Wyznanie paranoika albo Słowa mogą być jak promienie Roentgena; jeśli używać ich właściwie, przenikną wszystko.

Po pierwsze komunikat:
Nie mogę komentować na blogach, w których otwiera się specjalne okno komentarza. Czytam ale nie zostawiam śladu, niestety. Mój komputer się zbiesił, a nie mam teraz czasu na dowiadywanie się dlaczego.

Dziś będzie niedzielnie, o niczym.
Zastanawiam się jak to się stało, że żyję w świecie cytatów i skojarzeń - wsiąkłam, wpadłam pod powierzchnię, utonęłam. Widzę już swoją przyszłość i nie wygląda różowo. Jakieś biedactwo boso błąkające się po skwerze, ubrane w co się tam pod rękę nawinęło i wydobywające z siebie gulgoty, z których tylko wybrani będą w stanie coś zrozumieć. Wzrok błędny, cera blada, oddech przyspieszony - tak, to będę ja.
Zawsze mnie coś musi podkusić,chociaz obiecuję sobie, że nigdy więcej - a może to diabeł jakiś wrzuca mi to wszystko do ucha?
Nie potrafię się już normalnie przedstawić bo ilość skojarzeń przekroczyła dopuszczalne normy. A mój dom to zbiorowisko ludzi, którzy posługują się kodem.

- A pani ma na imię Gabrysia? - pyta bogu ducha winna kursantka.
- Tak...ta do której zawsze dzwoni Mariolka.(dodaję wbrew sobie i gryzę się w jęzor)

Zadaję pytanie. Cisza jak makiem zasiał. I oczywiście, z moich ust natychmiast (zanim głowa pomyśli) wyskakuje, jak diabeł z pudełka "Tu Ryba, wzywam cię Akwarium"

Stawiam na stole kolację " - Szymuniu! Synuniu, w kuchni masz brioszki ci kupiłam czekoladowe, na kolację. Mama ci kupiła, z czekoladą."

Dziecko twierdzi, że jest głodne:
- Ja w twoim wieku nie jadłam!

Dziecko rozsądnie pyta:
- No i co teraz?
- Wydaje mi się, że ci się nie upiecze i cię ukrzyżują. - radze optymistycznie.

Pająk na ścianie?
- Mydłem, dobijemy go mydłem!!! - wydzieram się do Niego.
- C'mon baby make my day! - szepcze mój mężczyzna skradając się w stronę potwora o niezliczonej ilości nóg.

Coś mi w życiu nie wychodzi?
- Ja wiem, że polokoktowcy nas nie kochają ale my ich tak długo będziemy kochać, aż oni nas wreszcie pokochają - pocieszam się sama.

Sprzeczka z Nim:
- Nie ma chyba nic złego w tym, by dwoje ludzi dyskutowało o małżeństwie bez przekształcania tego w Wojnę Światową! - wyrzucam zmęczona juz przekonywaniem go do swoich racji.
- Dyskutowaliśmy o tym setki razy i znasz moje zdanie. Jestem faszystą.- odpowiada on, całkowicie wciągnięty w ten wariacki świat (co oznacza- nadal się z tobą nie zgadzam kochanie)

Znajoma:
- Wy to jesteście taką fajną parą, jak wam się to udaje?
Ja: Ja jestem bezmyślna,ograniczona,nie mam poglądów ani nic ciekawego do powiedzenia.
On: I ja też.

Ktoś nam nie chce czegoś powiedzieć?
- Idzie w zaparte! Kryje Bombalinę do końca - kiwamy głowami patrząc na siebie porozumiewawczo.

– Wyngiel, wyyyyngiel je we wiosce! - wyje szczęśliwe dziecko po obejrzeniu wyników matur, tańcząc lambadę od progu.
– Wojna byndzie, przed wojną tyz był. - kwitujemy zadowoleni.

-Sprawdzales czy jakieś pieniądze są? ( w domyśle - na koncie)
-Tylko makaron.
-A to obesrańce.

"Żyrafy wchodzą do szafy" sms - uje dziecko ze wschodniej części kraju.
"Pawiany wchodzą na ściany" - odpisuję z ulgą.

Język mojego domu składa się z tak skomplikowanego języka znaczeń, fragmentów piosenek, wierszy i powiedzeń, że jesteśmy na siebie skazani do końca naszych dni - bo nikt inny by tego nie wytrzymał.


Niedzielna zagadka - z jakich filmów pochodzą cytaty?