył ramionami. Na szczęście, jako były harcerz, Czaisław zawsze miał przy sobie bezzębną nieco i zardzewiałą ze starości finkę. Za jej pomocą rozebrał aparat prawie na części, pocąc się, mamrocąc pod nosem inwektywy i raniąc boleśnie. I kiedy zwycięstwo było już blisko..  otworzyły się drzwi budki i zajrzała tam mocno dojrzała już dama w brązowej czapce futrzanej.

"A czego tu?" - zapytała grzecznie, zerkając jednoczesnie nad ramieniem Czaisława na rozkrojony na kawałeczki aparat. "O, ty giździe zatracony! Ty obuzie jeden!" Telefon żeś zepsuł?!Podsłuch tu zakładasz?" I z indiańskim okrzykiem " Aaaaa masz!" - zdzieliła chłopaka podgardlaną w obojczyk. Cios schabowym z kością wymierzony w zdziwioną twarz pozbawił Czaisława problemów z wiecznie bolącą trójką. 

"No wszyscy święci razem wzięci! Co pani wyrabia? Ja tylko.."
Nie dokończył, bo antrykot ugodził go w ucho. Jednocześnie tłum moherowych kowbojek gęstniał dookoła budki i zdawał się mruczeć niczym nacierający nosorożec "Ty kracało! Ty gramajdo! Ty psiawełno !Bodaj cie gnijoła napadła. ty zgniłku, ty padalcu, ty zaropialcu, ty bidecie, ty żylasty kotlecie,  a żeby ci, a żeby cię!" .Ciosy zaczęły padać z wszystkich stron, a krew ze świeżego mięsa, podrobów, móżdżków mieszała się na szybie z krwią Czaisława. Kątem oka zarejestrował jeszcze rudą jak marchew sześćdziesięciolatkę, kręcącą zwojem parówek nad głowami innych niby nunczakiem. 

Leżąc na ziemi, podduszany parówkami w osłonkach, z radością przywitał zbliżającą się od strony czoła pałkę milicyjną. Wyszeptał jeszcze "Nie ma światła, mówili, że będzie…" i odpłynął w niebyt.

Dwa tygodnie spędził później w szpitalu, a następne dwa w domu, pielęgnowany przez mamę. Od tego czasu jednak, zaczęły się problemy z pechem, prześladującym go na każdym kroku. Zaczęto od egzorcyzmów, niestety te okazały się za słabe. Odczyniano jajkiem, nie pomogło. Poranne bicie po gołym ciele brzozowymi witkami, czy noszenie go przez matkę na plecach przez siedem mostów, tez nie dało rezultatów. Różnej maści wróżki robiły co mogły, pluły na Czaisława, przecierały go swoimi noszonymi wieloletnio halkami i tracącymi kolor i fakturę niewymownymi...niestety, pech i Czaisław zrośli się na zawsze. 

I co? - zapytałam siorbiąc kawę - nic nie działa?

Czaisław przeciągnął ręką po w włosach i zdjął z nich zeschnięty listek brzozowy, a następnie chwycił w obie ręce dzbanuszek z mlekiem  i wlał je do kawy...Mleko jakby strzeliło focha, zagulgotało pogardliwie i natychmiast się zsiadło.

Cz. westchnął i z rezygnacją sięgnął po szklankę z breją....

/ Historia bierze udział w Finka z kominka/ temat - szklanka, moneta, telefon inne historie na ten temat można przeczytać tutaj Konkursik
Można mnie motywować do pisania oddając głos w ankiecie (po prawej, u góry strony). Ilość głosów oddana na mnie równa się ilości postów, jakie będę zmuszona popełnić w styczniu. Dziękuję pierwszemu, anonimowemu głosującemu! Już się czuję pięknie zmotywowana!