Nel blu dipinto di blu i na herbatce u Królowej czyli jak chciałam się oświadczyć ale sie wstrzymałam.

Ponieważ pokochałam już torbę, postanowiłam pokochać ją jeszcze mocniej i zaopatrzyłam się w Tablet. Miał on spowodować, że moje życie stanie się lżejsze. Faktycznie tak jest, mogłabym zacząć rozpisywać się nad jego zaletami ale ponieważ żyjemy w XXI wieku i nadal nie zgłosiła się do mnie firma Samsung z prośbą o tekst pochwalny, poprzestanę na tym, że jest cool - nigdy nie miałam bardziej funkcjonalnego urządzenia.

Niestety, ma też poważną wadę - kiepsko nadaje się do pisania na stronach, a pisanie bloga to katusze i zgrzytanie zębami. Klawiatura zasłania napisany tekst i pisze się po omacku. Porzuciłam więc pisanie na wyjeździe i stąd ogromna przerwa (jeśli ktoś wie jak sobie poradzić z klawiatura i pisaniem na stronach to bardzo prosze o poradę), ci którzy maja mnie dodana na Facebooku wiedzą, że żyję bo umieszczam tam zdjęcia i inne takie - owakie. 

Reaktywuje tym samym mój drugi blog http://zperspektywykrotkichnozek.blogspot.com/ (z tego logu wystarczy nacisnąć świnkę w chlewiku po prawej) żeby móc wrzucac tam zdjęcia, krótkie komentarze, teksty z podrózy o ograniczonej liczbie zdań. Zapraszam - komentarze sprawią mi przyjemnośc bo na obczyźnie tęsknię za przyjaznym słowem, wymiana zdań w języku ojczysytym. Tutaj natomiast zamierzam dokończyć niedokończone, co wkrótce nastąpi. Teraz jednak do rzeczy.

Było zabawnie. 20 dni spędziłam w miejscowości Didcot, niedaleko Oxfordu. Przy okazji nauczyłam się podstaw włoskiego (zastanawiam sie nad kontynuacją), ponieważ mój podopieczny języka lengłidż po prostu zapomniał i posługiwał się jedynie językiem ojczystym. Zapomniał zresztą nie tylko języka, bez przerwy zastanawiał się jaki dziś dzień, czy jesteśmy przed czy po jedzeniu (a jedzenie stanowiło centralny punkt dnia) czy tez może za chwile jeść zaczniemy i czy ja mam na imię Gabriela, Graziella czy tez Donatella i w ogóle to co ja tu robię, i co my tu oboje robimy. Poznałam tez wszystkie obecne przeboje ponieważ pan O. uznawał jedynie programy muzyczne od Vivy po MTV - od wczesnego ranka do pierwszego chrapania. 

Czas upłynął mi w rytmie Gangnam style,ogromnych ilości makaronu i wizyt włoskiej rodziny, przyjaciół, wnuków, prawnuków, dawnych współpracowników, sąsiadów i ciastek z czekoladą.

A następnie wylądowałam w Eton, z tyłu miałam sławny college, a widok z sypialni zapierał dech w piersi - przede mną stał sobie zamek Windsor.

Pracowałam z dziewczyną (lat 57 ) z Węgier, której hobby było gotowanie. Przesiadłam sie zatem z makaronów, lazanii i broccoli prosto w węgierskie gulasze, placki, zupy, ach zupy... kto jadał na Węgrzech ten wie o czym piszę.... Eva gotowała wybornie, na dodatek piekła tez wybornie. Siedziałam i jadłam, jadłam, jadłam, czytałam i piłam kawe, patrzyłam na rzeke, zamek, turystów i łabędzie...no, i zwiedzałam, fotografowałam, rozmawiałam o polityce, dzieciach, mężczyznach, filmach i miłości. :))) 

Aż nadszedł upragniony dzień powrotu do domu. Mgła spowodowała, że zamiast w Katowicach wylądowaliśmy we Wrocławiu. Ale po kolei...

Myślę, że każdy kto wraca z kraju gdzie formowanie kolejki do wejścia gdziekolwiek jest rzeczą naturalna, słowo przepraszam jest tak zwyczajne jak oddech wpada w pułapkę rozpaczy juz na lotnisku. Jeszcze nie wiadomo, którym wejściem będziemy wchodzić a tłum Polaków już formuje grupki gotowe do biegu. Juz przy GATES mamy kolejkę składającą się z 6 przeciwstawnych sobie kolejek i ci z kolejki A, patrzą z mordem w oczach na tych z kolejki B, a ci z kolei z wyższościa na miernoty w kolejce C, kolejka D stara się stopić z A i wypchnąc do tyłu tych z E. Tłum faluje, ida w ruch kolana i łokcie...Bramka zostaje otwarta! Teraz bieg do samolotu, i przepychanki i blokowanie na schodach. Wreszcie znajdujemy miejsca i fruuuuu!

Na pokładzie jest co najmniej 6 dzieci w wieku przedprzedszkolnym, chłopaki z budowy i już to powoduje ochote na napchanie sobie waty do uszu. 

Nagle ktos mnie trąca w ramię i miłym głosem pyta.." Przepraszam, czy mogłabym dać pani mojego syna na trochę?" Zgadzam się bo ja się zwykle na wszystko zgadzam i na moich rekach ląduje 3 miesięczny niemowlak. Jest słodki ale ciężki jakby miał buty z żelaza. Biedna młoda mama, lecąca zupełnie sama ma czas i miejsce żeby przewinąć drugiego szkraba. Niemowlak odpływa w ramiona swojej mamy, a ja przysypiam. I nagle kapitan informuje nas o mgle w Katowicach. Ekipa chłopaków z budowy jest niezadowolona i zaczyna rzucać krwistym mięsem, młoda mama blednie, reszta nie zważając na prośby stewardes wyciaga telefony komórkowe i zaczyna się przekrzykiwac. 

"Władek!! Władek!!! Nie przyjeżdzaj!!!"

"Hela, do Wrocławia lecę...do WROCŁAAAWIAAAA"

Wrocławskie lotnisko jest wewnątrz puste i ciche, wypalam ostatniego papierosa, w kieszeni mam tylko funty i dlatego nie mogę nawet kupić kawy z automatu. Wreszcie przyjeżdza pierwszy autokar...zaczyna sie jatka, torby, walizki, dziki i skłębiony tłum rzuca się do drzwi. Słychac krzycząca stewardesę "Prosze wchodzić tylko przednimi drzwiami i podawac nazwisko!!!" Tłum wlewa się wszystkimi 3 drzwiami, i oknami, rosłe chłopaki podcinają co słabsze kobiety i wyrzucaja je bezceremonialnie poza obreb kolejki.

Stoje 15 metrów od autobusu z grupa samotnie podróżujących kobiet, część z nich jest z dziećmi na rękach, i mam ochotę krzyczec do tych osiłków "Hej!!! A kobiety i dzieci???!!!". Autobus zapakowany po brzegi, czekamy na drugi, ci z wnętrza patrzą jak marzniemy na zewnątrz, a my patrzymy jak zaczynaja im parowac szyby od wewnątrz.

Jeszcze przed opuszczeniem samolotu, nastapiła scena, która byc może uratowała moją psyche i spowodowała, że otucha wlała się w moje serce. Jak napisałam młoda, samotna matka zbladła na wiadomośc o lądowaniu we Wrocławiu, dla niej oznaczało to 2 dzieci na reku i na dodatek walizki - juz miałam ochote zaproponowac pomoc, kiedy nagle z rzedu przede mna podniósł sie MĘŻCZYZNA, podszedł do styranej biduli i powiedział "Widzę, że pani podrózuje sama z dziećmi. Pomogę pani." I faktycznie dzwigał walizy i jedno z dzieci. W świetle tego co zobaczyłam przy pakowaniu się chłopaków do pierwszego autobusu miałam ochotę podejść i pogratulować mu bycia Prawdziwym Mężczyzna i może nawet się oświadczyć. 

Do autobusu numer 2 nawet nie próbowałam się dostać. Niedobitki męskie, które nie zmieściły się do pierwszego stały sie bardziej agresywne i kopały po nogach, odpychały, fukały, pluły i drapały, wymachiwały tez tobołami z taka siłą, że podejście bliżej niż 2 metry mogło skutkowac połamaniem kończyn i odbiciem nerek,Autobus nabił sie w sobie, i znowu zaczał parowac od wewnątrz.

Na zewnatrz zostało 8 niedobitków, w tym taka dupa wołowa, nikłego wzrostu jak ja. Dwa wypełnione autobusy patrzyły z wyższością na nasz widoczny brak asertywności. I wtedy podjechał pietrowy autobus numer 3, do którego spokojnie weszłam, wyłożyłam się na 2 siedzeniach i mogłam wreszcie odpocząć. Dwa wczesniejsze autobusy zabulgotały ze złości ale nic mnie to juz nie obchodziło, wyciągnęłam kupionego na lotnisku flap jacka, ugryzłam z błogością i usnęłam. Chciałoby sie krzyknąć "GDZIE TE CHŁOPY???"

No to buźka! Wszystkie blogi czytam i jestem na bieżąco, tylko wypadłam z obiegu z komentowaniem:)))